Δύσκολοι καιροί για ποίηση

Εχθές βράδυ παρέθεσα ενα ποίημα του Αγγέλου Σικελιανού επί τῃ επετείῳ του θανάτου του.

 

Ο Σικελιανός ανήκει "τετρακάθαρα" στον Εθνικισμό έργῳ τε και λόγῳ.

 

Όμως, το ελληνικό Πνεύμα εκτείνεται αναφανδόν και στην Αριστερά. Πολλοί ίσως να δυσαρεστηθούν
γι' αυτή την ισαποστασιακή δημοσίευση αλλά κάποιες φορές γράφουμε για να ευχαριστήσουμε την ψυχή μας και όχι για να εργαλειοποιήσουμε τα πάντα.

 

Το Σ/Κ βρισκόμουν στο Ναύπλιο. Η Πόλη αυτή, εκτός όλων των άλλων για τα οποία μπορεί να είναι υπερήφανη, είναι και το γεγονός πως αποτελεί γενέτειρα του ποιητή Νίκου Καρούζου.

 

Ο Νίκος Καρούζος υπήρξε ένα ταλέντο της γραφής και της ποίησης που ανήκει επισήμως στην Αριστερά. Σε αντίθεση με τον σπουδαίο Σικελιανό που γράφει για άυλα, υψηλά, ιστορικά και αρχαιοπρεπή, ο Καρούζος ως μεταπολεμικός ποιητής ασχολείται περισσότερο με τα μικρά, τα καθημερινά, τον έρωτα του απλού ανθρώπου, του εργάτη, τον θάνατο, βάζοντας κι ένα γλυκό, απρόσμενο άγγιγμα από Χριστιανοσύνη. 

 

Ο μόνος λόγος που ο Εθνικισμός στερείται εύρους διανοιών που να καταπιάστηκαν με τα μικρά και καθημερινά, είναι διότι τον κατάπιε η μεταπολεμική Δεξιά και έμεινε στα στερεοτυπικά, προπολεμικά μονοπάτια γραφής, ενώ η Αριστερά τύλιξε τον απλό λαϊκό άνθρωπο με τα πάθη του και τις έγνοιες του μετά τον Πόλεμο.

 

Ωστόσο, παρά το αγεφύρωτο χάσμα του ελλαδικού πολέμου και της κομμουνιστικής ανταρσίας, κάποιος αδογμάτιστος που αγαπά την Πατρίδα εξίσου με τους ανθρώπους της, έχει πολλά περισσότερα να πει με αυτόν τον παλαιοαριστερό που νοιάζεται για την εργατιά αλλά και για την Πατρίδα, από έναν νεοφιλελέ, Κεντρώο ή Δεξιό, "φιλήκοο των ξένων" (κατά την ρήσιν του Καποδιστρίου).

 

(Εξυπονοείται πως δεν αναφέρομαι σε παλαιοαριστερούς ομονοούντες της Γκίνοβα και των υπολοίπων ΣΝΟΦιτών, αλλά σε όσους ῄδεσαν τον εθνικό κοινωνισμό από μια άλλη σκοπιά μακρυά από το μακρύ και λερό χέρι της Αγγλίας και δυστυχώς/ατυχώς εγκλωβίστηκαν στην εθνοπροδοτική συμμορία του ρωσσόψυχου Ζαχαριάδη. )

 

Για να κλείσω λοιπόν με την επίσκεψη στο Ναύπλιο, θα παραθέσω ως αναμνηστικό, το παρακάτω ποίημα, το οποίο είχα την τύχη να διαβάσω προ 15 ετών για πρώτη φορά, όταν έπεσε στα χέρια μου ένα "ΒΙΠΕΡ" Ανθολόγιο ποιημάτων, κατάλοιπο της εποχής που ο κόσμος στα ΜΜΜ διάβαζε ποίηση και λογοτεχνία έως ότου φτάσει σπίτι του και δεν έτρεφε τον ναρκισσισμό του πάνω στην οθόνη του κινητού του...

 

Παρακαλώ διαβάστε το με την αρμόζουσα προσοχή...

 

"Γυρίζει μόνος

στὰ χείλη του παντάνασσα σιωπὴ

συνέχεια τῶν πουλιῶν τὰ μαλλιά του.

 

Ὠχρὸς

μὲ βουλιαγμένα ὄνειρα κι ἀνέγγιχτος

νερὸ τρεχάμενο στὰ ρεῖθρα, ὠχρὸς

ἕλληνας.

 

Πάντα ὁ δρόμος μέσ᾿ στὰ μάτια του

κ᾿ ἡ λάμψη ἀπ᾿ τὴ φωτιὰ

ποὺ καταλύει

τὴ νύχτα.

 

Γυρίζει μόνος

στὰ χέρια τοῦ κλαδὶ ἀπὸ ἐλιὰ

γεμάτος πόνο χάνεται στὰ δειλινὰ

αἰσθάνεται

πὼς ὅλα χάθηκαν.

 

Μὴν τοῦ μιλᾶτε εἶναι ἄνεργος

τὰ χέρια στὶς τσέπες του

σὰν δυὸ χειροβομβίδες.

 

Μὴν τοῦ μιλᾶτε δὲ μιλοῦν στοὺς καθρέφτες.

 

Ἄνθη τῆς λεμονιᾶς

λουλούδια τοῦ ἀνέμου

στεφάνωσέ τον Ἄνοιξη

τὸν κλώθει ὁ θάνατος."

 

~Πέντε ποιήματα μεσ' το Σκοτάδι. Εικόνα.

Νίκος Καρούζος,

 

Ε.ΔΑΦΝΟΜΗΛΗΣ