Βασίλισσα, Πριγκίπισσα και σχόλια

«Έχει γίνει πολύς λόγος μετά τον θάνατο της Βασίλισσας - αλλά και κατά τη διάρκεια των εορτασμών του Πλατινένιου Ιωβηλαίου - για το πώς η Βασίλισσα ενσάρκωσε ορισμένα αξιοθαύμαστα, παλιομοδίτικα ιδανικά: δέσμευση στο καθήκον, στωικότητα, διακριτικότητα και ούτω καθεξής. Κάτω από πολλές από αυτές τις (εντελώς σωστές) δηλώσεις κρύβεται ένας τόνος λύπης για το ότι όλα αυτά τα εξαιρετικά χαρακτηριστικά βρίσκονται σε τέτοια έλλειψη στις μέρες μας. (Η Βασίλισσα) ξεχώρισε τόσο έντονα επειδή το υπόβαθρο της κουλτούρας και της κοινωνίας μας χαρακτηρίζεται ξεκάθαρα από τις αντίθετες ιδιότητες. 

 

Τάση προς επίδειξη. 'Έλλειψη συναισθηματικής αυτοσυγκράτησης. Η εξύψωση της εξωτερικής εικόνας και η κακόγουστη αυτοπροβολή πάνω από την ουσία, τον χαρακτήρα και το καθήκoν. Αναξιοπιστία, ευθραυστότητα και αυτολύπηση. Έχουμε γίνει μια κοινωνία κλαψιάρηδων ναρκισσιστών που κάνουμε παράλληλους μονολόγους, ενώ συγχαίρουμε τους εαυτούς μας για το πόσο "ανοιχτόμυαλοι" και "μοντέρνοι" είμαστε.

Αυτό σε γενικές γραμμές είναι ό,τι ήθελαν οι περισσότεροι άνθρωποι, ή τουλάχιστον είναι μια κουλτούρα την οποία έχουν αποδεχτεί και συχνά έχουν αγκαλιάσει με ενθουσιασμό. Ο θάνατος της Νταϊάνα έδωσε σε πολλούς ανθρώπους μια δικαιολογία για να επιδείξουν ανοιχτά ακριβώς αυτές τις αξίες. Μια βαθιά πολιτισμική αλλαγή πραγματοποιήθηκε τότε. Βρήκε τη συμβολική της αποθέωση και τον θρίαμβο εκείνες τις μέρες του Σεπτεμβρίου του 1997 και στον φτηνό συναισθηματισμό στον οποίο ο Τόνι Μπλερ αποδείχθηκε τόσο επιδέξιος όταν αντέδρασε στο θάνατό της με την ομιλία του για την "Πριγκίπισσα του Λαού". Η Βασίλισσα στάθηκε απέναντί τους και η πλειοψηφία του κόσμου τη μίσησε γι' αυτό.

 

Δεν θέλω να σχολιάσω τον χαρακτήρα της Νταϊάνα – αναμφίβολα από πολλές απόψεις ήταν μια ευγενική γυναίκα με καλές προθέσεις. Αλλά ένα είδος καρικατούρας των χειρότερων στοιχείων που θα μπορούσαν να εξαχθούν από τη ζωή της, ή ίσως ακριβέστερα από τη δημόσια εικόνα της - το να κάνεις δημόσιο θέαμα τον εαυτό σου, η κραυγαλέα επίδειξη αρετής, η έλλειψη συναισθηματικού αυτοελέγχου - έχει γίνει το πρότυπο για την κουλτούρα μας τα τελευταία 25 χρόνια. Ένας λόγος για τον οποίο ο θάνατος της Βασίλισσας είναι τόσο οδυνηρός και φαίνεται να προαναγγέλλει τόσο αβέβαιους και ανησυχητικούς καιρούς είναι επειδή, στο βάθος της καρδιάς μας, όλοι έχουμε μπουχτίσει με αυτήν την κουλτούρα. 

 

Είδαμε στη Βασίλισσα ένα τελευταίο προπύργιο των παλαιών αξιών που οι περισσότεροι από εμάς υποστηρίζουμε αλλά αγωνιζόμαστε να τις μιμηθούμε επειδή θεωρούνται αντιδραστικές και αντιδημοφιλείς και είναι δύσκολο να τηρηθούν. Αγκαλιάσαμε την κουλτούρα της Νταϊάνα, ενώ βαθιά μέσα μας ξέραμε ότι η ηθική της Ελισάβετ που αφήναμε πίσω ήταν ανώτερη».

 

Capel Lofft ( https://thecritic.co.uk/the-queen-contra-modernity/ )

 

 

«Eίχα γράψει κάτι παρόμοιο τον περασμένο Μάρτιο : 

 

"Αυτές τις μέρες διαβάζω το πολύ καλό "Όχι εγώ : o ναζισμός μέσα από τα μάτια ενός παιδιού" (Εκδόσεις Μεταίχμιο) του συντηρητικού φιλελεύθερου Γερμανού δημοσιογράφου Joachim Fest. Στο βιβλίο αυτό ο Fest -ο οποίος μεγάλωσε σε μια καθολική αστική οικογένεια (παρεμπιπτόντως, η Καθολική Εκκλησία και οι καθολικοί ήταν από τους λίγους που αντιστάθηκαν στη χιτλερική λαίλαπα)- αφηγείται τις εμπειρίες του ως παιδί και έφηβος στη ναζιστική Γερμανία. 

 

Υπάρχει μια σκηνή στο βιβλίο όπου η αδελφή του συγγραφέα έχει χτυπήσει και με ανοιγμένο γόνατο πηγαίνει κλαίγοντας στη μητέρα της. Αυτή την χαϊδεύει για να την καθησυχάσει και της λέει : "Μην κλαις, καλό μου! Μην κλαις! Οι κλάψες είναι για τις υπηρέτριες!"

 

Πίσω από αυτές τις φράσεις υπήρχε σίγουρα μια γερή δόση κοινωνικού σνομπισμού αλλά βρίσκεται και κάτι πολύ πιο σημαντικό : ένας ολόκληρος κώδικας αξιών και συμπεριφοράς που είχε υιοθετήσει η ευρωπαϊκή αστική τάξη του δεύτερου μισού του 19ου και του πρώτου μισού του 20ου αιώνα, ένας κώδικας που εξυμνούσε την αυτοσυγκράτηση, τη συναισθηματική εγκράτεια, την αξιοπρέπεια, την στωϊκότητα και απεχθανόταν την κλάψα, την μεμψιμοιρία και τη γκρίνια ειδικά για πράγματα που δεν μπορούσες να τα αποφύγεις. 

 

Τις επόμενες δεκαετίες αυτές οι αστικές αξίες λοιδορήθηκαν από την Αριστερά, τους προοδευτικούς καλλιτέχνες και τους τρέντι ψυχαναλυτές και θεωρήθηκαν μουχλιασμένες και καταπιεστικές για να φτάσουμε στο σημερινό χάλι όπου η κλάψα, η μεμψιμοίρια, η αυτοθυματοποίηση, το να περιφέρεις τις υπάρκτες ή ανύπαρκτες πληγές σου σε δημόσια θέα 24 ώρες το 24ώρο έχουν γίνει οι ύψιστες αξίες της εποχής μας και απαραίτητο μέσο για να γίνεις κοινωνικά αποδεκτός και πετυχημένος.

 

Ήδη οι παλιές αστικές αξίες φαντάζουν ρηξικέλευθες και αναζωογονητικές μπροστά στον αβάσταχτο, κακόγουστο ψευτοσυναισθηματικό κομφορμισμό της ορθοπολιτικής εποχής μας."

 

T. Chormovitis

 

 

 

 

E-D: «H Νταϊάνα υπήρξε μεγάλη φιλάνθρωπος και αυτό είναι ύψιστη αρετή. Ωστόσο, η συμπεριφορά της στον Κάρολο δεν ήταν όσο καλή οι οπαδοί της την παρουσιάζουν. Εάν πιστέψουμε τις φήμες (οτιδήποτε μαθαίνουμε για τους Windsor φήμες είναι στη τελική) συνέχεια μείωνε το Κάρολο προσβάλλοντας τον και ήθελε να τον κρατήσει με το ζόρι σε ένα γάμο δυστυχισμένο ακόμα και εάν της το είχε κάνει σαφές ότι δεν την ήθελε. 

 

Όταν έγινε η διάσταση του ζευγαριού άρχισε να το παίζει θύμα μέσω των δηλώσεων που έκανε προφανώς για προσωπικό όφελος που θα αποκόμιζε μέσω της δημοσιότητας (κάτι σαν την Μέγκαν ένα πράγμα αλλά στα 90s). Μην ξεχνάμε ότι όταν ο Κάρολος άρχισε να βγαίνει με την Καμίλα, άρχισε και αυτή με την σειρά της να ξενοπηδιέται που έλεγε και ο μπάρμπας μου από το χωριό.

Ναι μεν φαινόταν καλός άνθρωπος και πρέπει να ήταν, αλλά η φιγούρα της έχει ακραία ρομαντικοποιηθεί. 

 

Η Καμίλα από την άλλη υπήρξε πάντα βράχος δίπλα στο Κάρολο, αγαπιούνται από πολύ νέοι και ποτέ δεν σκανδάλισε τον τύπο από την στιγμή που μπήκε στο Μπάκινχαμ, ακολουθώντας αυστηρά το βασιλικό πρωτόκολο (αν και λατρεύει τα γέλια και την κουβεντούλα). Πολλοί την μισούν γιατί κάθε παραμύθι χρειάζεται μια κακιά μάγισσα, ιδιαίτερα όταν η Καμίλα προσφέρεται καθώς δεν ενσαρκώνει τα woke στοιχεία που θα ήθελαν να βλέπουν πάνω της οι σύγχρονοι SJW.»

 

 S-M: «Αμ η άλλη η μέγκαν, στα 11 της !!! λέει κατηγόρησε μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες (P&G) για σεξισμό... και μετά παντρεύτηκε τον πρίγκιπα κι έγινε μόνιμο θέμα στα ΜΜΕ... https://www.youtube.com/watch?v=tfaGleA4qYo»

 

 

C-S: «Νομίζω ότι η κλασσική βρετανική ρήση “Never explain ,never complain” περιγράφει ακριβώς την Ελισσαβετ.Όσο για την Νταϊάνα ,προσωπικα θεωρώ ότι υπήρξε τουλάχιστον ανισσόροπη.»

 

 

 G-L: «Όλες οι προοδευτικές κυράτσες είχαν ταχθεί με το μέρος της Νταϊάνας ξεχνώντας ότι το Παλάτι και η Μοναρχία δεν είναι δευτεροκλασάτα reality shows. 

 

Ένας δημοσιογράφος του Open από το Λονδίνο είπε σήμερα κάτι μη αναμενόμενο να ακουστεί στα ελληνικά λαϊκίστικα κανάλια ότι δηλαδή στο Παλάτι υπάρχει Πρωτόκολλο ακριβώς για να τηρείται και ότι αυτό είναι ουσιαστικά που έλκει το ενδιαφέρον του κόσμου και εκπέμπει την αίγλη της Βασιλείας, εάν κάτι τέτοιο καταργηθεί τότε σε τίποτα δεν θα διαφέρει η βασιλική οικογένεια από αυτές των πολιτικών κλόουν τύπου Μπλερ, Τρυντώ κ.λ.π. 

 

Αλλά που να το καταλάβουν αυτό οι οπαδοί της Φαίης και της Καινούργιου που περιμένουν να δουν το που είχαν βγει εχθές βράδυ η Βανδή με τον Μπισμπίκη.»