μας δείχνουν οι ειδικοί, αλλά ακόμα δεν κοστίζει σαν συνήθεια και επιτρέπεται και η κυκλοφορία στον δρόμο. Μπροστά στο παπούτσι μου περνάει τρέχοντας με τα μικρά λεπτά της ποδαράκια μια παχουλή κατσαρίδα.
-μην φοβάσαι, λέω, δεν ήρθε ακόμα η ώρα σου, θα μας πάρει δύο τρία χρόνια ακόμα μέχρι να μας αναγκάσουν να σας τρώμε, για το καλό μας και το καλό του πλανήτη και της κλιματικής αλλαγής.
Συναντώ δύο ταραγμένους ρομά. Κάνουν τη δουλίτσα τους μπροστά σε ένα καφάο.
-Συνεχίστε, τους λέω, μην ενοχλήστε από εμένα, περαστικός είμαι.
Τους καταλαβαίνω, έχουν γίνει πια επικίνδυνες οι εποχές. Συνάνθρωποί μας, ημεδαποί, φεύγουν για δουλειά βράδυ σε ξένα σπίτια και δεν ξαναγυρνούν σπίτι τους στα 4+2 παιδιά τους. Ως πού θα πάει αυτό;
-πρέπει να αποσυρθούν τα όπλα, σκέφτομαι σοβαρά. Είναι ζήτημα κοινωνικό. Αλλά θα μου πεις, εδώ άλλες προτεραιότητες όπως το σεξ με ανήλικα επί κοινή συναινέσει δεν έχει ακόμα θεσμοθετηθεί από τη Βουλή, καταπατώντας τόσο έκδηλα τα δικαιώματα των ΑΠΕΑΑ (Άτομα Που Έλκονται Από Ανήλικους). Ίσως η επόμενη κυβέρνησή μας το ψηφίσει επιτέλους, μαζί με το νομοσχέδιο για την εκμίσθωση για 400 χρόνια της ΑΟΖ και των 172 νησιών στους γείτονες.
Φτάνω σπίτι. Ξεκλειδώνω τις δεκαοχτώ κλειδαριές (έχω πολύ χρόνο) και σκέφτομαι τα αυριανά ψώνια που θα παραγγείλω. Δεν έχω χώρο στο κλάουντ. Τα τελευταία μου Gb τα αντάλλαξα με μισή κιλοβατώρα του γείτονα.
-"Βόμβα. Μαξίμου. Αύριο". Λέω προς το τηλέφωνό μου αργά και καθαρά για να σιγουρευτώ πως ο αυτόματος εγγραφέας του predator είναι σε λειτουργία.
250 ml γάλα σόγιας, 4 βήγκαν κεφτεδάκια, μισή ντομάτα, 3 μπανάνες... αρχίζω και απαγγέλλω τη λίστα προς το τηλέφωνο που με ηχογραφεί. Αύριο θα ζητήσω την εγγραφή μέσα από την εφαρμογή taxis για να παραγγείλω τα ψώνια.
Κοιτάω το point system μου. Ακόμα δεν έχουν αναπληρωθεί εκείνες οι δύο μονάδες που έχασα όταν ζήτησα διανομέα εν μέσω βροχής, αυξάνοντας το ρίσκο για την ζωή του αλλά και την υγεία του. Είναι ευθύνη όλων μας να μην επιβαρύνουμε το σύστημα υγείας. Δεν είναι υποχρεωμένοι οι ιδιοκτήτες του να πληρώνουν την δική μας απερισκεψία.
Επιτέλους πέφτω στο κρεβάτι μετά το κρύο μπάνιο. Προσπαθώ να ζεσταθώ. Σκέφτομαι πόσο φασιστικός είναι ο κόσμος που κάνει ακόμα μπάνιο με ζέστη ενώ γνωρίζει πως η κλιματική αλλαγή επιταχύνεται.
Παίρνω ένα περιοδικό να διαβάσω πριν κοιμηθώ.
Εξώφυλλο με θέμα τα 147 κιλά της Δανάης Ράμπα. Τι καλλίγραμμο και προνομιακό σώμα έχει αυτή η κοπέλα, πόσες θέλουν να τη φτάσουν.
Κλείνουν τα μάτια μου, πέφτω για ύπνο. Στο διπλανό διαμέρισμα ένα ζευγάρι μαλώνει. Είναι ξεκάθαρο πως αυτός ο φασίστας ασκεί ψυχολογική βία στη γυναίκα του που του ζήτησε να δοκιμάσουν ένα τρίο με τον γυμναστή από κάτω.
-Ως πού θα πάει αυτή η δουλειά;
-Πότε θα γίνουμε Ευρώπη; σκέφτομαι και αποκοιμούμαι...
Ε.ΔΑΦΝΟΜΗΛΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου