Η πολιτική της μαζικής μετανάστευσης καταστρέφει

Όταν πριν έξι χρόνια είχα ταξιδέψει στη Βουδαπέστη, αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν η
αίσθηση ασφάλειας που απολάμβανες αν και η αστυνομία στους δρόμους ήταν ελάχιστη.

Σε μια χώρα με αυστηρή μεταναστευτική πολιτική, όπως η Ουγγαρία, η εγκληματικότητα ήταν μικρή, η τρομοκρατική απειλή από ισλαμιστικές ομάδες ανύπαρκτη και η ζωή εξακολουθούσε να θυμίζει την ανεμελιά των -προ Αλ Κάιντα και ISIS- ημερών.

 

Και είχα επισημάνει τότε πόσο διαφορετικά ήταν τα πράγματα στη Γαλλία και στην Ιταλία που είχα επίσης επισκεφτεί εκείνη την περίοδο : σε αυτές τις δυο χώρες, που εδώ και δεκαετίες ακολουθούν μια μεταναστευτική πολιτική τύπου "ανοίξαμε και σας περιμένουμε" , ήταν σοκαριστική και πρωτόγνωρη η ισχυρή παρουσία όχι μόνο της αστυνομίας αλλά και του στρατού σε κεντρικά σημεία των μεγάλων πόλεων λόγω του φόβου τρομοκρατικού χτυπήματος.

 

Φέρνοντας στο μυαλό μου άντρες οπλισμένους σαν αστακούς και στρατιωτικά οχήματα να κυκλοφορούν στη Μασσαλία, στη Μπολόνια, στο Μιλάνο, είχα αναρωτηθεί : τελικά ποια πολιτική από τις δυο ήταν αυτή που διασφάλισε τις ελευθερίες των πολιτών της Δύσης;

Η προοδευτική πολιτική των ανοιχτών συνόρων που ακολούθησαν η Γαλλία και η Ιταλία ή η συντηρητική πολιτική των αυστηρών ελέγχων στα σύνορα που ακολούθησε ο, τόσο λοιδορημένος από τα διεθνή ΜΜΕ, Βίκτορ Όρμπαν;

 

Σήμερα με τη Γαλλία να φλέγεται από παιδιά μουσουλμάνων μεταναστών 2ης και 3ης γενιάς (συνεπικουρούμενα από τους αιώνιους μπαχαλάκηδες της γαλλικής Αριστεράς) και τη γαλλική κυβέρνηση να είναι έτοιμη να κηρύξει την χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης (για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια), η απάντηση είναι πια ξεκάθαρη.

 

Μια πολυπολιτισμική κοινωνία είναι ασύμβατη με μια φιλελεύθερη πολιτική ατομικών ελευθεριών. 

 

Το δυτικό μοντέλο του μικρού κράτους, της διάκρισης των εξουσιών και των ελευθεριών του ατόμου μπορεί να εφαρμοστεί μόνο σε κοινωνίες σχετικά ομοιογενείς και σε πληθυσμούς που θα συμμερίζονται κάποιο μίνιμουμ κοινών αξιών. 

Όταν οι πατρίδες μας έχουν κατακλυστεί από εκατομμύρια ανθρώπους με διαφορετικές κουλτούρες και διαφορετικό θρησκευτικό υπόβαθρο, όταν οι κοινωνίες μας αποτελούν πια ένα συνονθύλευμα ομάδων που δεν συνδέονται μεταξύ τους και βλέπουν με καχυποψία ή και ανοιχτή εχθρότητα η μια την άλλη, όταν η έννοια της εμπιστοσύνης έχει πια χαθεί, τότε για να κυβερνηθεί μια τέτοια χώρα χρειάζεται ένα μεγάλο και πανίσχυρο κράτος με μια στρατιωτικοποιημένη αστυνομία που θα καταφεύγει συχνά πυκνά σε αυταρχικά μέτρα. 

 

Η πολιτική της μαζικής μετανάστευσης καταστρέφει την κουλτούρα των ατομικών ελευθεριών για την οποία ήμασταν τόσο υπερήφανοι στη Δύση και ακόμη δεν έχουμε δει τίποτε.

 

T.CHORMOVITIS