Μια από τις πιο σημαντικές πτυχές της ελληνικής Δικαιοσύνης που κατά την ταπεινή μου γνώμη
ξεδιπλώνονται στην τελευταία εκτενή δημοσίευση της κυρίας Καρυστιανού, ειναι η προσφιλής τακτική της παράκαμψης των κατώτερων (και φυσικών) δικαστών μιας υποθέσεως με μεγάλες πολιτικές προεκτάσεις, και ανάθεσής της στα υψηλότερα κλιμάκια της Δικαιοσύνης τα οποία παύουν να είναι απλώς δικαστικά αλλά αποτελούν και πυλώνα πολιτικής.
ξεδιπλώνονται στην τελευταία εκτενή δημοσίευση της κυρίας Καρυστιανού, ειναι η προσφιλής τακτική της παράκαμψης των κατώτερων (και φυσικών) δικαστών μιας υποθέσεως με μεγάλες πολιτικές προεκτάσεις, και ανάθεσής της στα υψηλότερα κλιμάκια της Δικαιοσύνης τα οποία παύουν να είναι απλώς δικαστικά αλλά αποτελούν και πυλώνα πολιτικής.
Ενδεικτικά αναφέρω πως ο/η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου προτείνεται απο το Υπουργικό Συμβούλιο (που αποτελεί πυρήνα της κυβέρνησης) και διορίζεται απο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος νωρίτερα έχει διοριστεί (προταθεί) από τον ίδιο τον ΠΘ.
Έτσι, ενώ βλέπουμε μια υπόθεση που έχει μεγάλες ελπίδες θετικής τελεσιδικίας σε χαμηλότερες βαθμίδες της Δικαιοσύνης, μόλις η υπόθεση "αναβαθμιστεί", τότε χαντακώνεται. Όπως εν προκειμένω αναβαθμίστηκε με εντολή του ΠΘ.
Εδώ θέλω να προσθέσω και μία περαιτέρω διάσταση πολιτικής χειραγώγησης βασιζόμενος στα γραφόμενα ενός άλλου χαροκαμμένου γονέα του κυρίου Πλακιά, ο οποίος έχει απευθύνει προσφάτως έκκληση να πάψουν τα πολιτικά παιχνίδια με αφορμή την υπόθεση και να σταματήσουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης τα αιτήματα για προανακριτικές και άλλες επιτροπές που διεκπεραιώνονται ως πάρεργο της Βουλής. Είναι γελοίο προς τον θεσμό της Δικαιοσύνης κάποιοι πολιτικοί με τυχαία ή μηδενική νομική γνώση, να κάνουν μια εξεταστική επιτροπή, καίγοντας στοιχεία και υπόθεση, πριν ακόμα αυτή εκδικαστεί σε αίθουσα δικαστηρίου.
Βεβαίως είναι ακόμα πιο γελοίο, να αποφασίζει η Βουλή και όχι η Δικαιοσύνη, αν θα κλητεύσει έναν Βουλευτή, έναν Υπουργό κλπ, για μια υπόθεση η οποία στην συνημμένη δικογραφία έχει όλα τα απαραίτητα τεκμήρια για να τον θέσει υπό την δικαστική βάσανο.
Ε.Δαφνομήλης