Είναι ευτύχημα που υπάρχει Εφεδρεία

 

Συνάντησα αυτόν εδώ τον τύπο σε μια άσκηση εφέδρων στην Μακεδονία. Τον ρώτησα τι κάνεις εδώ, δεν έχεις άλλες δουλειές; μου είπε πως τις άφησε για να είναι παρών εδώ. Και τι νομίζεις ότι κάνεις; του είπα... Ο,τι οφείλω απέναντι στους δικούς μου ανθρώπους και απέναντι στην χώρα που με γέννησε και με έκανε περήφανο για την κληρονομιά της, μου απάντησε.

 

Επεισόδιο 1.

Η ιστορία μου ξεκινάει κάπου έξω από το Ρουφ στην Αθήνα, όταν συνάντησα τους φίλους μου που με ρώτησαν τι δήλωσα στην ανακοπή της αναβολής μου. Τους είπα πως σκόπευα να περάσω τον ένα χρόνο της θητείας μου όσο πιο παραγωγικά μπορούσα και γι' αυτό δήλωσα "ειδικές δυνάμεις". Τότε μου έλεγαν, είσαι τρελός, θα κοπείς, πήγαινε άλλαξέ το κλπ...

Και ήρθε η ώρα που στρατεύτηκα, και ζήτησα να πάω στην Κύπρο θεωρώντας πως ο πιο ωφέλιμος τρόπος για να περάσω αυτόν τον ένα χρόνο που μου ζητούσε η Πατρίδα, ήταν να πάω σε μια μάχιμη μονάδα εκπαίδευσης, δίπλα στον εχθρό. Δεν είναι του παρόντος να το αναλύσω, αλλά απογοητεύτηκα, διότι εγώ προσέφερα το κορμί μου στην Πατρίδα για έναν χρόνο, ώστε να εκπαιδευτώ σοβαρά στο πως να εξοντώσω οποιονδήποτε περάσει τα σύνορα με σκοπό να βλάψει την Ελλάδα και οι ηγέτες της σπατάλησαν τον χρόνο μου με ανούσιο τρόπο χωρίς να μου δώσουν την κατάλληλη εκπαίδευση.

 

Επεισόδιο 2.

Προ επτά ετών, ενα Κυριακάτικο καλοκαιρινό απόγευμα, βρέθηκα ξαπλωμένος πάνω στα χαλίκια μιας ασφάλτινης παραθαλάσσιας επαρχιακής οδού, με το ένα μου πόδι σπασμένο σε δύο σημεία, ανίκανος να σηκωθώ. Ευτυχώς το τρακάρισμα αν και σοβαρό, δεν μου στοίχησε την ζωή. Όμως με έθεσε σε μια κατάσταση μερικής αναπηρίας, αφού το πόδι μου δεν κόλλησε ποτέ σωστά και δεν ανέκαμψε μυικά από την απότομη απώλεια μυϊκής μάζας που επήλθε ως αποτέλεσμα της δίμηνης κατάκλισής μου.

Η απώλεια έφτασε το 55% στο τραυματισμένο πόδι και το 10% στο καλό, το οποίο γρήγορα αναγκάστηκε να κάνει δουλειά και για τα δύο δυναμώνοντας ξανά. Μετά από 2 διορθωτικές εγχειρήσεις φοβόμουν πως δεν θα μπορέσω να ανακάμψω, όμως δεν άφηνα αυτήν την κατάσταση να με κλονίσει ψυχικά, παρ' όλο που αναπολούσα την παλαιά μου και φυσική κατάσταση.

 

Επεισόδιο 3.

Μετά από 4 χρόνια ανεπιτυχών ατομικών προσπαθειών ενδυνάμωσης και ανάκαμψης και εντελώς συμπτωματικά, γνώρισα την ενεργή Εφεδρεία μέσω ενός φίλου. Η συγκυρία βοήθησε διότι η "ελληνοτουρκική φιλία" είχε μπει σε νέα φάση στενού φλερτ και η κατάσταση "μύριζε" κίνδυνο.

Εκεί ήρθα σε επαφή και σχημάτισα νέες φιλίες με ανθρώπους που έκαναν κάτι σπουδαίο στα δικά μου μάτια: ενσάρκωναν το όραμα του πολίτη-οπλίτη. Ήμουν δε πολύ τυχερός διότι έπεσα σε καλή περίπτωση ανθρώπων που ήταν απλοί, αληθινοί, χωρίς προσποιητή εικόνα "αντρίλας" και μαγκιάς.

Εκεί άρχισα πλέον συστηματικά να συναγωνίζομαι και συνεκπαιδεύομαι με άνδρες μικρότερους ή μεγαλύτερους από εμένα, που είχαν αντοχή, δύναμη και ικανότητες περισσότερες από εμένα και αυτό με ώθησε στο να προσπαθήσω να τους φτάσω. Άρχισα να φορτώνομαι κιλά, να περπατάω και να τρέχω φορτωμένος, να διαβάζω και να μαθαίνω πράγματα που αφορούν την στρατιωτική εκπαίδευση ενός σύγχρονου οπλίτη και έτσι να βελτιώνομαι συνεχώς.

 

Επεισόδιο 4.

Αν και είχα συμμετάσχει σε αρκετές ασκήσεις, η ετήσια άσκηση "Μακεδονομάχος" ήταν ένας στόχος που είχα βάλει πάνω από τις υπόλοιπες και έπρεπε να επιτύχω. Προετοιμάστηκα όσο το δυνατόν καλύτερα με δεδομένο την διπλή μου εργασία, την οικογένεια και τις λοιπές κοινωνικές μου υποχρεώσεις και βρέθηκα με την ομάδα, το περίπολό μου στην Μακεδονία για τον αγώνα αυτόν.

Δεν με ενδιέφερε η πρωτιά, ούτε η διάκριση. Με ενδιέφερε η συμμετοχή δίπλα σε δυνατούς, μάχιμους άνδρες, συναγωνιζόμενος απλώς μέσα στις ίδιες συνθήκες δυσκολίας λόγω της φύσης της ασκήσεως και των καιρικών συνθηκών.

Διήνυσα επιτυχώς τα ~20 χλμ πορείας, με ~15 ΣΤ.αθμούς ΕΚ.παιδεύσεως, φέροντας πάνω μου περί τα 25 κιλά εξοπλισμού και υλικών τα οποία μέχρι τη λήξη του αγώνα έγιναν 21 κιλά, συνεργάστηκα επιτυχώς με την ομάδα μου προσφέροντας το δικό μου μερίδιο ευθύνης στην επιτυχή της παρουσία και εν τέλει ήρθε και ένα ανέλπιστο για εμένα μετάλλιο...

 

Επίμετρο.

Πολλές φορές ξεχνάμε πως ο κάθε άνθρωπος γύρω μας κουβαλάει τον δικό του σταυρό. Για εμένα ο δικός μου ήταν η αδυναμία από ένα πόδι που δεν γιατρευόταν. Και το βραβείο μου ήταν πως γιατρεύτηκε. Διότι μετά την συμμετοχή μου αυτή, έφτασα στο σημείο που ήμουν πριν το ατύχημα. Με ένα λαμπρό μέλλον, πως η πορεία αυτή μπορεί να βελτιωθεί κι άλλο και με συνεχή προσπάθεια να ανέβω πολύ ψηλότερα από εκεί που ήμουν. Η θέληση και το πείσμα υπάρχουν. Ο αγώνας και τα "έπαθλα" είναι εμπρός μου.

 

Είναι ευτύχημα που υπάρχει Εφεδρεία κι ας μην την θέλουν αυτοί που ηγούνται της χώρας, διότι προσφέρει αυτό που οι ίδιοι δεν επιθυμούν να έχουμε: ικανότητες και προετοιμασία...

Και του χρόνου.