Το περιοδικό που μας «ξεβλάχεψε»

Ποιος δε διάβασε ή τουλάχιστον δεν ξεφύλλισε κάποιες φορές πριν μερικές δεκαετίες το «ΚΛΙΚ»; Το mainstream περιοδικό για τη νέα γενιά με το χαρακτηριστικό μότο: «η ζωή είναι μικρή για να ‘ναι θλιβερή» του χλιδάτου «Πάπα» του ελληνικού lifestyle Πέτρου Κωστόπουλου; 

Πιθανότατα οι περισσότεροι, σε κάποια ηλικία σήμερα, θα έπιασαν στα χέρια τους το προσφερόμενο και ως υποκατάστατο «εγχειρίδιου» σεξουαλικής αγωγής με την πρωτόγνωρη, ως καρικατούρα, γιάπικη γκέι αισθητική και τους «πρωτότυπους», «γαργαλιστικούς», «προκλητικούς» και «προχώ» τίτλους : 

«ΣΕΞΥ ΜΩΡΑ Ή ΓΥΝΑΙΚΑ;»

«ΖΕΥΓΑΡΙΑ : Με έναν ή με πολλούς;»

«Η τρίτη επιλογή: Οι gay της Αθήνας»

«ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ. Θυσίες στα κτήνη»

«Ιστορία νουάρ: ΜAΛAΚΙAΣ Εγκώμιον»

«Η επιστροφή του βίτσιου»

«Τι μας σπάει στην Ελλάδα»…….. (ενδεικτικά)

Έτσι, σχεδόν μονότροπα και άκριτα προέκυψε μέσα σε δύο «πασοκικές» δεκαετίες το μεταπολιτευτικό «ξεβλάχεμα» της Ελλάδας, όπως ισχυρίστηκε κομπάζοντας από υπερηφάνεια κάποτε ο σμιλευτής γούστων και αξιών της νέας εποχής Θετταλόβλαχος Πετράν.

Εννοώντας προφανώς τη συμβολή και του ΚΛΙΚ στο σταδιακό βάλτωμα μιας κοινωνίας στον πολιτισμικό εκχυδαϊσμό και την κακογουστιά, στον εκμαυλισμό του «δήθεν» απελευθερωμένου και στην «ανοσία» μπροστά στην υποβολιμαία πλύση εγκεφάλου ενός σχεδόν ολοκληρωτικά ανυποψίαστου νεανικού κοινού. Ενός «κοινού» που «ρουφούσε το ΚΛΙΚ σαν Βίβλο» και που γαλουχήθηκε με στόχο μια επίπλαστη ευημερία μόνο για τους «εκλεκτούς» της Μυκόνου, του «προοδευτικού» Κολωνακίου και της «πανωραίας» Αράχωβας.

Ποιος να περίμενε όμως τότε την σχεδόν προαναγγελθείσα γκλαμουράτη κατρακύλα μας στην παρακμή, να δει την προφανή φούσκα του lifestyle και την «μυθοποίηση» του «αναμορφωτικού» ΚΛΙΚ.

Ιδού σήμερα και τα αποτελέσματα… «Ξεβλαχέψαμε», σαν τη «ζαριά» στο βιντεοκλίπ για το κακόγουστο πανηγυράκι της Eurovision!

Αυτή είναι όμως η Ελλάδα που θέλουμε ;

Β. Στοϊλόπουλος 

Το Poor things δεν έχει καμία σχέση με την δουλειά της Shelley

Η Mary Shelley δεν μοιράζονταν την αγάπη της μητέρας της Mary Wollstonecraft για τον φεμινισμό. 

 

Για την ακρίβεια ποτέ δεν έγραψε κάτι σχετικό με αυτόν αν και έγραφε για να ζήσει και να μεγαλώσει τον γιο της. Αντιθέτως έγραψε το «Φρανκενστάιν». 

 

Το Poor Things γράφτηκε το 1992 και η μεταφορά του στην μεγάλη οθόνη από τον Λάνθιμο έχει συχνά παρομοιαστεί με το Φρανκενστάιν. 

 

Το τέρας του Φρανκενστάιν δεν έχει όνομα, είναι απεχθές στην εμφάνιση, αρχικά δεν μπορεί να μιλήσει και η παρουσία του προκαλεί τρόμο στους ανθρώπους που θέλουν να το σκοτώσουν ακόμα και όταν αυτό σώζει την ζωή ενός μικρού κοριτσιού. Το τέρας θέλει απλά ένα μόνο πράγμα, αποδοχή και συντροφιά, και το μόνο που ζητά από τον δημιουργό του είναι να του φτιάξει μια σύντροφο. 

 

Το τέρας στο Poor Things δεν είναι τίποτε από όλα αυτά. Επειδή είναι γυναίκα. Η Bella είναι όμορφη, όλοι οι άντρες την ποθούν, κάνει σεξ όποτε θέλει, είναι καλλιεργημένη, μιλάει, χορεύει και δεν γνωρίζει δευτερόλεπτο απόρριψης. Η Bella δεν είναι τέρας όπως ήταν το τέρας του Φρανκενστάιν. Είναι απλά μια ποθητή γυναίκα. Το Poor things δεν έχει καμία σχέση με την δουλειά της Shelley και τα πραγματικά πολύ σημαντικά υπαρξιακά ερωτήματα που αυτή έθεσε στο Φρανκενστάιν. Είναι απλά άλλη μια ιστορία κάποιας υπερπρονομιούχας που νομίζει πως καταπιέζεται.

 

ΟΔΕΜ 

 

 

Ας πούμε και για τον σκηνοθέτη

 

O Γιώργος Λάνθιμος στάθηκε τυχερός στην καριέρα του. Ήταν ένας σκηνοθέτης μετρίων δυνατοτήτων που, όμως, από το ξεκίνημά του προώθησε, μέσα από τις ταινίες του, τη woke ιδεολογία (πριν καν υπάρξει αυτός ο όρος) καθώς και την νοσηρότητα αλλά και την επιτηδευμένη ασχήμια που τη συνοδεύει. 

 

Μάλιστα, θα λέγαμε πως ειδικεύτηκε σε αυτή τη θεματική ενώ πήρε κανονικό διδακτορικό στην αποδόμηση της "συντηρητικής" και "ξεπερασμένης" πυρηνικής οικογένειας. 

 

Εάν ζούσαμε σε κανονικές εποχές, ο Λάνθιμος θα μάζευε τα βραβεία του σε διάφορα ευρωπαϊκά φεστιβάλ, θα έκοβε εισιτήρια μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού (οk, υπερβάλλω λίγο ) ενώ οι ιδεολογικές εμμονές του θα συγκινούσαν μόνο τους συνήθεις θολοκουλτουριάρηδες της Αριστεράς και της Προόδου.

 Έλα όμως που στα παλαβά χρόνια που ζούμε, οι άλλοτε περιθωριακές ιδέες του Λάνθιμου έγιναν mainstream! Έλα όμως που ακόμη και οι Δαπίτες ξιφουλκούν πια εναντίον της "πατριαρχίας" και της "τοξικής αρρενωπότητας"! Και έτσι ο Έλληνας σκηνοθέτης έχοντας το know-how και ευρισκόμενος στο σωστό μέρος, στη σωστή στιγμή, πούλησε σωστά τον εαυτό του και τις ταινίες του και έφτασε να γίνει πρώτη μούρη μέχρι και στο Χόλυγουντ. 

 

Βλέπετε, στην εποχή που τα 63 φύλα θεωρούνται βιολογία, η Γκρέτα Τούνμπεργκ επιστήμονας, η Δανάη Μπάρκα καλλονή και ο Τζάστιν Τριντώ μεγάλος ηγέτης, δεν υπάρχει πιο κατάλληλος για τον τίτλο του κορυφαίου σκηνοθέτη από τον Γιώργο Λάνθιμο.

 

T.CHORMOVITIS

Ρίχνουμε γέφυρες...

 

Αγαπημένοι μου φίλοι θα σας πω ένα παραμύθι...

Κάποτε σε μια χώρα πολύ μακριά από την Κύπρο, εκεί στην Μαύρη Ήπειρο, υπήρχε μια μεγάλη
δύναμη που την εξουσίαζε μιας και ήταν αποικία της...

 

Κάποια στιγμή η πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας, θέλησαν να ενωθούν με μια γειτονική τους χώρα μιας και είχαν την ίδια φυλή, την ίδια γλώσσα, την ίδια θρησκεία, τα ίδια ήθη και έθιμα αλλά κυρίως το ίδιο αίμα την ίδια καταγωγή!

Η μεγάλη αυτή δύναμη αρνήθηκε να το επιτρέψει γιατί ήταν κάτι αντίθετο με τα συμφέροντά της, όμως ο λαός αυτής της χώρας ξεσηκώθηκε σε έναν υπέροχο ένοπλο αγώνα που την ανάγκασε μετά από μερικά χρόνια να της δώσει την ελευθερία της...

Είχε φροντίσει στο μεταξύ να πάρει με το μέρος της τον ένα από τους Ηγέτες αυτής της εξέγερσης απειλώντας τον ότι θα δημοσίευε για αυτόν καθόλου κολακευτικά γεγονότα από την προσωπική του ζωή.

 

Έτσι αυτός ο Νέος Ηγέτης, άρχισε να διαφεντεύει την ελεύθερη πλέον χώρα, χωρίς να αναφέρεται ή να κάνει ποτέ κάποια κίνηση για να την ενώσει με την διπλανή χώρα που ήθελε ο λαός του... και που γιαυτό ξεσηκώθηκε σύσσωμος και πολέμησε αυτήν την μεγάλη αποικιοκρατική δύναμη!

Για να το πετύχει αυτό, πήρε αρκετούς από τους παλαιούς συναγωνιστές του την περίοδο της εξέγερσης και τους χρησιμοποίησε στην στελέχωση των υπηρεσιών που έπρεπε να επανδρωθούν για να λειτουργήσει το νέο Κράτος που πλέον διοικούσε.

 

Ο λαός που είχε αγωνισθεί για "κάτι άλλο" και όχι για απλά ένα Κράτος χωρίς την φανερή εξουσία της Μεγάλης Δύναμης που το είχε πριν σαν αποικία, άρχισε να αντιδρά.

Τότε αυτός ο Ηγέτης αυτής της φανταστικής χώρας, άρχισε να γίνεται όλο και πιο αυταρχικός. Δεν επέτρεπε αντίθετες φωνές αλλά ούτε και αντιπάλους που θα απειλούσαν τον θώκο του...

Η δύναμη και ο εθισμός της Εξουσίας τον είχαν κυριεύσει...

Και όσο η αρχομανία τον κυρίευε τόσο πότιζε με μίσος εναντίον των αντιπάλων του όλους αυτούς που είχε μαζέψει κοντά του...

 

Ένας από αυτούς ήταν και ένας αξιωματικός που λάτρευε τον "Ηγέτη" σαν Θεό.

Υπηρέτησε πρώτα σαν πραιτωριανός του καθεστώτος του Ηγέτη και αμέσως μετά χρίστηκε Αξιωματικός του Στρατού της Χώρας και τοποθετήθηκε όπως εγινε και με άλλους σε μια Μονάδα για να βλέπει τι γίνεται...

Αυτός λοιπόν ο Αξιωματικός μια μέρα διαμαρτυρήθηκε στον Διοικητή της Μονάδας που υπηρετούσε - παράλληλα με την απασχόληση του και στο Σώμα των πραιτωριανών του Καθεστώτος του "Ηγέτη" - ότι κάποιοι τον χλεύαζαν για αυτήν του την διπλή ιδιότητα κι όταν η απάντηση που πήρε από τον διοικητή του δεν τον ικανοποίησε, αποφάσισε να τον γρονθοκοπήσει άγρια παρά του ότι αυτό ήταν μια πράξη που θα τον οδηγούσε σε κάθε ευνομούμενη χώρα τουλάχιστον στο Στρατοδικείο.

Όμως ο αξιωματικός αυτός δεν σκιάχτηκε. Ήξερε ότι τον στήριζε, ότι τον προστάτευε, ότι είχε τις πλάτες δηλαδή του "Ηγέτη"...

 

Και καυχόταν ότι γρονθοκόπησε τον Διοικητή του στους απλούς φαντάρους.

Κάποτε έγινε πόλεμος και αυτός ο Διοικητής τον οποίο αυτός ο αξιωματικός κατά παράβασιν των Στρατιωτικών Κανονισμών, γρονθοκόπησε, αυτός ο Διοικητής λοιπόν πολέμησε σαν λιοντάρι τους ξένους εισβολείς που ήλθαν να σκλαβώσουν αυτήν την χώρα και χάθηκε μέσα στους καπνούς και την φωτιά. Κανείς δεν έμαθε ποτέ τι απέγινε. Απλά τον θυμούνται όλοι όσοι βρέθηκαν κοντά του, να πυροβολεί με το πιστόλι του αν και τραυματίας, τους εισβολείς...

Ναι αυτός ο Διοικητής που ο αξιωματικός που σας έλεγα πριν, είχε γρονθοκοπήσει πριν λίγο καιρό αναίτια και ξεδιάντροπα.

 

Αλλά αυτός ο αξιωματικός ήταν πολύ κινητικός. Κάποια στιγμή διαδόθηκε ότι αφαίρεσε από τα αντιαρματικά όπλα του Τάγματος του τους επικρουστήρες προκειμένου να μην χρησιμοποιηθούν εναντίον του Ηγέτη σε περίπτωση εξέγερσης του Στρατού εναντίον του. Το αποτέλεσμα; Μετά από λίγο καιρό που οι εχθροί εισέβαλαν στα εδάφη της χώρας η μονάδα του δεν είχε αντιαρματικά όπλα να αντιμετωπίσει τα ατσαλένια τανκς τους, γιατί έλειπαν οι επικρουστήρες...

Θα μου πείτε καλά στο παραμύθι αυτό που μας λες αυτός ο αξιωματικός δεν πολέμησε τον εχθρό που εισέβαλε στην χώρα του;

Σιγά σιγά όλα θα τα πούμε.

 

Πριν εισβάλουν οι εχθροί, κάποιοι που ήθελαν να ενωθεί η χώρα με την γειτονικοί χώρα, αλλά και κάποιοι που ήθελαν το αντίθετο, από κοινού χωρίς να ξέρει ο ένας τις μύχιες επιδιώξεις του άλλου αποφάσισαν να κάνουν εξέγερση του Στρατού κατά του Ηγέτη. Και την έκαναν... Και επεκράτησε....

Έγιναν κάποιες μάχες με πιο σημαντική αυτήν στο Επίσημο Οίκημα του Ηγέτη και στο Στρατόπεδο των Πραιτωριανών του.

Εκεί στο Στρατόπεδο βρέθηκε ως μη όφειλε εκείνην την ημέρα ο αξιωματικός που σας έλεγα πριν και με ρωτήσατε αν πολέμησε.

 

Οι Στρατιωτικοί που έκαναν το Κίνημα για να διώξουν τον Ηγέτη από την εξουσία, επιτέθηκαν κατά του Στρατοπέδου που ήταν οι εγκαταστάσεις των Πραιτωριανών του.

Μετά από λίγη ώρα μάχης και όταν όλα έδειχναν ότι η δύναμη πυρός των Κινηματιών θα έκαμπτε τους αμυνόμενους πραιτωριανούς και πολύ ακόμα αίμα συμπατριωτών θα χυνόταν σε αυτήν την ομιχλώδη μάχη για την επικράτηση της Εξουσίας, ένας αξιωματικός από τους κινηματίες θέλοντας να δώσει τέλος στον αλληλοσκοτωμό έβγαλε ένα λευκό μαντήλι και προσπάθησε να πλησιάσει τις θέσεις των πραιτωριανών προκειμένου να τους πείσει να καταθέσουν τα όπλα και να πάψει η άσκοπη αιματοχυσία!

 

Τότε ο αξιωματικός της ιστορίας μας, λέει σε 2-3 πραιτωριανούς που ήταν ταμπουρωμένοι: "Σκοτώστε τον" και αυτοί τον πυροβόλησαν και τον σκότωσαν επι τόπου, παρότι κρατούσε λευκό μαντήλι...

Μετά από λίγο το Στρατόπεδο κατελήφθη από τους Κινηματίες και σε ερωτήσεις που έκαναν οι αξιωματικοί των Κινηματιών για το ποιος σκότωσε τον συνάδελφό τους, κάποιος έδειξε τον αξιωματικό αυτό για τον οποίο σας λέω από την αρχή.

Τότε ένας αξιωματικός των Κινηματιών έστρεψε το αυτόματό του εναντίον του και του άδειασε μια ριπή στα πόδια... Μπορούσε να χτυπήσει και στο σώμα και στο κεφάλι αλλά δεν το έκανε... Όλοι κατάλαβαν ότι ήθελε μόνο την εκδίκηση για την δολοφονία του συναδέλφου του... όχι να σκοτώσει εν ψυχρώ!

 

Σε λίγο ήλθε ένα ασθενοφόρο και μετέφερε τον αξιωματικό της ιστορίας μας σε μια κλινική όπου έμεινε σε ανάρρωση για λίγο καιρό, διηγούμενος στους επισκέπτες του τα κατορθώματα του.

Σε λίγο έγινε η εισβολή, ξεκίνησε ο πόλεμος, ήλθε η συμφορά για αυτήν την χώρα που έχασε μεγάλο μέρος των εδαφών της και κάποια στιγμή που όλα τέλειωσαν η ζωή πήρε τον δρόμο της πάλι.... έχοντας αφήσει πολλές τραυματικές εμπειρίες στον λαό αυτής της χώρας!

Οι Κινηματίες στιγματίστηκαν για όλη τους την ζωή και όσοι είπαν (αρκούσε μόνο να το πουν) ότι στήριξαν τον τότε Ηγέτη, πήραν νέες θέσεις και νέα αξιώματα...

 

Κανείς και από τους μεν και από τους δε δεν ήξερε ότι ο Ηγέτης ήξερε τα πάντα από την αρχή πως θα εξελίσσονταν σαν ντόμινο γεγονότων και παρά ταύτα εξώθησε τα πάντα σε αυτήν την τραγική κατεύθυνση προκειμένου να ισχυροποιηθεί στην Εξουσία και στην Ενός Ανδρός Αρχή...

Ο αξιωματικός της ιστορίας μας, με μόνες περγαμηνές τις γροθιές απέναντι στον ΗΡΩΑ Διοικητή του, την αφαίρεση των επικρουστήρων από τα αντιαρματικά και την μέχρι λύσσας αντίσταση του στο Στρατόπεδο των Πραιτωριανών, δεν είχε να επιδείξει τίποτα άλλο.

Αρκούσαν όμως στον Ηγέτη για να τον προωθήσει στο Στράτευμα, να τον φτάσει στα υψηλά αξιώματα της Στρατιωτικής Ιεραρχίας και να τον συνταξιοδοτήσει με τον τίτλο του Υπερασπιστή της Νομιμότητας και της Δημοκρατίας δίνοντας του και μια παχυλή σύνταξη...

Μετά από χρόνια ο Ηγέτης πέθανε...

 

Άνθρωποι κοντινοί του, αναλάμβαναν την εξουσία πάντα με την έγκριση του λαού που είχε σοκαριστεί από αυτόν τον πόλεμο, κατά τον οποίο η χώρα έχασε πολλά εδάφη της και προσφυγοποιήθηκε μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού της...

 

Κάποια στιγμή αποφάσισαν μετά από δεκαετίες από τότε που συνέβησαν τα γεγονότα να κάνουν μια Επιτροπή Σοφών να ψάξει τις αιτίες και τους υπεύθυνους για την τότε μεγάλη καταστροφή.

Ο αξιωματικός της ιστορίας μας που στην περίοδο των γεγονότων ήταν εκτός κινδύνου κλινήρης σε ιδιωτική κλινική της πρωτεύσουσας της χώρας κατέθεσα πράγματα και θαύματα τα οποία βεβαια δεν έζησε γιατί δεν θα μπορούσε να τα είχε ζήσει...

 

Κι όμως οι Σοφοί αναγνωρίζοντας τις Αντιστασιακές περγαμηνές του, την κατάθεση του την θεώρησαν θέσφατο... παρά το ότι κατηγορούσε ευθέως ΗΡΩΕΣ που πολέμησαν και χάθηκαν - ανάμεσά τους και τον τότε Διοικητή του!

 

Αυτό το τελευταίο απέδειξε και την μικρότητα του χαρακτήρα του....

 

ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΖΗΣΑΝ ΑΥΤΟΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!

Ε, ΤΈΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΎΘΙ... ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΆΛΛΟ... ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ....

 

Απλά θέλω να ρωτήσω εσάς που το ακούσατε αυτό το παραμύθι μου...

Τι θα λέγατε αν κάποια στιγμή Επίσημα Όργανα αυτής της Χώρας ανακήρυτταν αυτόν τον αείμνηστο ή αλήστου μνήμης αξιωματικό (με "α" μικρό πάντα), ως ΗΡΩΑ με τιμή και δόξα;;;

ΕΓΩ ΘΑ ΕΛΕΓΑ: "ΚΑΠΟΙΟ ΛΑΚΚΟ ΕΧΕΙ Η ΦΑΒΑ" - μάλλον πλησιάζουν εκλογές και πρέπει να προσεγγιστεί θετικά και ο πολιτικός χώρος που ανήκε αυτός ο αξιωματικός. 

Εεε;;; τι λέτε;;;

Αυτό που θα έλεγε και ο αλήστου μνήμης Ευάγγελος Αποστολάκας-Αβερωφ-Τοσιτσας: ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΓΕΦΥΡΕΣ...

 

το βρήκα στο διαδίκτυο μου άρεσε σαν παραμύθι και το ανάρτησα

ΜΑΤΖΙΚΕΡΤ ΚΑΙ ΥΠΟΥΛΗ ΑΜΝΗΣΙΑ

Μια από τις πιο σπουδαίες και εθνικά χρήσιμες σειρές που παίχτηκαν στην ελληνική τηλεόραση, ήταν ο «Ρωμανός Δ’ Διογένης - Πορφύρα και αίμα». Παρουσίασε την ιστορία του ρομαντικού αυτοκράτορα που θέλησε να αναστρέψει την παρακμή, αλλά ηττήθηκε μετά από προδοσία στο Μάτζικερτ στις 26 Αυγούστου του 1071. Η ήττα αυτή είχε τεράστιο αντίκτυπο, διότι άνοιξε διάπλατα την πύλη του μικρασιατικού οροπεδίου στα τουρκικά φύλα.

 

Για να ξέρετε λοιπόν πως λειτουργούν τα πράγματα σε αυτόν τόπο, θα πω ότι δεν υπάρχει κανένα αντίγραφο αυτής της σειράς. 

 

Η καταστροφή της κόπιας του «Ρωμανού Δ’ Διογένη» (έγραψαν πάνω της ποδοσφαιρικούς αγώνες στη δεκαετία του 1980, επί αλήστου μνήμης ΠΑΣΟΚ) είναι ένα πολιτιστικό έγκλημα από την ιδεολογική χούντα της αριστεράς, που θέλοντας να εκδικηθεί το εθνικό κράτος που την νίκησε στο πεδίο της μάχης, επιμένει να ποδηγετεί τη σκέψη του ελληνικού λαού. Είναι σίγουρο ότι οι Τούρκοι θα χαίρονται με αυτή την επιβολή αμνησίας και αποβλάκωσης με ανόητες σειρές ελαφρού περιεχομένου. Πολύ περισσότερο χαίρονται με την προβολή τουρκικών σήριαλ με τα οποία κατέκλυσαν την ελληνική τηλεόραση. Τίποτε δεν είναι τυχαίο.

 

Α.ΛΑΥΡΕΝΤΖΟΣ

Εμφύλιος στην Γαλλία;

Παρακολουθώντας τα γεγονότα στην Γαλλία μπορούμε να εξάγουμε μερικά πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα.

 

Όσο κι αν έπεσε μαύρο μετά από εντολή Μακρόν στα ΜΚΔ υπάρχουν ακόμη πλατφόρμες που φιλοξενούν ιστοσελίδες ενημέρωσης με ρεπορτάζ και βίντεο πολύ διαφωτιστικά.

Τόσο διαφωτιστικά που για κάποιον που δεν θέλει να παίζει την τυφλόμυγα καταρρίπτουν όλους τους μύθους τους οποίους προσπαθεί απεγνωσμένα το παγκόσμιο καθεστώς να τους προβάλλει ως αλήθεια.

 

Ανεξαρτήτως από το γεγονός την στιγμή του πυροβολισμού αυτό καθαυτό που οδήγησε στον θάνατο τον νεαρό αλλοδαπό λόγω έλλειψης στοιχείων, άλλωστε δεν είμαστε δικαστές, πάμε να δούμε λίγο κάποιες αλήθειες.

 

Ο ΟΗΕ ζήτησε κατευθείαν την παρέμβαση του Μακρόν για να αποφευχθούν φαινόμενα ρατσισμού.

Ρατσισμός για το καθεστώς είναι όταν λευκός Ευρωπαίος γηγενής επιτίθεται σε έγχρωμο αλλοδαπό αλλογενή κι αλλόφυλο και ποτέ το αντίθετο.

 

Στην προκειμένη περίπτωση συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο αλλά οι σοφοί του πλανήτη θεωρούν ότι είναι Ιούλιος απλώς.

Ενσωμάτωση δεν έχει επιτευχθεί ούτε στην δεύτερη ούτε στην τρίτη γενιά των Αφρικανών που ζουν στην Γαλλία.

Δεν θα επιτευχθεί ποτέ ότι και να γίνει γιατί πολιτισμικά ανάμεσα στους Ευρωπαίους και τους Αφρικανούς όπως και τους Ασιάτες μεσολαβεί ολόκληρος ο πλανήτης του θέλω και του μπορώ.

Ούτε θέλουν ούτε μπορούν πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.

 

Οι νόμοι ψηφίζονται για να ψηφίζονται αλλά δεν εφαρμόζονται γιατί αυτές είναι οι εντολές που πρέπει να ακολουθούν οι εγκάθετοι ηγέτες των ευρωπαϊκών χωρών.

Διαφορετικά ένας παραβατικός τέτοιου μεγέθους με δεκαπέντε συλλήψεις στο ενεργητικό του δεν θα κυκλοφορούσε ελεύθερος αποτελώντας κίνδυνο για τους Γάλλους και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους.

Οι Διεθνιστές ζαίοι του Μελανσόν στέκονται με αγάπη, στοργή και προδερμ και με απόλυτη αλληλεγγύη στο πλευρό των εξεγερμένων που καίνε την Γαλλία συθέμελα καταστρέφοντας δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες, εκφοβίζοντας, τραμπουκίζοντας και εγκληματώντας απέναντι σε λευκούς Γάλλους πολίτες.

 

Είπαμε ήδη ότι αυτό δεν είναι ρατσισμός.

 

Οι Εθνικιστές της Λεπέν έχουν οργανώσει ομάδες πολιτοφυλακής και περιφρουρούν τις γειτονιές τους σε πολλές περιοχές της Γαλλίας, ερχόμενοι σε άμεση σύγκρουση με τους εξεγερμένους δικαιωματιστές ανεξαρτήτως φυλής και χρώματος συμπαραστεκόμενοι στο έργο της γαλλικής αστυνομίας.

Αυτοί όμως είναι ακροδεξιοί φασίστεΖ και αυγά του φιδιού.

 

Τέλος αποδείχθηκε ότι το παράνομο οπλοστάσιο των Αφρικανών πιθανότατα να είναι και μεγαλύτερο από του Ελληνικού Στρατού.

 

Και το πιο σημαντικό επειδή ξεκίνησαν πολλοί να κάνουν λόγο για εμφύλιο στην Γαλλία.

Δεν τίθεται τέτοιο θέμα.

 

Απ' την μια πλευρά βρίσκονται κατσαπλιάδες και συμμορίτες κι απ' την άλλη Γάλλοι.

Ξεκάθαρος συμμοριτοπόλεμος όπως τον έχουμε ζήσει στο πετσί μας ως Έλληνες!

Αν όλα αυτά τα κάνουμε προβολή πάνω στην δική μας χώρα μπορούμε πολύ εύκολα να δούμε το πολύ κοντινό μέλλον που μας επιφυλάσσει η πολιτική των φιλελεφτ που πατάσσουν τον νατιβισμό και αποδέχονται αδιαμαρτύρητα τις πολιτικές της ΕΕ για την λαθρομετανάστευση καθιστώντας την Ελλάδα ως τον τέλειο προορισμό για όποιον θέλει να το παίξει ναυαγός στην αυλή μας.

 

Καληνύχτα Ελλάδα!

 

Μ.ΜΠΑΪΡΑΧΤΑΡΗ

Η πολιτική της μαζικής μετανάστευσης καταστρέφει

Όταν πριν έξι χρόνια είχα ταξιδέψει στη Βουδαπέστη, αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν η
αίσθηση ασφάλειας που απολάμβανες αν και η αστυνομία στους δρόμους ήταν ελάχιστη.

Σε μια χώρα με αυστηρή μεταναστευτική πολιτική, όπως η Ουγγαρία, η εγκληματικότητα ήταν μικρή, η τρομοκρατική απειλή από ισλαμιστικές ομάδες ανύπαρκτη και η ζωή εξακολουθούσε να θυμίζει την ανεμελιά των -προ Αλ Κάιντα και ISIS- ημερών.

 

Και είχα επισημάνει τότε πόσο διαφορετικά ήταν τα πράγματα στη Γαλλία και στην Ιταλία που είχα επίσης επισκεφτεί εκείνη την περίοδο : σε αυτές τις δυο χώρες, που εδώ και δεκαετίες ακολουθούν μια μεταναστευτική πολιτική τύπου "ανοίξαμε και σας περιμένουμε" , ήταν σοκαριστική και πρωτόγνωρη η ισχυρή παρουσία όχι μόνο της αστυνομίας αλλά και του στρατού σε κεντρικά σημεία των μεγάλων πόλεων λόγω του φόβου τρομοκρατικού χτυπήματος.

 

Φέρνοντας στο μυαλό μου άντρες οπλισμένους σαν αστακούς και στρατιωτικά οχήματα να κυκλοφορούν στη Μασσαλία, στη Μπολόνια, στο Μιλάνο, είχα αναρωτηθεί : τελικά ποια πολιτική από τις δυο ήταν αυτή που διασφάλισε τις ελευθερίες των πολιτών της Δύσης;

Η προοδευτική πολιτική των ανοιχτών συνόρων που ακολούθησαν η Γαλλία και η Ιταλία ή η συντηρητική πολιτική των αυστηρών ελέγχων στα σύνορα που ακολούθησε ο, τόσο λοιδορημένος από τα διεθνή ΜΜΕ, Βίκτορ Όρμπαν;

 

Σήμερα με τη Γαλλία να φλέγεται από παιδιά μουσουλμάνων μεταναστών 2ης και 3ης γενιάς (συνεπικουρούμενα από τους αιώνιους μπαχαλάκηδες της γαλλικής Αριστεράς) και τη γαλλική κυβέρνηση να είναι έτοιμη να κηρύξει την χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης (για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια), η απάντηση είναι πια ξεκάθαρη.

 

Μια πολυπολιτισμική κοινωνία είναι ασύμβατη με μια φιλελεύθερη πολιτική ατομικών ελευθεριών. 

 

Το δυτικό μοντέλο του μικρού κράτους, της διάκρισης των εξουσιών και των ελευθεριών του ατόμου μπορεί να εφαρμοστεί μόνο σε κοινωνίες σχετικά ομοιογενείς και σε πληθυσμούς που θα συμμερίζονται κάποιο μίνιμουμ κοινών αξιών. 

Όταν οι πατρίδες μας έχουν κατακλυστεί από εκατομμύρια ανθρώπους με διαφορετικές κουλτούρες και διαφορετικό θρησκευτικό υπόβαθρο, όταν οι κοινωνίες μας αποτελούν πια ένα συνονθύλευμα ομάδων που δεν συνδέονται μεταξύ τους και βλέπουν με καχυποψία ή και ανοιχτή εχθρότητα η μια την άλλη, όταν η έννοια της εμπιστοσύνης έχει πια χαθεί, τότε για να κυβερνηθεί μια τέτοια χώρα χρειάζεται ένα μεγάλο και πανίσχυρο κράτος με μια στρατιωτικοποιημένη αστυνομία που θα καταφεύγει συχνά πυκνά σε αυταρχικά μέτρα. 

 

Η πολιτική της μαζικής μετανάστευσης καταστρέφει την κουλτούρα των ατομικών ελευθεριών για την οποία ήμασταν τόσο υπερήφανοι στη Δύση και ακόμη δεν έχουμε δει τίποτε.

 

T.CHORMOVITIS

Δύσκολη συλλογιστική από ανθελληνικές κυβερνήσεις

 

" Όλα καλά με τον μικρό μας ήρωα, γιατί είναι ήρωας μέσα σε ένα τέτοιο πικρό και πολύ χρονοβόρο ταξίδι… Ευχαριστώ για τα μηνύματα σας, δεν είχα τηλέφωνο να απαντήσω… Επιστρέψαμε στο νησί κι όλα καλά.

 

Θα ήθελα να ευχαριστήσω προσωπικά, έστω από εδώ το ιατρικό επιτελείο του νησιού μας αυτά τα δύο γενναία παιδιά για την τεράστια προσπάθεια που έκαναν στον ήρωά μας …. Θα μείνω μόνο σε αυτό το κομμάτι δεν θα μπω στο θέμα του ΕΚΑΒ, αυτό θα γίνει σε επίσημο έγγραφο…

 

Θα ήθελα να ευχαριστήσω λιμεναρχείο, τελωνείο, αστυνομία, το πρακτορείο του νησιού και φυσικά τον καπετάνιο Νίκο Μάτσο με το «Ελεονόρα» με το οποίο και μεταφέρθηκε ο ήρωας στο Κας.

 

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον καϊμακάμη του Κας που με το πρώτο κάλεσμα που έκαναν γνωστοί μας έδωσε το πράσινο φως για την είσοδο στην χώρα της Τουρκίας. Σας ευχαριστούμε…

Θα ήθελα να ευχαριστήσω το Λιμεναρχείο, το Τελωνείο, την Αστυνομία, το ΕΚΑΒ της Τουρκίας που μας περίμενε για περισσότερο από μισή ώρα στο λιμάνι του Κας και έγινε η μεταφορά του ήρωά μας …..

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον γιατρό και φίλο μας Τζεμ για όλες τις ενέργειες που έκανε κι αλλάξαμε 2 νοσοκομεία και 2 ιδιωτικές κλινικές…. Και φυσικά τον γιατρό Χακάν που ξύπνησε μεσάνυχτα κι ήρθε αμέσως να φτιάξει τον ήρωα μας …..

Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους αδελφούς μου και φίλους μου στην Τουρκία για όλοι την οργάνωση και την ψυχολογική υποστήριξη που μας έδιναν αυτές της δύσκολες ώρες που ήμασταν εκεί από την άφιξη μας μέχρι και την αναχώρησή μας …..

Και ιδιαίτερα θα ήθελα να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου την οικογένεια της Hurigül Bakirci Magiafi που από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι και το τελευταίο λεπτό ήταν δίπλα μου και ειδικά ο αδελφός της Εμρέ, που δεν έχω λόγια να περιγράψω όλη αυτήν την κούραση, τις ατελείωτες ώρες οδήγησης… Τα ατελείωτα τηλεφωνήματα, χωρίς φαγητό, χωρίς ύπνο, χωρίς τίποτα και ακόμα αλλά πολλά… Εμρέ δεν έχω λόγια να σε ευχαριστήσω για όλα αυτά που έκανες για τον γιο μου… Σε ευχαριστώ αδελφέ μου.

Και φυσικά θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Νίκο Ασβέστη που δεν έλειψε ούτε δευτερόλεπτο από το πλάι μου σε όλο αυτό το ταξίδι

Ευχαριστώ πατέρα.

Ευχαριστώ για την άψογη εξυπηρέτηση και για την υπέροχη φιλοξενία αδέλφια μου.

Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου

Με εκτίμηση…….

Χρήστος Δούλος

Χωρίς γιατρό γενικής ιατρικής για πάνω από τρία χρόνια".

 

 

26 εκατομμύρια εμβόλια αγόρασε η Ελλάς στην πρώτη φάση, με 15€/ δόση, σύνολο 400 εκατομμύρια.

 

20 εκατομμύρια κόστισε η πρώτη λίστα Πέτσα 

 

2 εκατομμύρια κοστισε η δεύτερη λίστα Πέτσα.

 

Συν 18 εκατομμύρια η προώθηση της εμβολιαστικής καμπάνιας. 

 

Άλλα 5 εκατομμύρια η λίστα Πλεύρη.

 

Και ακολούθησαν επιπλέον αγορές για εμβόλια και έξοδα...

 

Από όλον αυτό τον πακτωλό χρημάτων που ο Πλεύρης υποσχόταν πως "θα μείνει σαν υποδομή και στο ΕΣΥ", έμειναν μια Πάγωνη υποψήφια για τις εκλογές, κάποιες δωρεές μερικών εκατομμυρίων εμβολίων σε ξένες χώρες για να μην λήξουν και πολλά περιφερειακά νοσοκομεία και υποδομές υγείας υποστελεχωμένες, με τον κόσμο αφημένο στην μοίρα του.

 

Βεβαίως έχει και ο κόσμος τις ευθύνες του. Στον Δήμο Μεγίστης στις εκλογές του 2019 η ΝΔ πήρε 40%, ο ΣΥΡΙΖΑ 23% και το ΚΙΝΑΛ 14%, δηλαδή σχεδόν οι 8 στους 10 ψήφισαν τα κόμματα που ευθύνονται ΚΑΙ γι' αυτό το χάλι...

 

Πάντως, στον κεντρικό σχεδιασμό του κράτους, (ο οποίος δεν υφίσταται), το Καστελλόριζο είναι πιο σημαντικό να έχει υποδομές Υγείας, Παιδείας και Ασφαλείας, σε σχέση με οποιονδήποτε άλλο τόπο της Ελλάδος. Είναι ζήτημα γεωστρατηγικής, αφορά τον κρίκο που μας συνδέει με την Κύπρο.

Βεβαίως δεν μπορεί κανείς να περιμένει τέτοια συλλογιστική από κυβερνήσεις ανθελληνικές...

 

Ε. ΔΑΦΝΟΜΗΛΗΣ

Comicdom και εκφυλισμένη τέχνη

Μεγαλώσαμε με εισαγόμενα κόμικ και με μια μειωμένη ποικιλία σκίτσων εγχώριας κατασκευής με αμφισβητούμενη πολιτική κατεύθυνση ή τοποθέτηση.

 

Η τηλεόραση υπήρξε ακόμα χειρότερη καθώς τα τηλεοπτικά "μαγαζιά" είναι λίγα και έχουν απόλυτο έλεγχο εικόνων και προγράμματος με σαφή ανθελληνική ή "ελληνοφθόρα" κατεύθυνση.

Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε παραπονεθεί για το ότι δεν είχαμε σαν παιδιά οι ίδιοι ή σαν μεγάλοι δεν έχουμε να δώσουμε στα παιδιά μας κάποιο καλύτερο δείγμα μοντέρνου πολιτισμού όπως είναι το σχέδιο, η εικόνα, η λαϊκή κουλτούρα.

 

Προσωπικά, εδώ και χρόνια έχω διαπιστώσει και επισημάνει πως η Αριστερά έχει κυριαρχήσει σε κάθε έκφανση της τέχνης, και δεν νομίζω πως μπορεί να το αρνηθεί κανείς αυτό. Διότι ο εθνικός, πατριωτικός χώρος έμεινε πίσω στην λαϊκή κουλτούρα, στο σύγχρονο ρεύμα, στην εκπροσώπηση του στην εικόνα και στον ήχο, αρκούμενος σε σκονισμένα βιβλία και σκουριασμένα αγάλματα.

 

Πριν λίγα χρόνια ξεκίνησε μια προσπάθεια την οποία προσωπικά υποδέχθηκα με ενθουσιασμό. Αυτή η προσπάθεια σφυρηλατήθηκε εντός μιας ομάδος ανθρώπων που έχουν κοινό παρονομαστή την αγάπη για την Πατρίδα και βλέπουν την λαϊκή τέχνη ως μέσο έκφρασης αλλά και εξυπηρέτησης ευγενούς σκοπού. Και η προσπάθεια αυτή άρχισε να αποδίδει καρπούς. Διότι γύρω από την ομάδα αυτή συντάχθηκαν άνθρωποι ικανοί να προσφέρουν τέχνη με ίδιο παρονομαστή, την Πατρίδα, και άρχισαν να δημιουργούν ένα εύρος από πολιτισμικά παράγωγα όπως εκπομπές, σκίτσα, κόμικ, ραδιόφωνο, νέα, ειδησεογραφία, που αδιαμφισβητήτως δεν υπάκουε σε κανέναν καναλάρχη και σε κανέναν πολιτικό φορέα. 

 

Φυσικά η μιζέρια του χώρου, με τους γνωστούς ιδεολογικούς αναχωρητές, "κοσμοκαλόγερους" της "ιδέας", άνθρωποι μη παραγωγικοί που δεν έχουν προσφέρει ούτε κουτσουλιά μετρήσιμου έργου σε αυτό που λένε πως υπηρετούν, έσπευσαν να πετροβολήσουν αυτήν την προσπάθεια διοτι ήταν πολύ "ανάλατη" για το "ιδεολογιόμετρό" τους...

 

Κι αν νομίζετε πως αυτοί ήταν οι μόνοι εχθρικά διακείμενοι, κάνετε λάθος, διότι ο μεγάλος εχθρός ήταν και είναι απέναντι. Οι πάσης φύσεως αριστερίζοντες, με τις 1000+1 φράξιες τους, που μπροστά στον κοινό κίνδυνο ενώνονται και συσπειρώνονται.

 

Για κάτι τόσο απλό όπως μερικά σκίτσα με την ελληνική σημαία και ανθρώπους που ανέβηκαν ως "ημίθεοι" στο πάνθεον των ηρώων του Ελληνισμού, οι αριστεροί εντόπισαν τον δημιουργό των σκίτσων αυτών και άσκησαν τις κατάλληλες πιέσεις ώστε να τον αποκλείσουν από τον πλέον προσφιλή και εύκολο διάδρομο γνωριμίας και επικοινωνίας με το ευρύ κοινό.

 

Αυτό δεν είναι νέο φυσικά, συμβαίνει συχνά. Και στην Μουσική, και στην τηλεόραση και στην ζωγραφική. Γνωρίζουν την ισχύ που διαχειρίζονται και δεν παραδίδουν έτσι εύκολα τα κλειδιά σε άλλους.

 

Όμως, αυτό που δεν περίμεναν αυτή τη φορά ήταν να βρουν αντίδραση γι' αυτήν την ξεδιάντροπη πολεμική τους. Μέσα σε λίγες ώρες, ο κύκλος που σας προανέφερα, κινητοποιήθηκε με κάθε τρόπο και μέσον, και προκάλεσε επικοινωνιακά πλήγματα στην διοργάνωση που απέκλεισε τον νεαρό εθνικόφρονα σκιτσογράφο.

 

Η νίκη είναι ηθική πρωτίστως αλλά και υλική (για λόγους που δεν μπορώ ακόμα να εκθέσω δημοσίως), κυρίως διότι για πρώτη ίσως φορά, σε ένα μείζον καλλιτεχνικό γεγονός, ο χώρος που διατείνεται πως εμφορείται από πατριωτικές αρχές και εθνικές ανησυχίες αντέδρασε αρκετά συντονισμένα (τουλάχιστον όσον αφορά την ψηφιακή του παρουσία) κάνοντας αρκετές ενέργειες ώστε να μην συντελέσουν αυτήν την απρόκλητη επίθεση οι διοργανωτές, αβρόχοις ποσί.

 

Φυσικά έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μέχρι να φτάσουμε να ορίζουμε τα πράγματα προς το συμφέρον του Έθνους και της Πατρίδας, αλλά έγινε μια αρχή θεωρώ. Σε αυτήν την αρχή και προσπάθεια, κανείς από όσους παραπονιούνται για την εκφυλισμένη τέχνη και για την κατάντια του πολιτισμού μας, δεν θα έχει δικαιολογία αν δεν συμπαρασταθεί. Εύγε σε όσους άφησαν κατά μέρους μικροϊδεολογικοπολιτικές διαφορές και είδαν την "μεγάλη εικόνα".

 

Μόνο η μαζικότητα και η οργάνωση είναι ικανή να αλλάξει την οπτική χορηγών, καναλαρχών, και παραγόντων, ώστε τα παιδιά μας να γλιτώσουν από την εκφυλισμένη τέχνη.

Θεού θέλοντος, η νίκη θα έρθει.

 

#kn_pappas_art

Right Society

 

Ε.Δ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Είναι ευτύχημα που υπάρχει Εφεδρεία

 

Συνάντησα αυτόν εδώ τον τύπο σε μια άσκηση εφέδρων στην Μακεδονία. Τον ρώτησα τι κάνεις εδώ, δεν έχεις άλλες δουλειές; μου είπε πως τις άφησε για να είναι παρών εδώ. Και τι νομίζεις ότι κάνεις; του είπα... Ο,τι οφείλω απέναντι στους δικούς μου ανθρώπους και απέναντι στην χώρα που με γέννησε και με έκανε περήφανο για την κληρονομιά της, μου απάντησε.

 

Επεισόδιο 1.

Η ιστορία μου ξεκινάει κάπου έξω από το Ρουφ στην Αθήνα, όταν συνάντησα τους φίλους μου που με ρώτησαν τι δήλωσα στην ανακοπή της αναβολής μου. Τους είπα πως σκόπευα να περάσω τον ένα χρόνο της θητείας μου όσο πιο παραγωγικά μπορούσα και γι' αυτό δήλωσα "ειδικές δυνάμεις". Τότε μου έλεγαν, είσαι τρελός, θα κοπείς, πήγαινε άλλαξέ το κλπ...

Και ήρθε η ώρα που στρατεύτηκα, και ζήτησα να πάω στην Κύπρο θεωρώντας πως ο πιο ωφέλιμος τρόπος για να περάσω αυτόν τον ένα χρόνο που μου ζητούσε η Πατρίδα, ήταν να πάω σε μια μάχιμη μονάδα εκπαίδευσης, δίπλα στον εχθρό. Δεν είναι του παρόντος να το αναλύσω, αλλά απογοητεύτηκα, διότι εγώ προσέφερα το κορμί μου στην Πατρίδα για έναν χρόνο, ώστε να εκπαιδευτώ σοβαρά στο πως να εξοντώσω οποιονδήποτε περάσει τα σύνορα με σκοπό να βλάψει την Ελλάδα και οι ηγέτες της σπατάλησαν τον χρόνο μου με ανούσιο τρόπο χωρίς να μου δώσουν την κατάλληλη εκπαίδευση.

 

Επεισόδιο 2.

Προ επτά ετών, ενα Κυριακάτικο καλοκαιρινό απόγευμα, βρέθηκα ξαπλωμένος πάνω στα χαλίκια μιας ασφάλτινης παραθαλάσσιας επαρχιακής οδού, με το ένα μου πόδι σπασμένο σε δύο σημεία, ανίκανος να σηκωθώ. Ευτυχώς το τρακάρισμα αν και σοβαρό, δεν μου στοίχησε την ζωή. Όμως με έθεσε σε μια κατάσταση μερικής αναπηρίας, αφού το πόδι μου δεν κόλλησε ποτέ σωστά και δεν ανέκαμψε μυικά από την απότομη απώλεια μυϊκής μάζας που επήλθε ως αποτέλεσμα της δίμηνης κατάκλισής μου.

Η απώλεια έφτασε το 55% στο τραυματισμένο πόδι και το 10% στο καλό, το οποίο γρήγορα αναγκάστηκε να κάνει δουλειά και για τα δύο δυναμώνοντας ξανά. Μετά από 2 διορθωτικές εγχειρήσεις φοβόμουν πως δεν θα μπορέσω να ανακάμψω, όμως δεν άφηνα αυτήν την κατάσταση να με κλονίσει ψυχικά, παρ' όλο που αναπολούσα την παλαιά μου και φυσική κατάσταση.

 

Επεισόδιο 3.

Μετά από 4 χρόνια ανεπιτυχών ατομικών προσπαθειών ενδυνάμωσης και ανάκαμψης και εντελώς συμπτωματικά, γνώρισα την ενεργή Εφεδρεία μέσω ενός φίλου. Η συγκυρία βοήθησε διότι η "ελληνοτουρκική φιλία" είχε μπει σε νέα φάση στενού φλερτ και η κατάσταση "μύριζε" κίνδυνο.

Εκεί ήρθα σε επαφή και σχημάτισα νέες φιλίες με ανθρώπους που έκαναν κάτι σπουδαίο στα δικά μου μάτια: ενσάρκωναν το όραμα του πολίτη-οπλίτη. Ήμουν δε πολύ τυχερός διότι έπεσα σε καλή περίπτωση ανθρώπων που ήταν απλοί, αληθινοί, χωρίς προσποιητή εικόνα "αντρίλας" και μαγκιάς.

Εκεί άρχισα πλέον συστηματικά να συναγωνίζομαι και συνεκπαιδεύομαι με άνδρες μικρότερους ή μεγαλύτερους από εμένα, που είχαν αντοχή, δύναμη και ικανότητες περισσότερες από εμένα και αυτό με ώθησε στο να προσπαθήσω να τους φτάσω. Άρχισα να φορτώνομαι κιλά, να περπατάω και να τρέχω φορτωμένος, να διαβάζω και να μαθαίνω πράγματα που αφορούν την στρατιωτική εκπαίδευση ενός σύγχρονου οπλίτη και έτσι να βελτιώνομαι συνεχώς.

 

Επεισόδιο 4.

Αν και είχα συμμετάσχει σε αρκετές ασκήσεις, η ετήσια άσκηση "Μακεδονομάχος" ήταν ένας στόχος που είχα βάλει πάνω από τις υπόλοιπες και έπρεπε να επιτύχω. Προετοιμάστηκα όσο το δυνατόν καλύτερα με δεδομένο την διπλή μου εργασία, την οικογένεια και τις λοιπές κοινωνικές μου υποχρεώσεις και βρέθηκα με την ομάδα, το περίπολό μου στην Μακεδονία για τον αγώνα αυτόν.

Δεν με ενδιέφερε η πρωτιά, ούτε η διάκριση. Με ενδιέφερε η συμμετοχή δίπλα σε δυνατούς, μάχιμους άνδρες, συναγωνιζόμενος απλώς μέσα στις ίδιες συνθήκες δυσκολίας λόγω της φύσης της ασκήσεως και των καιρικών συνθηκών.

Διήνυσα επιτυχώς τα ~20 χλμ πορείας, με ~15 ΣΤ.αθμούς ΕΚ.παιδεύσεως, φέροντας πάνω μου περί τα 25 κιλά εξοπλισμού και υλικών τα οποία μέχρι τη λήξη του αγώνα έγιναν 21 κιλά, συνεργάστηκα επιτυχώς με την ομάδα μου προσφέροντας το δικό μου μερίδιο ευθύνης στην επιτυχή της παρουσία και εν τέλει ήρθε και ένα ανέλπιστο για εμένα μετάλλιο...

 

Επίμετρο.

Πολλές φορές ξεχνάμε πως ο κάθε άνθρωπος γύρω μας κουβαλάει τον δικό του σταυρό. Για εμένα ο δικός μου ήταν η αδυναμία από ένα πόδι που δεν γιατρευόταν. Και το βραβείο μου ήταν πως γιατρεύτηκε. Διότι μετά την συμμετοχή μου αυτή, έφτασα στο σημείο που ήμουν πριν το ατύχημα. Με ένα λαμπρό μέλλον, πως η πορεία αυτή μπορεί να βελτιωθεί κι άλλο και με συνεχή προσπάθεια να ανέβω πολύ ψηλότερα από εκεί που ήμουν. Η θέληση και το πείσμα υπάρχουν. Ο αγώνας και τα "έπαθλα" είναι εμπρός μου.

 

Είναι ευτύχημα που υπάρχει Εφεδρεία κι ας μην την θέλουν αυτοί που ηγούνται της χώρας, διότι προσφέρει αυτό που οι ίδιοι δεν επιθυμούν να έχουμε: ικανότητες και προετοιμασία...

Και του χρόνου.

Τον Ξεσηκωμό, δεν τον έκαναν...

 

Τον Ξεσηκωμό δεν τον έκαναν λευκοντυμένα ευγενικά τσολιαδάκια

που άκουγαν Μότσαρτ και Μπετόβεν

που χόρευαν λεπτεπίλεπτα βαλς

σε σαλόνια με αφράτες πολυθρόνες

και πολύχρωμες μεταξωτές ταπετσαρίες στους τοίχους.

Τον κάμανε αγριάνθρωποι μουστακαλήδες,

που φορούσαν λερή φουστανέλλα και τρύπια τσαρούχια,

αποφασισμένοι για ζωή και θάνατο.

Χόρευαν τον πρωτόγονο πυρρίχιο χορό τους, τον "τσάμικο",

με γκρινιάρηδες ζουρνάδες και πολεμικά σκληρόηχα νταούλια

που αντηχούσαν βαριά, πέρα ως πέρα στα πέτρινα χωριά τους.

Αρχέγονοι ρυθμοί και μελωδίες που ήχησαν άλλοτε σε χαροκόπι

και άλλοτε σαν πολεμιστήριο σάλπισμα

και χορός στρατολόγησης πολεμιστών (Γραβιά, 1821). 

 

Άνθρωποι-θεριά, που το μάτι τους γυάλιζε

από την φλογερή επιθυμία

για "μιας ώρας ελεύθερη ζωή" (Ρήγας, 1797),

σαν εκείνη που απολάμβαναν οι αητοί κι οι πέρδικες

στα πετρωτά και δασωμένα βουνά τους (Κατσαντώνης).

Παλληκαράδες αληθινοί,

που προκαλούσαν τούς πανικόβλητους οθωμανούς

"σταθήτε ωρέ περσιάνοι να μετρηθούμε !" (Νικηταράς).

Που από την κορφή του λόφου

σήκωναν προς τον σαστισμένο εχθρό περιπαικτικά/υποτιμητικά

τη φουστανέλλα τους και του έδειχναν ποιον

διόρισαν στρατηγικό συμβουλάτορά τους (Καραϊσκάκης, 1827).

Που σαν άλλοι Λεωνίδες, ευρισκόμενοι στην πιο δεινή θέση,

ειρωνεύονταν τους μουρτάτες πως

"τα κλειδιά της πόλης είναι κρεμασμένα

στις μπούκες των κανονιών μας" (Μεσολόγγι, 1826).

Ψημένοι πολεμιστάδες, που βάζαν τούς δεκάχρονους υιούς τους

να ματώσουν για πρώτη φορά στην μάχη τ´ άρματα

και να τα τιμήσουν (Καστάνιτσα, 1780).

 

Τον Ξεσηκωμό, δεν τον έκαναν κυριλέδες νησιώτες "έμποροι",

που κάτεχαν από διεθνείς συναλλαγές,

ναυτικό δίκαιο και χρηματοπιστωτικές αξίες.

Τον έκαμαν θαλασσοδαρμένοι πειρατές,

που έσπαγαν με τη ναυτοσύνη

τους αποκλεισμούς της θαλασσοκράτειρας Αγγλίας

για να μπουν στα λιμάνια,

γιατί δεν κάτεχαν κανέναν αξιώτερο από τον εαυτό τους

να τους δίδει διαταγές.

Με θράσος, αν και αιχμάλωτοι,

κοίταξαν κατάματα τον ναύαρχο Νέλσωνα

και τόλμησαν να του πουν

"αν σε είχα στα χέρια μου,

θα σε κρεμούσα απ´ το κατάρτι !" (Μιαούλης, 1802).

Τον έκαναν τα καταδρομικά "Μαύρα Καράβια" του Γιάννη Σταθά,

που πρώτα σήκωσαν την σύγχρονη γαλανόλευκη

κι έκαναν "το πέλαο να κοκκινήσει" (Σκιάθος, 1808).

 

Τον Ξεσηκωμό, δεν τον έκαναν ξιπασμένες φεμινίστριες.

Τον έκαναν αντρογυναίκες-καπετάνισσες

που τίμησαν το οικογενειακό τους όνομα,

που διέθεσαν περιουσία τους και τους γυιους τους στον Αγώνα,

σαν την μάνα Υψηλάντισσα και την Μαυρογένους

ή που καβάλησαν τα καράβια των αντρών τους,

σαν την Μπουμπουλίνα

και που βρόντηξαν τα άρματα των αντρών τους, σαν την Δέσπω

ή που ντύθηκαν αντρικά μόνο και μόνο

για να μπουν στον Αγώνα (τραγούδι της Αρκαδιανής).

Τον έκαναν οι σκληρές νοικοκυρές του χωριού,

που ζύμωναν για τα παλληκάρια,

που φύλαγαν στο πόστο των αντρών

για να ξαποστάσουν κι εκείνοι μια στάλα,

που γέμιζαν τα τουφέκια των σκοπευτών

στον λίγο χρόνο ανάμεσα σε δυο βολές.

Οι γυναίκες και τα μωρά τους,

που έφτιαχναν μπαρουτόβολα στους μύλους της Δημητσάνας.

Οι γυναίκες και τα πιτσιρίκια,

που ξυπόλητοι ή με τα γαϊδουράκια τους ανέβαιναν τα βουνά

σαν μαντατοφόροι κι εφοδιαστές.

 

Τον Ξεσηκωμό, δεν τον έκαναν άεθνοι προλετάριοι.

Τον έκαναν νοικοκυραίοι και απλοί χωριάτες,

οι φορείς ενός πολιτισμού

με τις ρίζες του στο άμεσο ιστορικό παρελθόν μας,

που αναγνώριζαν πως ο Βασιλιάς μας εσκοτώθη

και καμιά συνθήκη δεν έκαμε με τους Τούρκους

(Κολοκοτρώνης προς τον Αμιλτον).

 

Τον Ξεσηκωμό, δεν τον έκαναν άεργοι ρεμπεσκέδες

επειδή δεν είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν.

Ήταν ο ανθός της ελληνικής νεολαίας,

που διαβιούσε στις ακμάζουσες ελληνικές παροικίες της Ρωσίας,

της Κεντρικής Ευρώπης και της Ιταλίας,

που σπούδαζε στα πανεπιστήμιά τους.

Τα εικοσάχρονα αυτά παιδιά,

προέλασαν και πέθαναν στα Βαλκάνια εμπνεόμενα,

όχι από το αόριστο γι αυτούς και ξένο κίνημα του Διαφωτισμού,

αλλά από τη δόξα και πολεμική ισχύ της Αρχαίας Θήβας.

Εμπνεόμενα από το πολίτευμα του Τίμιου Σταυρού

που αποτύπωσαν στην Πολεμική τους Σημαία

με την βυζαντινή επιγραφή ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ (Δραγατσάνι, 1821).

Τον Ξεσηκωμό, δεν τον έκαναν διορισμένοι "άριστοι".

Τον έκαναν μπαρουτοκαπνισμένοι βετεράνοι,

που την στρατηγία τους την επιβεβαίωναν στη μάχη

και τα αριστεία ελάμβαναν μετά την έκβαση (Κεφαλόβρυσο, 1823).

Οι στρατιώτες που δεν ξέρανε από ασκήσεις

"ακριβείας" και "πυκνής τάξεως",

αλλά καταλάβαιναν άριστα τα παραγγέλματα

"φωτιά Έλληνες !", "κώλο με κώλο, ρεεεε !" (Μάχη Γράνας, 1821).

 

Τον Ξεσηκωμό τον έκαναν οι παπάδες του χωριού,

που με το ένα χέρι έβαναν ευλογητό

και με το άλλο έπαιρναν ανελέητα κεφάλια.

Που στάθηκαν ανδροπρεπώς στα ταμπούρια τους

μπροστά σε τακτικό στρατό

και δεν καταδέχθηκαν να μαζέψουν

τα καρφοπέταλα του Μπραΐμη (Μανιάκι, 1825).

Κι όσο θρασείς κι ατρόμητοι αν ήσαν μπροστά στους ανθρώπους,

όσο παράτολμοι καταδρομείς κι αν ήσαν στη μάχη,

με τόση ταπεινότητα έκαναν την ενδοσκόπησή τους,

και μονολόγησαν στην προσευχή τους πριν τη μάχη

"Κωσταντή, σήμερα θα πεθάνεις" (Κανάρης, 1822).

Με τόση αποφασιστικότητα πριν το μαρτύριο

ομολόγησαν Πατρίδα και Πίστη

"Γραικός γεννήθηκα, γραικός θέ να πεθάνω" (Διάκος, 1821).

 

Στην Επανάσταση, δεν ρίξαμε γαρύφαλα κι αγάπες,

ρόδα κι αμφιβολίες.

Ρίξαμε μπαρούτι και μολύβι, φωτιά και θειάφι.

Σύραμε με σιγουριά τα γιαταγάνια.

Ξεσκίσαμε -κυριολεκτικά- κόσμο και κοσμάκη.

Σφάξαμε ανελέητα κάθε τούρκο που βρέθηκε στον δρόμο μας,

με κάθε πρόσφορο και βάρβαρο τρόπο,

από το Δραγατσάνι ως την Κύπρο,

γιατί ο πόλεμος δε συγχωρεί ευαισθησίες.

Τ´ αγαρηνά κορμιά στρώθηκαν στους δρόμους

και τα άλογά μας δεν πάταγαν καλντερίμι πια (Τριπολιτσά, 1821).

Με τα κεφάλια τους κι ασβέστη,

χτίσαμε πυραμίδες μακάβριες (Τρίκορφα 1779, Αράχωβα 1826),

τρόπαια φοβερά για να σκιάζονται παντοτινά οι οχτροί.

Κάναμε "μάνες δίχως γυιους, γυναίκες δίχως άνδρες,

μωρά παιδιά δίχως μανάδες".

Ταΐσαμε όλα τα μαυροπούλια του Μωριά, της Ρούμελης

και της Ηπείρου με εθρικό κρέας.

Κλαίγαν στην Τουρκιά τα χάνια γι' άλογα

και τα τζαμιά γι' αγάδες (Δερβενάκια, 1822) .

Ήμασταν οι φοβεροί τουρκομάχοι,

που βαφτιστήκαμε σαν Χριστιανοί μία φορά με το λάδι

και σαν Έλληνες μία με το αίμα των εχθρών μας

για την ελευθερία της Πατρίδος (Βαλτέτσι, 1821). 

 

Και τύψεις δεν είχαμε· ούτε μετανιώσαμε ποτέ·

ούτε απολογηθήκαμε για τα πολεμικά,

τρομερά αλλά τίμια, έργα μας.

Μόνο κουράγιο δίναμε στον αποκαμωμένο εαυτό μας,

σφίγγαμε τα δόντια μέσα στη φρίκη της σφαγής,

για να συνεχίσουμε να σφάζουμε :

"κουράγιο Νικήτα, τούρκους σφάζεις !" (Δερβενάκια, 1822) . 

 

Η λύσσα, το μίσος, η θέληση για αποτίναξη της Οθωμ. τυρρανίας

ήταν η κινητήριος δύναμή μας κι ο όλεθρος το αποτέλεσμά της.

Μείναμε πιστοί στον όρκο

"τούρκος μη μείνει στον Μωριά, μηδέ στον κόσμον όλον".

Τους πολεμήσαμε, κάναμε το αίμα τους να τρέξει

με ό,τι όπλα διαθέταμε.

Και τ´άκουγε απ´ απέναντι ο ποιητής :

κούφια ντουφέκια, σμίξιμο σπαθιών, ξύλα, πελέκια,

τρίξιμο δοντιών ! " (Ύμνος εις την Ελευθερίαν, 1823). 

 

Και φανήκαμε πρόθυμοι να πάρουμε το ρίσκο του πολέμου.

Να βιώσουμε χωρίς δισταγμό τον Θάνατο,

αν δεν μπορούμε να έχουμε Ελευθερία.

Να μετρηθούμε στα ίσα με τον Χάροντα

στα αιώνια Μαρμαρένια Αλώνια

του Διγενή και του Μεσολογγιού.

Μας έσφαξαν κι εκείνοι, όπου μας βρήκαν,

με τον πιο απάνθρωπο τρόπο για να μας λυγίσουν.

800.000 νεκρούς θρηνήσαμε στον Αγώνα.

Σφαγμένους και εξαναποδισμένους (Ψαρρά, Χίος, Κρήτη,

Κύπρος, Κωνσταντινούπολη, Μικρά Ασία), καμμένους (Κάσσος),

πεσόντες στις μάχες, λιμοκτονήσαντες (Μεσολόγγι),

ανυπότακτους αυτόχειρες (Κούγκι, Ζάλογγο, Μονή Σέκου,

Μεσολόγγι, Νάουσα), τιμωρημένους αυτόμολους,

θύματα των εμφυλίων πολέμων, πυρπολυμένα χωριά,

ισοπεδωμένες περιουσίες, κομμένα καρποφόρα δέντρα.

Αλλά θαρρετά τους μηνύσαμε

πως πέτρα απάνω στην πέτρα να μην αφήσουν,

έστω κι ένας από εμάς να μείνει όρθιος, θα τους πολεμούμε·

να βγάλουν απ´το νου τους το προσκύνημα (Κολοκοτρώνης, 1827).

 

"Το Ελληνικόν Εθνος, το υπό την φρικώδη Οθωμανικήν δυναστείαν,

μη δυνάμενον να φέρη τον βαρύτατον

και απαραδειγμάτιστον ζυγόν της τυραννίας,

και αποσείσαν αυτόν με μεγάλας θυσίας,

κηρύττει σήμερον, διά των νομίμων Παραστατών του,

εις Εθνικήν συνηγμένων Συνέλευσιν, ενώπιον Θεού και ανθρώπων,

την πολιτικήν αυτού ύπαρξιν και Ανεξαρτησίαν"

(Προοίμιο Συντάγματος. Επίδαυρος, 1822).

 

Η Επανάσταση, ο Ξεσηκωμός του Γένους,

ήταν ολοκληρωτικός ΠΟΛΕΜΟΣ.

Όλα τα άλλα γεγονότα της περιόδου

είναι απλές υποσημειώσεις σε αυτόν.

 

(Τα παραπάνω συνέλεξε ο Θεοδώρος Γιαννακόπουλος,

αλλά επιτρέψετέ μου να προσθέσω μία περιγραφή της σημερινής κατάστασης μίας όλο και αυξανόμενης μερίδας του από αμνησία πάσχοντος Ελληνόφωνου πληθυσμού)

 

ΤΙ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΠΟΥ ΠΛΗΘΑΙΝΕΙ...

 

Σκισμένα τζιν ακριβοπληρωμένα, που ούτε λέτσοι θα φορούσαν...

Αξύριστ-ατημέλητοι με κότσους και τσουλούφια,

σκουλαρήκια, τατουάζ, φιγουράρουνε στην πλαζ...

Ανέραστα μπακούρια, γεροντοκόρες μεσ' στην φούρια,

αγάπη ψάχνουν σε ΤV... μα καταλήγουν μοναχοί.

Άτεκνοι συνταξιούχοι, Δημοσίου προνομιούχοι

παίζουν Λόττο, παίζουν τάβλι, το αργόσχολο σουραύλι...

Νέα παιδιά που μακαρίζουν Αμερική, και πιθηκίζουν...

Πέφτουν των τα παντελόνια. (Κανείς τους δεν δουλεύει)Είναι ξένα τα γκαρσόνια!

Μασημένη τους τροφή... του μπαμπά το μαγαζί.

Όλο "selfies" για "τσεκ ιν" προτεταμένες γλώσσες,

Τρίχα ψάξε, δεν θα βρεις... ξεπουπουλιασμένες κλώσσες.

Ακουστικά στα αυτιά και βλέμματα χαμένα, μια ζωή "σπουδάζουν" κι ονειρεύονται τα ξένα.

Μα κι αν όλοι σπουδαγμένοι, πες μου, που οι μορφωμένοι...;

Σαν τα στόματα ανοίγουν και τα πάντα γύρω θίγουν, μαλλιαρή λαλιά αρθρώνουν...

Χωρίς τα 'νι' και 'σίγμα' τους, οι λέξεις μαραζώνουν.

Της Ελλάδος; Της Ελλάδας! Σαν να λες της "φασολάδας...

Greeklish πάντα στην γραφή! Και η γλώσσα; Σαν πορδή:

"Γουάο, φίλε! Ο μι τζι! Κουλ ο τύπος! Face τζι τζι!"

"Διαπολιτισμικά" πια τα σχολεία... συ τί θέλεις ιστορία;

Δασκαλίσκοι μας διαβάζουν ότι "γάτες και πουλιά μονιάζουν...

"Όλοι κι όλα είναι ίδια, μέσ' στην στάνη σαν τα γίδια!Αντιρησίας είσ' εσύ; Βούλωσέ το "ρατσιστή"!

Αντιρατσιστικούς ψηφίσαν νόμους. Θα σου στείλουν κι αστυνόμους!

Τί μας λες; "Ελληνισμός"; Αυτό κι αν είναι "Φασισμός"!

Τους προγόνους σαν 'παινέσεις, ετοιμάσου να πονέσεις...

Τούρκος, Σλάβος, ό,τι νά 'ναι! Μη πεις "Έλλην"... Θα σε φάνε!

"Πατριώτη" αν σε πούνε, κάλιο μάτια να σου βγούνε.

"Ρετσινιά" είναι μεγάλη! Θα σου σπάσουν το κεφάλι...!

Το "διαφορετικό" να αγκαλιάσεις! Το δικό σου να ξεχάσεις!

Νεοταξίτης ενταγμένος, μπαίνεις μόνο αλεσμένος.

Βάσει "τύπων" πια η σκέψη! Φαντασία; Έχει στερέψει...

Το ποτάμι δεν γυρίζει - το νερό δεν καθαρίζει!

Κι αν τα βλέπεις άνω κάτω, μπες κι εσύ να πιάσεις πάτο.

Βάλε κρίκο και στην μύτη για ... γεώτρηση στην κύτη.

Ροκ, ρέιβ, σόουλ και ποπ! Τζαζ, προγκρέσιβ και χιπ χοπ !

Άνευ Μούσας "μουσική...", πάνω κάτω η κεφαλή!

Άνα χείρας το σφηνάκι για να "ρίξεις" γκομενάκι...

Γεροροκάδες τσακισμένοι, αριστερίσκοι βολεμένοι,

χέρι χέρι gay parade... Λεμονάδα; Lemonade!

Μαλλιαρή ψευτοκουλτούρα, κι εκδηλώσεις με μαστούρα...

Τσιγαράκι, εσπρεσάκι, σαγιονάρες στο παπάκι...

με εξέχουσα κοιλία, αμιγής γελοιογραφία!

ΤΙ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΠΟΥ ΠΛΗΘΑΙΝΕΙ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙ!!

Τί κι αν ζω στην χώρα του φωτός; Τώρα πια αλλοδαπός!"

Πώς καταντήσαμε έτσι;" Μερικοί θ' αναρωτιέστε...

 

Κι όμως, όλα εξηγούνται αν τους μύθους δεν βαριέστε!

Αν Οδύσσεια θυμάστε, για την Κίρκη να διαβάσ'τε.

Οι συντρόφοι του Οδυσσέα μπεκροπίνανε παρέα...

Τους επότιζε η Κίρκη με κρασί γεμάτο λήθη,

και σαν πως ήσαν Έλληνες ξεχάσαν,

μεταμορφώθηκαν σε γουρούνια!

 

Παναγιώτης Τερπάνδρου Ζαχαρίου