«Σε γνωρίιιιιζω από την κόοψη, του σπαθιουουουού την τρομερή!,
Σε γνωρίιιιζω από την όψη που με βιάααα μετράει την γη!,
Απ’τα κόοοοκκαλα βγαλμένη, των ελλήνων τα ιερά…..»
Στροβιλίζουν τα λόγια στο μυαλό μου.
Ποιος άλλος εθνικός ύμνος στον κόσμο έχει άραγε λόγια για σπαθιά κοφτερά, για την βία με την οποία μέτρησαν την γη της πατρίδας μας οι πατεράδες μας κι οι παππούδες μας ως τους απώτερους προγόνους μας;
Σε ποιο άλλο κράτος τα λόγια των στίχων του εθνικού τους ύμνου μιλούν για κόκκαλα ιερά που όταν τ’ακούς ανατριχιάζεις;
Για ελευθερία βγαλμένη από κόκκαλα ιερά των ελλήνων, των παππούδων μας, που μέτρησαν την δική τους γη και την οριοθέτησαν με την βία των σπαθιών τους που είχαν την κόψη τους τρομερή για να σταματήσουν τους εχθρούς που επιβουλεύονταν τα εδάφη της πατρίδας μας;
Τα σύνορα στα κράτη δεν τα βάζουν μαγικές δυνάμεις. Δεν τα βάζει το διεθνές δίκαιο, οι διεθνείς οργανισμοί για την ειρήνη, τα διεθνή δικαστήρια. Ούτε μπαίνουν μόνα τους. Ούτε στέκονται εκεί που είναι μόνα τους. Ούτε ο αρχάγγελος Γαβριήλ τα μετακινεί. Ούτε καν ο από μηχανής αρχαίος έλληνας
