Βραδινές σκόρπιες σκέψεις για το συνάνθρωπο...

Συζητώντας αλλά και παρατηρώντας σχόλια διαφόρων ανθρώπων, έχω καταλήξει στο εξής συμπέρασμα... Υπάρχουν αρκετοί που όντως έχουν αποδεχθεί την πραγματική πλευρά του επίσημου αφηγήματος και ενώ νιώθουν άβολα προσπαθούν και παλεύουν. Όντας γνώστες της κατάστασης αλλά και του παραμυθιού που έχουμε φάει ένα χρόνο τώρα, προσπαθούν να προστατέψουν τους οικείους τους και να προιδεάσουν τον συνάνθρωπο.

 

Εδώ έρχονται αντιμέτωποι με μία ανησυχητικά μεγάλη μερίδα ανθρώπων οι οποίοι αντιδρούν στην αλήθεια με φωνές, κοροιδίες, εκφοβισμό και αποδόμηση χαρακτήρα με αναληθείς ισχυρισμούς.

Γιατί όμως να έχουν τέτοια αντιμετώπιση; Γιατί... η αντίπερα όχθη, αποτελείται από ανθρώπους, οι οποίοι έχουν δημιουργήσει μία εύθραυστη σφαίρα προστασίας (ελληνιστί safe zone) γύρω από τον εαυτό τους, και οτιδήποτε πάει να σπάσει αυτή την εύθραστη σφαίρα τους διαλύει και ενεργούν σπασμωδικά. 

 

Η έννοια του safe zone (αγγλιστί περιοχή ασφάλειας), είναι τόσο έντεχνα περασμένη μέσως της
ψυχολογίας στην σημερινή κοινωνία που έχει οδηγήσει στον περιορισμό του συναισθήματος και μας έχει κάνει εγωιστικά επιλεκτικούς στο τι θέλουμε να βιώσουμε. Πάνω από όλα ο άνθρωπος επιζητεί την συναισθηματική ασφάλεια και θα κάνει οτιδήποτε για να την κρατήσει.

 

Για παράδειγμα: Η άρνηση ενός συνανθρώπου να ακούσει για την περίφημη αποτελεσματικότητα των μποπ - λιων και η εκνευρισμένη αντιμετώπιση, είναι η απόπειρα της περιοχής ασφαλείας να σπάσει και να βρεθούν αντιμέτωποι με το άγνωστο. Γιατί είναι γνωστό ότι όταν αντικρίζεις για πρώτη φορά μια αλήθεια, είσαι χαμένος, δεν γνωρίζεις τι να κάνεις και πως να πορευτείς.

Αν είμασταν περισσότερο δεκτικοί στο να αισθανθούμε και να βιώσουμε τις εμπειρίες και τα μαθήματα που μας φέρνει η ζωή, η έννοια της περιοχής ασφαλείας θα αχρηστευόταν. Ακούμε πολλούς παλιούς να λένε ότι "παλιότερα υπήρχαν αρχές".

 

Όντως, οι άγραφοι κοινωνικοί κανόνες ηθικής που επικρατούσαν, δεν "επέτρεπαν" στον άνθρωπο να καταπατήσει τα δικαιώματα κάποιου άλλου. Οπότε δεν έπεφτε το βάρος στον καθένα από εμάς, να βάλει τα όρια του για την δική του τη ζωή.

 

Όταν σιγά σιγά οι άγραφοι αυτοί κανόνες άρχισαν να μην εφαρμόζονται πλέον, η "εισβολή" στη ζωή των συνανθρώπων μας, μας ανάγκασε να πρέπει να δουλέψουμε μόνοι μας στο να κάνουμε διακριτά τα όρια στα οποία νιώθουμε συναισθηματικά ασφαλείς. Έτσι ο όρος του safe zone μπήκε στη ζωή μας, αλλά κακοποιήθηκε τόσο πολύ, που καταλήξαμε να έχουμε ο καθένας μας από μία τέτοια σφαίρα, που αποτυπώνει μόνο ένα κομμάτι του πραγματικού κόσμου, αυτού που μας βολεύει, ενώ όλο το υπόλοιπο είναι φανταστικό. 

 

Όπως και να έχει, ο συνδυασμός όλων των παραπάνω, έχει δημιουργήσει όχι μία, αλλά αρκέτες γενιές "δύσκολων" ανθρώπων, για τους οποίους αν ή αλήθεια ήταν ο απαγορευμένος καρπός, ευχαρίστως δεν θα τον έτρωγαν ποτέ και θα έμεναν στον παράδεισο... αψηφώντας τον όφη και τις γαλιφιές του.

 

Το δε κομματικό πλύσιμο εγκεφάλου που έχει γίνει επιτυχώς όλα αυτά τα χρόνια, έχει ψυχαναγκάσει μία μεγάλη μερίδα πληθυσμού, να θέλουν απλά να ανήκουν σε μία ομάδα, ανεξαρτήτως αφηγήματος, απλά για να ανήκουν κάπου και να νιώσουν συναισθηματικά σημαντικοί και ασφαλείς. Ενστερνίζονται τις απόψεις της ομάδας (άσχετα αν είναι σωστές ή όχι), τις κάνουν δικές τους, χωρίς ωστόσο να υπάρχει νοητική επεξεργασία.

 

Για να γίνουμε αυτόφωτοι, για να παίρνουμε αποφάσεις μόνοι μας για τη ζωή μας, και να έχουμε τη συνείδηση μας ήσυχη ότι κάναμε το σωστό, οφείλουμε στον εαυτό μας, να ξεφύγουμε από

τις σημερινές σαπισμένες νόρμες, να παραδεχτούμε τα λάθη μας, να αποδεχτούμε ότι δεν είμαστε τέλειοι, ούτε ότι τα ξέρουμε όλα...

 

Οφείλουμε να γίνουμε γενναίοι και να βγούμε από την σφαίρα προστασίας που μας εμποδίζει να προχωρήσουμε, και να δούμε διακριτά την πραγματικότητα, και φυσικά να θυμηθούμε και να εφαρμόζουμε τους άγραφους κοινωνικούς κανόνες ηθικής που έχουμε ξεχάσει. 

 

Ένα είναι σίγουρο... ότι η πραγματικότητα δεν είναι τόσο τρομακτική όσο την παρουσιάζουν, είναι όμως ντροπιαστική...

 

Οπότε... ας ντραπούμε για τα λάθη μας, αλλά μετά ας τα αφήσουμε πίσω για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε ως ανθρωπότητα.

 

Μετά τιμής και σεβασμού προς το συνάνθρωπο,

Δημήτριος Ποντίκας