Η ακεραιότητα της χώρας απειλείται• η ζωή των υπόδουλων αδελφών μας βρίσκεται σε κίνδυνο και ο Ελληνικός Στρατός συγκεντρώθηκε στα σύνορα για να υπερασπιστεί την τιμή της Ελλάδος.
Η Α.Μ. ο Βασιλιάς, μου ανέθεσε την αρχηγία.
Αναλαμβάνω σήμερα με εμπιστοσύνη και θάρρος την υψηλή αυτήν αποστολή, διότι γνωρίζω ότι ηγούμαι ανδρών αποφασισμένων να καταστήσουν σεβαστά τα δίκαιά μας. Την εμπιστοσύνη μου σε σας μου αυξάνει το γεγονός ότι, όσο διαρκούσε η ειρήνη, προετοιμαστήκατε για τις πολεμικές επιχειρήσεις και ότι έχετε στη διάθεσή σας τα καλύτερα τουφέκια και τα καλύτερα τηλεβόλα.
Να είστε μέχρι τέλους βέβαιοι ότι με τα όπλα σας θα επιβάλλετε στον εχθρό τη θέλησή σας• καμιά στέρηση, κανένα εμπόδιο δεν θα μπορέσει να μειώσει την ισχύ της απόφασής σας, εάν επιμείνετε μέχρι τη νίκη και αν μείνετε συνασπισμένοι με σιδηρά πειθαρχία γύρω από τους αρχηγούς σας.
Ζήτω η Πατρίδα! Ζήτω ο Βασιλιάς!"
~~~~~~~~
«Η είσοδος ήταν μεγαλοπρεπής, πανηγυρική, μας έδωσε την εντύπωσι ότι εζήσαμε μια σπάνια, αλησμόνητη ώρα, ότι αισθανθήκαμε το θριαμβευτικό πέρασμα της Ιστορίας. Χθες ο Διάδοχος της Ελλάδος, χθες ο νικηφόρος Ελληνικός στρατός μπήκε στα Γιάννινα.
»Οι πριγκήπισσες Ελένη και Αλίκη της Ελλάδος, ντυμένες με ταγιέρ και καπέλλα από γούνα, εστέκοντο όρθιες στο άνοιγμα του κεντρικού παραθύρου (του Διοικητηρίου) : η Πριγκήπισσα Ελένη, μελαχροινή και ψηλή, η Πριγκήπισσα Αλίκη, πιο μικροκαμωμένη, με λαμπρό ξανθό χρώμα' και οι δυο χαριτωμένες, χαμογελαστές, ακτινοβολώντας νεότητα, η μια με περισσότερο μεγαλείο, με περισσότερη χάρι η άλλη. Αντί για ακολουθία, οι Υψηλότητές τους είχαν την παράταξι των Αδελφών του Ερυθρού Σταυρού.
»...Ένα πρωί, από τα πρώτα εκείνα πρωινά της Ανοίξεως, που ξανοίγει στο θείο ξανάνιωμα του κόσμου... Και στα ελευθερωμένα Γιάννινα όλα ήταν ξανάνιωμα και φως!
»Όταν αντήχησαν οι κανονιοβολισμοί που ανήγγειλαν την είσοδο του Διαδόχου, ρίγος διέτρεξε τους ανθρώπους και σαν να μετεδίδετο και στα πράγματα... Κεφάλια ξαναμμένα από ενθουσιασμό, εκατοντάδες, χιλιάδες κεφάλια!... Στους εξώστες, στα παράθυρα και τις στέγες κυανόλευκες σημαίες κυματίζουν σα φτερά. Γενεές γενεών επερίμεναν του κάκου τη στιγμή αυτή πού έρχεται. Γέροι την ευχήθηκαν στο θλιβερό χειμώνα της σκλαβιάς, σαν ύστατη χάρι του ουρανού. Ετοιμοθάνατοι την περίμεναν μάταια και στην τελευταία πνοή τους την εθρήνησαν που δεν ερχόταν, την εθρήνησαν περισσότερο από τη ζωή τους... Και να την!... Πλησιάζει η στιγμή αυτή! Αυτήν είναι!... Νομίζω πώς ακούω τις καρδιές να κτυπούν!
»Στις δύο πλευρές της πλατείας, ακίνητοι ιππείς παρατεταγμένοι. Καταγής αναρίθμητα κόκκινα κουρέλια. Επάνω στα κομμάτια των ξεσχισμένων φεσιών ο Διάδοχος Κωνσταντίνος, συνοδευόμενος από μικρή απόστασι από τους Πρίγκηπες Ανδρέα, Χριστόφορο, Γεώργιο και Αλέξανδρο, τον στρατηγό Δαγκλή και όλο το Επιτελείο, περνά.... Ξεσπούν ζητωκραυγές πού μεταδίδονται παντού, φρενιτιώδεις, γεμάτες χαρά τόσο μεγάλη, που φαίνεται σα να σπάζη τα στήθη, στενά για να τη συγκρατήσουν' και οι φωνές, ανίσχυρες να την εκφράσουν, να την μεταδώσουν στον αέρα, να σμίξουν με την παγκόσμια χαρά, με τη μεγάλη χαρά του ξανανιώματος της γης!... Άνθη, κλαδιά δάφνης, αρώματα, κόκκοι ρυζιού —σύμβολα πίστεως και διαρκείας— ραίνουν τα βήματα του Νίκη του... Ο Ελληνικός Ύμνος, ο Ύμνος της Ελευθερίας, αντηχεί θριαμβευτικός.... Αφού εχαιρέτισε με το ξίφος ο Διάδοχος Κωνσταντίνος με ωραίο και ευγενικό παράστημα, βασιλικώτατος σε μεγαλείο, τέλειος στρατηλάτης, πάνω στο ψηλό, περήφανο άλογό του, με τη στολή του από ανοιχτό ύφασμα που οι ανταύγειες των επωμίδων και οι λαμπρές ακτίνες του ήλιου την δείχνουν ολόχρυση, ο Διάδοχος Κωνσταντίνος κατευθύνεται προς τον Μητροπολιτικό ναό, όπου θα γινόταν δοξολογία...
»Κωνσταντίνος! Κωνσταντίνος! Τι γόητρο έχει αυτό το όνομα που επαναλαμβάνουν όλοι μέσα σ' ένα είδος παραληρήματος! Άλλοτε, κατά τις ζοφερές ημέρες της πολιορκίας, είχε αναζωπυρώσει τις ελπίδες και κεντρίσει τις φαντασίες... Δεν προέλεγε μία λαϊκή προφητεία ότι η Βυζαντινή Ελληνική Αυτοκρατορία που χάθηκε επί Κωνσταντίνου, επρόκειτο να ανασυσταθή από Κωνσταντίνο και πάλι; Και να ο Κωνσταντίνος της Ελλάδος ανέκτησε τα Γιάννινα!».
23 Φεβρουαριου 1913.
Guy Santeplaire, "Η πολιορκημένη πόλη".
Η Γκυ Σαντεπλαιρ ήταν η σύζυγος του Γάλλου προξένου στα Ιωάννινα κατά την απελευθέρωση τους και κατέγραψε τα γεγονότα στο βιβλίο της.
Ε.ΔΑΦΝΟΜΗΛΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου