Oι ορδές των λαθρομεταναστών, καθοδηγούμενες από το τουρκικό κράτος,
προσπαθούν να μπουκάρουν με τη βία στην χώρα μας, πετάνε καπνογόνα και
χημικά εναντίον των Ελλήνων αστυνομικών και παρ' όλα αυτά υπάρχουν ακόμη
κάποιοι δικοί μας που εξακολουθούν να κραυγάζουν "Refugees Welcome" και
να ζητούν το άνοιγμα των συνόρων. Γι' αυτούς τους ανθρώπους η πολιτική
ανάλυση σηκώνει τα χέρια ψηλά και τον λόγο έχουν πια οι ψυχολόγοι.
Πρόκειται για άτομα που πάσχουν από "οικοφοβία", όπως έλεγε και ο μεγάλος Άγγλος φιλόσοφος Roger Scruton, δηλαδή από ένα παθολογικό μίσος εναντίον του "οίκου" τους, του τόπου τους, της πατρίδας τους, των συμπατριωτών τους και της πολιτισμικής τους ταυτότητας. Από την εμπειρία μουέχω διαπιστώσει πως οι περισσότεροι από αυτούς έχουν φάει πολλές σφαλιάρες στην παιδική και
εφηβική τους ηλικία λόγω της όποιας διαφορετικότητας τους. Μεγαλώνοντας και όσο και αν έχουν πετύχει επαγγελματικά, αντί να συμφιλιωθούν με την υπόλοιπη κοινωνία και να προσπαθήσουν να επουλώσουν τα (πραγματικά ή φανταστικά) τραύματά τους, τα μηρυκάζουν, τα μεγαλοποιούν και εν τέλει τα ιδεολογικοποιούν μέσω αριστερίστικων, ορθοπολιτικών θεωριών που τους χαρίζουν το φωτοστέφανο του αιώνιου θύματος και τους ωθούν να μισούν τον ίδιο τον κοινωνικό τους περίγυρο.
Αυτοί οι προβληματικοί, με άφθονα κόμπλεξ και απωθημένα, άνθρωποι ("κουτσοί, στραβοί και αλλόκοτοι που δίπλωμα δεν έχουν, μον' έχουν το κορίτσι τους, το αμάξι να οδηγάει / κλειστές καρδιές και αγιάτρευτες, πώς μπλέχτηκα μαζί τους...", έλεγε γι' αυτούς ο Διονύσης Σαββόπουλος που τους ήξερε πολύ καλά και από μέσα ) εξιδανικεύουν και θεοποιούν ο,τιδήποτε ξένο, πιστεύοντας αφελώς ότι αν είχαν γεννηθεί σε μια άλλη χώρα, σε μια άλλη κοινωνία θα έβρισκαν την κατανόηση και την αποδοχή που τους έλειψε στη νεανική τους ηλικία.
Μάλιστα- και αυτό είναι το τραγικό στην περίπτωσή τους- θαυμάζουν το "ξένο", ακόμη και αν αυτό εκπροσωπεί ό,τι πιο αντιδραστικό και αναχρονιστικό υπάρχει, ακόμη και αν τυχόν επικράτησή του θα σήμαινε ότι αυτοί θα ήταν τα πρώτα του θύματα.
Πρόκειται για άτομα που πάσχουν από "οικοφοβία", όπως έλεγε και ο μεγάλος Άγγλος φιλόσοφος Roger Scruton, δηλαδή από ένα παθολογικό μίσος εναντίον του "οίκου" τους, του τόπου τους, της πατρίδας τους, των συμπατριωτών τους και της πολιτισμικής τους ταυτότητας. Από την εμπειρία μουέχω διαπιστώσει πως οι περισσότεροι από αυτούς έχουν φάει πολλές σφαλιάρες στην παιδική και
εφηβική τους ηλικία λόγω της όποιας διαφορετικότητας τους. Μεγαλώνοντας και όσο και αν έχουν πετύχει επαγγελματικά, αντί να συμφιλιωθούν με την υπόλοιπη κοινωνία και να προσπαθήσουν να επουλώσουν τα (πραγματικά ή φανταστικά) τραύματά τους, τα μηρυκάζουν, τα μεγαλοποιούν και εν τέλει τα ιδεολογικοποιούν μέσω αριστερίστικων, ορθοπολιτικών θεωριών που τους χαρίζουν το φωτοστέφανο του αιώνιου θύματος και τους ωθούν να μισούν τον ίδιο τον κοινωνικό τους περίγυρο.
Αυτοί οι προβληματικοί, με άφθονα κόμπλεξ και απωθημένα, άνθρωποι ("κουτσοί, στραβοί και αλλόκοτοι που δίπλωμα δεν έχουν, μον' έχουν το κορίτσι τους, το αμάξι να οδηγάει / κλειστές καρδιές και αγιάτρευτες, πώς μπλέχτηκα μαζί τους...", έλεγε γι' αυτούς ο Διονύσης Σαββόπουλος που τους ήξερε πολύ καλά και από μέσα ) εξιδανικεύουν και θεοποιούν ο,τιδήποτε ξένο, πιστεύοντας αφελώς ότι αν είχαν γεννηθεί σε μια άλλη χώρα, σε μια άλλη κοινωνία θα έβρισκαν την κατανόηση και την αποδοχή που τους έλειψε στη νεανική τους ηλικία.
Μάλιστα- και αυτό είναι το τραγικό στην περίπτωσή τους- θαυμάζουν το "ξένο", ακόμη και αν αυτό εκπροσωπεί ό,τι πιο αντιδραστικό και αναχρονιστικό υπάρχει, ακόμη και αν τυχόν επικράτησή του θα σήμαινε ότι αυτοί θα ήταν τα πρώτα του θύματα.
Κανονικά, θα σας συμβούλευα να αδιαφορήσετε γι' αυτούς γιατί πρόκειται
για μια θλιβερή μειοψηφία, έλα όμως που η ιδεολογία αυτής της μειοψηφίας
έχει επικρατήσει στα ΜΜΕ, στα πανεπιστήμια, στις ΜΚΟ, στον χώρο της
Τέχνης και σε ένα μεγάλο κομμάτι της κρατικής εξουσίας και καθορίζει τις
ζωές όλων μας.
Τ. ΧΟΡΜΟΒΙΤΗΣ
Τ. ΧΟΡΜΟΒΙΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου