Όποιος νομίζει πως πρόκειται περί ψηλών, ξανθών, Γερμανών με γαλάζια μάτια γελιέται. Ευσεβείς πόθοι μερικών επαρμένων του περασμένου αιώνος. Ούτε γίνεται λόγος για κάποια γενετική υπεροχή μίας φυλής ή ενός λαού έναντι άλλων... υποδεέστερων. Πρόκειται, όμως, για το μόνο ανθρωπολογικό είδος που θα μπορούσε να σώσει την οικονομική κατάσταση όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε κάθε χώρα του πλανήτη, γενικότερα.
Γι αυτό εδώ καταθέτω την πρωτογενή μου ανάλυση της ρίζας αυτού του παρεξηγημένου λήμματος, την οποίαν δεν θα ευρείτε σε κάποιο λεξικό για αγνώστους λόγους, αν και κατόπιν της αναγνώσεως των ακολούθων θα απορήσετε... γιατί.
αυτός που ασχολείται με την γη του και αντλείει δύναμη από τον τόπο του. Το πρόθεμα αρ- είναι διάσπαρτο σε πολλές λέξεις που σχετίζονται με την μητέρα «Γη», όπως δηλώνει και η πρώτο-ελληνική λέξη «άρουρα» – «καλλιεργήσιμη γη», από το αρ ‘γη’ και το ‘ουρ’ (πρόθεμα του ουρανού, του οποίου νερό την καθιστά γόνιμη, εξ ου και το «ουρώ»). Διόλου τυχαίως, λοιπόν, «αρουραίος» ονομάζεται ο μυς που τρυπώνει στην «άρουρα» σε αντίθεση με τον μικρότερο «ποντικό» (τον «θαλασσινό», δηλαδή) που τρύπωνε στα καράβια και ταξίδευε στον ‘πόντο’ (θάλασσα). Με άρ-οτρο οργώνει την γη ο γεωργός, και μετά τον κάματο αράζει (κάθεται επί της γης). Και κάθε τόσο αρ-δεύει την γόνιμο γη οδηγώντας το νερό στις καλλιέργειες, όπου το «δεύω» σημαίνει «ποτίζω»και το «ΑΡ» την γη. Όποιος έχει γη είναι ‘άρχων’ (ο ‘αρ’ έχων), καθώς μόνο όσοι είχαν γη θεωρούντο ‘άρχοντες’. «Άριστος» μπορεί να είναι μόνο αυτός που ορθώς ‘ίσταται’ ως εξέχων επι της γης (εξ ου και «ιστός» αλλά και το υπερθετικό επίθημα -ιστος/ον/η στα υπερθετικά επίθετα) και «άρση» μπορεί να επιτευχθεί μόνον όταν κάποιος πατάει γερά επάνω της. Ωστόσο, ό, τι ‘μονιάζει’ με την γη επιφέρει «αρ-μονία» ( παραγωγό του «αραρίσκω»- συναρμολογώ), ενώ “πάτημα γερό” στα επιχειρήματά του πρέπει να έχει κάποιος ώστε με «άρα» να συμπεράνει. Και επειδή μόνο η τελεσφόρος Γαία παρέχει συνθήκες για ζωή, δυνατά, αρτιμελή παιδιά γεννάει - και μόνο ό, τι είναι άρτιο καλά κρατάει…
Υπάρχουν πολλά ακόμη παράγωγα που αντλούν την αρχική τους σημασιολογία από το αρ, αλλά στις μέρες μας πρέπει να επικεντρωθούμε στο σοφό δίδαγμα που μας κομίζει η λέξη “Άρειος”: δηλαδή, ότι δεν γίνεσαι δυνατός (Άρειος) ως άνθρωπος ή ως λαός εάν δεν ασχολείσαι ενεργά με την δική σου γη – τον δικό σου τόπο. Αυτό ακριβώς απηχεί και το αρχαίο ρήμα «αρείω» που σημαίνει «δυναμώνω» και απαντάται στον όρκο του Αθηναίου οπλίτη σε μία εποχή που έλαμψε ακριβώς επειδή οι λέξεις τότε κόμιζαν την αλήθεια: «Την πατρίδα ουκ ελάσσω παραδώσω. Πλείω δε και αρείω όστις αν παραδέξομαι». Δηλαδή: «Την πατρίδα φτωχότερη δεν θα την παραδώσω. Θα την μεγαλώνω και θα την δυναμώνω περισσότερο από ό,τι την παρέλαβα.» (Θυμίζει λίγο τα σημερινά μας «μαργαριτάρια», τους σύγχρονούς μας πολιτικούς, καλή τους ώρα…)
Άρα, λοιπόν, όταν καλλιεργείς τον τόπο σου, αντλείς δύναμη και έμπνευση από την δική σου γη - τον δικό σου οίκο. Αυτό σε καθιστά Άρειο/δυνατό και ευδοκιμούν τα πάντα του «οίκου» σου επειδή τον νοικοκυρεύεις και τον «νέμεσαι» με τους δικούς σου ανθρώπους. Εξ ου και ο όρος “οικο-νομία”. Εν αντιθέσει, όσοι έπαψαν να πατούν στην γη τους βρήκαν την καταστροφή διά της «έπαρσης». Η λέξη “έπαρση” (επί + άρση) δηλώνει την κατάσταση αιώρησης τινός πάνω από ή μακριά από την γη του. Όπως ό, τι αιωρείται , είναι καταδικασμένο κάποια στιγμή να πέσει, έτσι και όλες οι επίδοξες αυτοκρατορίες πάντοτε κατέρρεαν συνεπεία της έπαρσης των υπερφύαλων που τις δημιουργούσαν, επειδή ακριβώς ενήργησαν σε ξένα εδάφη.
Όμως, αν και εμείς οι Έλληνες δεν είχαμε επεκτατικές βλέψεις, η δική μας «έπαρση» αποδείχτηκε από τις καταστροφικότερες: Όπως το παιδάκι που δεν έχει εισιτήριο να μπει σε έναν θερινό κινηματογράφο σκαρφαλώνει τον φράχτη για να δει την ταινία, αλλά αντί τούτου πέφτει και σπάει το πόδι του, έτσι κι εμείς αδέξια σκαρφαλώσαμε για να μακαρίσουμε ξένους τρόπους ζωής που καμία σχέση είχαν με την δική μας πραγματικότητα. Έχοντας ξεριζωθεί από τα χωριά μας, αποποιούμενοι την ταυτότητά μας, πιθηκίζαμε ό, τι βλέπαμε στην οθόνη. Για τέσσερις δεκαετίες αιωρούμασταν στον φράκτη επαρμένοι, ταλαντεύοντας τα πόδια χωρίς να πατάμε στην γη μας και ατροφήσαμε, πάθαμε οστεοπόρωση. Όταν τελικά πέσαμε πάνω της, τσακιστήκαμε!
Τώρα τι κάνουμε; Μαζεύουμε ό, τι κομμάτια έχουν μείνει και συναρμολογούμε το σπίτι μας. Πρώτο μας μέλημα: να επαναγειώσουμε τα νιάτα μας, των οποίων την ανατροφή η «ηδονοθηρική» γενιά των τελευταίων δεκαετιών ανέθεσε στην «οθονο-νταντά». Τι κι αν αυτή τα τάιζε με τοξικές ουσίες; Τους έδειξε και κάποια χελωνάκια που έπεσαν στα τοξικά απόβλητα και μεταλλάχθηκαν σε χελωνονιντζάκια. Παραδειγματιζόμενα από τέτοιες εικόνες και αλλότριους ήχους μεταλλάχθηκαν και τα δικά μας παιδιά σε τερατολάγνους, ή, στην ηπιότερη περίπτωση, παντελώς αδιάφορα για το ό, τι συνέβαινε στην χώρα τους. Φυσικό επακόλουθο οι τάσεις τους για αυτοκαταστροφή και αναρχία. Πού η επαφή με την αρχή – την γη τους; Χωρίς αρχή, πού κάποιο όραμα; Φυσικό να λερώνουν τοίχους με ακαταλαβίστικα συνθήματα που μοιάζουν με οξύδωση χημικών αποβλήτων. Φυσικότατο, αντί να πιάνουν χέρια σε χορούς, να πηθικίζουν «ροκάροντας» μοναχικά ή να φορούν στραβά το καπελάκι και να «ραπάρουν» με αυτιστικά κουνήματα με το ένα χέρι στα γεννητικά τους όργανα και το άλλο αμερικανεγρορυθμικά να δακτυλοδείχνει. Κι ενώ τέτοιες τυφλές απομιμήσεις άλλωτε θα θεωρούντο αστείες, στις μέρες μας φοβίζουν... Προμηνύουν την πολιτισμική σήψη γοργώς κατακυλούσα όλον τον πλανήτη, όπως το θέλει η «εθνοφάγος» νέα τάξη.
Καιρός, λοιπόν, να ακούσουμε τον ψίθυρο του αρουραίου μυός κάτω από τα πόδια μας - τον «μυ» που «τηρεί» (βλέπει) το μυς-τήριο που θα μας κάνει Άρειους: την δύναμη της άρουρας/γης. Καιρός να καταλάβουν οι νέοι που έχουν εμποτισθεί με ξένες ιδεολογίες ότι χωρίς βαθειές ρίζες στην Ελληνική «αρούρα» θα είναι πεσμένοι δρύες που κάθε καιροσκόπος θα ξυλεύεται. Αντί να σπάνε βιτρίνες, να γράφουν μισελληνικά συνθήματα και να κάνουν ξένων οράματα δικά τους, ας χτυπήσουν το σύστημα εκεί που πονάει διεκδικώντας ό, τι αυτό τους έχει στερήσει: δηλαδή την γλώσσα τους, την ιστορία τους, την ταυτότητά τους, την τίμια εργασία στη γη τους. Ας γυρίσουν την πλάτη στις πόλεις που τους καταστρέφουν, αλλά όχι στην πατρίδα. Να ξεχυθούν στην ύπαιθρο και να χτυπήσουν την ανεργία πέρνοντας τις δουλειές από τους αλλοδαπούς που νέμονται τον δικό μας οίκο στις χώρες τους. Όσο ουτοπικό κι αν ακούγεται, σε λίγο μόνο οι κοινότητες στα χωριά θα αποτελούν την πρωτογενή ανάπτυξη και θα είναι η μόνη σωτηρία καθώς η παγκόσμια οικονομία θα καταρρέει.
Όσον αφορά τους μεγαλύτερους και «βολεμένους», καιρός να προχωρήσουμε από τα σχέδια επί χάρτου στις επιχειρήσεις. Και μάλιστα μας δίνεται μία μεγάλη ευκαιρία: Τώρα που όλοι οι γείτονές μας καραδοκούν να κλέψουν κομμάτια της ιστορίας μας και της εδαφικής μας κυριαρχίας, και μας χλευάζουν, επιτέλους να πρωτοπορήσουμε και να δείξουμε τον δρόμο και σε άλλα έθνη που έχουν μπει στο στόχαστρο του πραγματικού φασισμού – αυτόν της «εθνοκτόνου» παγκοσμιοποίησης.
Να αποτρέψουμε την μετανάστευση των νέων μας και συνάμα την λαθρομετανάστευση προτιμώντας ελληνόπουλα σε όλες τις θέσεις εργασίας, προτιμώντας δικά μας προιόντα, Ελληνικούς ήχους και Ελληνικούς τρόπους ζωής. Εάν ξαναποτισθεί αυτή η γη με Ελληνικό, Άρειο ιδρώτα, πολλάκις θα μας αμοίψει. Εξ άλλου, είχαμε έναν πολιτισμό για τον οποίον αξίζει να ζει κανείς. Καιρός να τον επαναφέρουμε.
Παναγιώτης Τερπάνδρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου