γεγονός της γενιάς μας. Με αυτά τα απάνθρωπα και ολοκληρωτικά μέτρα -που εφαρμόστηκαν πρώτη φορά στην κομμουνιστική Κίνα- παραβιάστηκαν ακόμη και οι πιο στοιχειώδεις ατομικές ελευθερίες, τα Συντάγματά μας έγιναν κουρελόχαρτα, ο κοινοβουλευτισμός ανέκδοτο, η κρατική εξουσία ισχυροποιήθηκε σε βαθμό πρωτόγνωρο για ειρηνική περίοδο, οι δημόσιες δαπάνες και το χρέος αυξήθηκαν σε επίπεδα ρεκόρ, ένα κλίμα υστερίας κυριάρχησε στο δημόσιο διάλογο και η αντίθετη άποψη φιμώθηκε, οι κοινωνικοί δεσμοί διαλύθηκαν και τα χειρότερα ένστικτα των ανθρώπων βγήκαν στην επιφάνεια.
Και ακόμη τα λοκντάουν, εξοικειώνοντας τους πολίτες της Δύσης με έναν αποκρουστικό αυταρχισμό και μια ιδιότυπη δικτατορία των "ειδικών", άφησαν μια ανησυχητική παρακαταθήκη για το μέλλον.
Με λίγα λόγια, οι καραντίνες εκπροσωπούν ό,τι απεχθάνεται ένας κλασικός φιλελεύθερος ή συντηρητικός, εκπροσωπούν ό,τι απεχθάνεται κάποιος που υποστηρίζει το μικρό κράτος, τους θεσμούς της αυθόρμητης κοινωνικότητας, την αποκέντρωση, την ελευθερία του λόγου και το κράτος δικαίου. Γι αυτό και η σημερινή αντισυστημική Δεξιά ( η οποία, παρά τα όσα σας λένε τα καθεστωτικά φιλελεφτ παπαγαλάκια, έχει περισσότερα κοινά με τον κλασικό φιλελευθερισμό και συντηρητισμό) τάχθηκε εναντιον αυτών των μέτρων.
Από τους Ρεπουμπλικάνους κυβερνήτες στις ΗΠΑ μέχρι τους αντάρτες του Τόρηδων που καταψήφιζαν τα μέτρα της κυβέρνησης Τζόνσον στη Βρετανία, από την Ιζαμπελ Ντιαζ Αγιούσο στην Ισπανία μέχρι την Τζόρτζια Μελόνι στην Ιταλία, από την Μαρίν Λεπέν και τον Ερικ Ζεμούρ στη Γαλλία μέχρι το AfD στη Γερμανία, όλοι αυτοί, αργά ή γρήγορα, στάθηκαν επιφυλακτικοί ή και ανοιχτά εχθρικοί έναντι των πολιτικών των λοκντάουν.
Στην Ελλάδα πάλι, όπου τον τελευταίο καιρό παρατηρείται μια κινητικότητα στον χώρο της Δεξιάς με δημιουργία και συνενώσεις πολιτικών σχηματισμών, διαπιστώνω το παράδοξο να επιχειρείται το χτίσιμο μιας εγχώριας "αντισυστημικής" Δεξιάς από πολιτικούς που όχι μόνο δεν άσκησαν κριτική σε αυτά τα μέτρα αλλά τα στήριξαν με φανατισμό. Και αυτό δεν το έκαναν μόνο στην αρχή της πανδημίας όταν ακόμη τα δεδομένα δεν ήταν ξεκάθαρα, αλλά ακόμη και σήμερα δείχνουν να επιμένουν στις αρχικές τους θέσεις και εξακολουθούν να χλευάζουν, με τον πιο αγοραίο τρόπο, όσους αντιτάχθηκαν σε αυτές τις πολιτικές.
Άραγε πώς αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να μας πείσουν ότι θα πολεμήσουν τον φιλελέφτ καθεστωτισμό, όταν υποστηρίζουν με τόσο πάθος την πιο εμβληματική πολιτική του; Γι αυτό, όσον με αφορά, πιο πιθανό είναι να ψηφίσω Κουτσούμπα παρά τέτοια κόμματα και πολιτικούς, ακόμη και αν βρίσκομαι κοντά ιδεολογικά σε κάποιες επιμέρους προτάσεις τους. Γιατί η υποστήριξη τους στα λοκντάουν δεν είναι μόνο ένα ζήτημα που αφορά το παρελθόν, αλλά δείχνει, με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, το τι είναι ικανοί να στηρίξουν στο μέλλον.
T.CHORMOVITIS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου