Όταν η ηδονή της καταστροφής συναντάει την καλή ακαδημαϊκή ζωή

 

Το ακαδημαϊκό κατεστημένο, με το οποίο συγκρούεται η νέα Κυβέρνηση των ΗΠΑ, αποτελεί μια από τις μάχες των μαχών του μεγάλου επαναστατικού «πόλεμου», Αναγέννησης του δυτικού κόσμου, που ξεκίνησε ο Τραμπ και το επιτελείο του. Είναι μια μεγάλη μάχη με το χθες, το οποίο εδώ και πάνω από μισό αιώνα ροκάνιζε τους πυλώνες του δυτικού πολιτισμού με σύστημα, με πολύ χρήμα και αξιοσημείωτη επιμονή.

Ειδικά μετά τον Μάη του 1968, στρατιές ολόκληρες ακαδημαϊκών, μυήθηκαν στην ηδονή της καταστροφής, της γνωστής σχολής αποδόμησης του δυτικού κόσμου. Ντελέζ, Φουκώ, Ντεριντά, Μπάτλερ και ένα σωρό ακόμη τσαρλατάνοι της σκέψης έγιναν οι γκουρού της Οικοφοβίας και του πολιτισμικού μίσους προς εαυτόν. Πάρα πολλοί, από το χώρο της Ακαδημίας, έγιναν «ακτιβιστές» αριστερισμού, υπέρμαχοι της πολιτικής ορθότητας και της γουοκίλας, τις οποίες χρησιμοποίησαν ως αιχμές του δόρατος για την εγκατάσταση ενός βελούδινου ολοκληρωτισμού στα Πανεπιστήμια, και όχι μόνο.

 

Οι νέοι φοιτητές, συναισθηματικά εύπλαστοι, συχνά φοβισμένοι και με μικρές εμπειρίες ζωής, έγιναν εργαλεία στα προπαγανδιστικά χέρια ενός ανίερου σχεδίου. Παράλληλα τα κεφάλαια του USAID, και φυσικά του Πολιτικού Ισλάμ, εξασφάλισαν καριέρες σε πολλούς δυτικούς καθηγητές που βρήκαν νόημα (πλούσιας) ζωής στην υπηρεσία του ισλαμικού σκοπού, στο μαστίγωμα του λευκού ανθρώπου και στην καλλιέργεια της Οικοφοβίας και του αντισημιτισμού που πλέον έγινε «προνόμιο» της Αριστεράς.

 

Ας μιλήσουμε ανοιχτά: ό,τι βλέπουμε στο Harvard, αν και τα μεγέθη ποσοτικά και ποιοτικά δεν έχουν ουδεμία σχέση, το βλέπουμε, τηρουμένων των αναλογιών, στο Πάντειο. Η μετατροπή των σχολών από χώρους γνώσης, αριστείας και επιστημονικής ευπρέπειας σε χώρους «γιάφκες» προπαγάνδας μαγειρέματος των επιστημονικών δεδομένων για λόγους ιδεολογίας και ακτιβισμού - με ένα σωρό παλιμπαιδίζοντες καθηγητές στο ρόλο του βολεμένου ψευτο-επαναστάτη «κοντά στα παιδιά» - έγινε άγραφος κανόνας.

 

Η στρατηγική Τραμπ

Ο Τραμπ στη ρητορική του είναι αντισυμβατικός και ενίοτε άκομψος, οι πολιτικές του είναι δύσκολα προβλέψιμες, ωστόσο δεν είναι καθόλου ανόητος, ούτε φυσικά παρανοϊκός όπως αρέσκονται να τον παρουσιάζουν οι επαγγελματίες haters που ραγίζουν ψυχικά εμπρός στην απώλεια της κουτάλας και ενός συστήματος που τους προσέδιδε κάποια αξία και λόγο ύπαρξης. Αντιθέτως, ο Τραμπ σηματοδοτεί την επιστροφή της πολιτικής: εξαγγέλλει πολιτικές και τις υλοποιεί άμεσα, χωρίς δισταγμούς και «ναι μεν αλλά». Ανοίγει, την ίδια στιγμή, πολλά μέτωπα και αυτό, κατά τη γνώμη μου, δεν το κάνει τυχαία, λόγω θυμικού και ιδιοσυγκρασίας, αλλά στρατηγικά. Στρατηγικά, διότι βλέπει τους αντιπάλους του – τους φορείς αυτής της γενικευμένης κατάντιας της Δύσης – σε κατάσταση απόλυτης σύγχυσης και διάσπασης. Έχει καταλάβει καλά ότι τώρα πρέπει να χτυπηθεί το σάπιο και πρέπει να χτυπηθεί μαζικά και χωρίς δεύτερες σκέψεις.

 

Μπορεί τα αποτελέσματα της Αναγέννησης της Ακαδημίας, της επιστροφής στις εργοστασιακές ρυθμίσεις – σε εκείνες τις ρυθμίσεις που έκαναν κάθε γονέα υπερήφανο για το παιδί του όταν κατάφερνε να μπει σε ένα σημαντικό Πανεπιστήμιο (όχι για να χορτάσει ιδεοληψίες, αλλά για να θωρακιστεί με γνώση και επιστημονική ευπρέπεια) – να μην φανούν άμεσα, αλλά είναι ίσως η μεγαλύτερη επένδυση που μπορεί να κάνει ο δυτικός κόσμος για το μέλλον του. Οι ακαδημαϊκοί που είχαν βολευτεί στην μπούρδα, τη μάσα, την προπαγάνδα και τον παλιμπαιδισμό θα αντισταθούν λυσσαλέα, αλλά δεν πρέπει να τους περάσει. Μάλιστα αυτή εδώ ακριβώς είναι η πιο κατάλληλη ώρα, για την πολιτική οργάνωση όλων μας, στο πλάι αυτού του τεράστιου αναγεννητικού σκοπού που μας αφορά όλους!

 

Γ. Κουτσαντώνης