Ζητιανεύοντας Σπέρμα

Αν ρωτήσεις οποιαδήποτε σύγχρονη κοπέλα: «τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» — καμιά δεν πρόκειται να σου απαντήσει σύζυγος και μητέρα. Μια φοιτήτρια πλέον δεν προβλέπεται να παντρευτεί πριν τελειώσει τις σπουδές της, η καριέρα πάντα προηγείται.

Η οικογένεια δεν θεωρείται αρκετά φιλόδοξο όνειρο για μια κοπέλα. Ειδικά ο ρόλος της νοικοκυράς θεωρείται ό,τι πιο υποτιμητικό. 

 

Αντιθέτως, το να φέρεται η γυναίκα σαν άντρας (σεξουαλικά επιθετική, ανόητες κοκορομαχίες), να μιλάει σαν άντρας («μαλάκα», «στ’ αρχίδια μου») και να σκέφτεται σαν άντρας (με δήθεν βαθείς στοχασμούς, αντί για το γυναικείο ένστικτο που την κάνει και καλύτερο κριτή χαρακτήρων) είναι ένδειξη απελευθέρωσης. 

 

Ωστόσο, δεν νομίζω να υπάρχει κάτι πιο υποτιμητικό για μια γυναίκα από το να φέρεται σαν άνδρας. Στα ΜΜΕ προάγεται ένας ανόητος ανταγωνισμός των γυναικών με τους άντρες, ξεχνώντας πως οι άντρες έδωσαν στις γυναίκες δικαίωμα ψήφου, ανακάλυψαν το αντισυλληπτικό χάπι, εφηύραν το ψυγείο και το πλυντήριο που τις απελευθέρωσε από τις δουλειές του σπιτιού. 

 

Από την άλλη, η γυναίκα είναι αυτή που εκπολιτίζει τον άνδρα, του δίνει ενέργεια και του δείχνει τον δρόμο στην ζωή — χωρίς την γυναίκα ο άνδρας είναι χαμένος στην ζωή του.

 

Οι άντρες φεμινιστές μου προκαλούν θλίψη και οργή. Θλίψη, γιατί δεν καταλαβαίνουν πως δεν υπάρχει γυναίκα Τσιτσάνης, γιατί δεν υπάρχει και γυναίκα δράκος. Οργή, γιατί δεν καταλαβαίνουν πως σε καθεστώς ισοπεδωτικής εξίσωσης είναι οι γυναίκες που χάνουν.

 

Αυτό είναι το κατόρθωμα του φεμινισμού: στον προσωπικό μου περίγυρο, οι παραδοσιακές γιαγιάδες (που δεν είχαν σεξουαλική ζωή πριν τον γάμο τους, ούτε δουλειά μετά) όλες ανεξαιρέτως ήταν αφέντρες στα σπίτια τους — σήμερα, οι φεμινίστριες κόρες μας φοβόμαστε μην στα 38τους καταντήσουν να ζητιανεύουν για σπέρμα.

 

Ο φεμινισμός απλά κατάφερε στα γυναικεία μειονεκτήματα να προσθέσει και τα ανδρικά.

 

Δ. ΖΙΑΜΠΑΡΑΣ