Η «Δημιουργία του Αδάμ»

 Τις τελευταίες μέρες βλέπω ότι αναπαράγεται αυτή η ανάρτηση που μιλάει, στηριζόμενη στην"Δημιουργία του Αδάμ" την νωπογραφία του 16ου αιώνα που δημιουργήθηκε από τον Ιταλό καλλιτέχνη Μικελάντζελο και αποτελεί μέρος της οροφής της Καπέλα Σιστίνα, όπου λέει ότι τα δάχτυλα του Θεού και του Αδάμ δεν ακουμπάνε μεταξύ τους καθώς το δάχτυλο του Θεού είναι τεντωμένο στο μέγιστο, αλλά οι τελευταίες φάλαγγες του δακτύλου του Αδάμ συσπώνται, λέγοντας ότι ο Θεός είναι πάντα εκεί, αλλά η απόφαση να τον αναζητήσει εξαρτάται από τον άνθρωπο. 

Είναι όμορφη θεωρία αλλά όχι απόλυτα ακριβής. 

Αναμφίβολα αποτελεί την πλήρη δύναμη της χειρονομίας στις εικαστικές τέχνες, η οποία επηρέασε πολλά σύγχρονα έργα. Αναλύοντας τον πίνακα, παρατηρούμε πως ο Θεός και ο Αδάμ αποτελούν τις κεντρικές μορφές, ενώ οι άγγελοι γύρω από τον Θεό και μια γυναικεία μορφή στα δεξιά του είναι δευτερεύοντες. 

Το βασικότερο και σημαντικότερο στοιχείο του πίνακα είναι πως κατά τη διάρκεια της γέννησης, ο Θεός και Αδάμ έχουν το ίδιο μέγεθος, διότι ο καλλιτέχνης δεν επιθυμεί να δείξει πως ο Θεός είναι παντοδύναμος και ο άνθρωπος κατώτερος, αλλά ότι πλάστηκε "κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν" του. 

Οι αξιοσημείωτες λεπτομέρειες του πίνακα σχετίζονται κυρίως με την αναπαράσταση του Αδάμ, του Θεού, καθώς και του αγγίγματος μεταξύ τους. Ο μόλις δημιουργημένος και αδύναμος Αδάμ, στέκεται ξαπλωμένος στο έδαφος χωρίς καμιά δυνατότητα δύναμης στην κίνησή του (αυτό δηλώνει το δάχτυλο) προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον δημιουργό του. Τα χαρακτηριστικά του δεν είναι εντελώς αρσενικά, καθώς τα θηλυκά στοιχεία, όπως η γλυκύτητα στο πρόσωπο και η συγκεκριμένη στάση σώματος εμφανιζόταν συνήθως σε γυναικείες μορφές που απεικονίζονταν εκείνη την εποχή.

Αξιοσημείωτη λεπτομέρεια αποτελεί το γεγονός ότι, αν και πρωτόπλαστος και όχι γεννημένος από άνθρωπο, ο Αδάμ έχει ομφαλό στην κοιλιά του. Όλα οδηγούν στο συμπέρασμα, ότι το δημιούργημα ήταν ένας άνθρωπος-ανδρόγυνο. Πιο συγκεκριμένα, σ’ αυτό το σώμα συνυπάρχουν αρμονικά το θηλυκό και το αρσενικό στοιχείο, ώστε τελικά να σχηματίζεται ο λεγόμενος "τέλειος άνθρωπος". 

Έτσι, στην ουσία, η Εύα υπάρχει ήδη μέσα στον Αδάμ.

Σπάνιο φαινόμενο αποτελεί η ανθρωπόμορφη απεικόνιση του Θεού σε πίνακες ζωγραφικής, καθότι η παρουσία του ήταν συνήθως με τη μορφή ματιού ή απεικονιζόταν με διαφορετικό τρόπο. Παρά ταύτα, ο Μικελάντζελο τού δίνει ηλικιωμένη μορφή, η οποία στηρίζεται στις μορφές των αγγέλων. 

Μπορεί επίσης να παρομοιαστεί με τους θεούς της αρχαίας Ελλάδας, που είναι πιθανό ο ίδιος ο ζωγράφος να είχε επηρεαστεί από εκείνους, τη δεδομένη εποχή. Δίπλα στον Θεό, βλέπουμε μια γυναίκα, η οποία αντιπροσωπεύει τη σοφία του, με την οποία δημιούργησε τον κόσμο και τον άνθρωπο. 

Στα σημαντικότερα στοιχεία, συγκαταλέγεται και η εικόνα του μανδύα, που περιστοιχίζει τον Θεό,παραπέμποντας στο σχήμα του εγκεφάλου και υποδηλώνοντας τη διάνοιά του.Άρα, μέσω του αγγίγματος Θεού και ανθρώπου, που δίνεται η ζωή και η ενέργεια, υποδηλώνεται η τεράστια αγάπη του Θεού για το δημιούργημά του και η μοναδική σχέση αγάπης μεταξύ τους. 

Τα δάχτυλα των ηρώων απεικονίζονται σε απόσταση αρκετών χιλιοστών το ένα από το άλλο, το οποίο, όμως, είναι απολύτως ορατό στο ουδέτερο πίσω φόντο. Επιπλέον, γίνεται αντιληπτή η σπίθα της ζωής που μεταδίδεται από δάχτυλο σε δάχτυλο, την οποία δίνει ο θεός με το δεξί χέρι. 

Αν το αναλύσουμε σε βάθος και το συσχετίσουμε με τα σημερινά δεδομένα, θα συνειδητοποιήσουμε πως αυτή η χειρονομία υποδεικνύει την επικοινωνία του ανθρώπου με τα Θεία, που, παρόλο που δεν μπορούν να ιδωθούν, έχουν βρει τρόπο επικοινωνίας (προσευχή).

Vasilis Cøũts