Κοινοβουλευτισμός

Τα Κοινοβούλια είναι η ραχοκοκαλιά της συμβατικής δημοκρατίας που επικρατεί σήμερα στον κόσμο.

Το Κοινοβούλιο είναι μια παραεκπροσώπηση του λαού και τα κοινοβουλευτικά συστήματα είναι μια ψευδής λύση στο πρόβλημα της Δημοκρατίας. Ένα Κοινοβούλιο ιδρύεται αρχικά για να εκπροσωπεί τον λαό, αλλά αυτό από μόνο του είναι αντιδημοκρατικό, καθώς η Δημοκρατία σημαίνει εξουσία στον Δήμο και όχι μια εξουσιαστική αρχή που ενεργεί για λογαριασμό του Δήμου. Και μόνο η ύπαρξη ενός κοινοβουλίου σημαίνει την απουσία του λαού από την εξουσία. Η αληθινή Δημοκρατία υπάρχει μόνο μέσω της άμεσης συμμετοχής του λαού και όχι μέσω της δραστηριότητας των εκπροσώπων τους. Τα κοινοβούλια έχουν αποτελέσει νομικό εμπόδιο μεταξύ του λαού και της άσκησης εξουσίας, αποκλείοντας τις μάζες από την ουσιαστική πολιτική και μονοπωλώντας την κυριαρχία αντ' αυτών. Οι άνθρωποι τελικά μένουν μόνο με ένα προσωπείο της Δημοκρατίας, ένα προσωπείο που μεταφράζεται σε μεγάλες ουρές μια στο τόσο για να καταθέσει ο λαός την ψήφο του.

 

Για να αποκαλυφθεί η φύση των κοινοβουλίων, πρέπει να εξεταστεί η προέλευσή τους. Εκλέγονται είτε από εκλογικές περιφέρειες, είτε από κόμματα ή από συνασπισμό κομμάτων, είτε διορίζονται. Όμως όλες αυτές οι διαδικασίες είναι αντιδημοκρατικές, διότι ο διαχωρισμός του πληθυσμού σε εκλογικές περιφέρειες σημαίνει ότι ένα μέλος του κοινοβουλίου εκπροσωπεί χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες, ή και εκατομμύρια ανθρώπους, ανάλογα με το μέγεθος του πληθυσμού. Αυτό επίσης σημαίνει επίσης ότι ένα μέλος διατηρεί ελάχιστους οργανωτικούς δεσμούς με τους εκλογείς του, καθώς, όπως και τα άλλα μέλη, θεωρείται εκπρόσωπος ολόκληρου του λαού. Αυτό απαιτεί η παραδοσιακή δημοκρατία. Οι μάζες να είναι εντελώς απομονωμένες από τον εκπρόσωπο και αυτός, με τη σειρά του, να απομακρύνεται εντελώς από αυτούς. Αμέσως μετά τη νίκη των εκλογών, ο εκπρόσωπος αναλαμβάνει την κυριαρχία του λαού και ενεργεί για λογαριασμό τους. Η επικρατούσα παραδοσιακή δημοκρατία προσδίδει στο βουλευτή ιερότητα και ασυλία που όμοιά της στερείται ο υπόλοιπος λαός. Τα Κοινοβούλια, επομένως, έχουν γίνει ένα μέσο λεηλασίας και σφετερισμού της εξουσίας του λαού.

(...)

 

Εάν το κοινοβούλιο σχηματίζεται από ένα κόμμα, ως αποτέλεσμα της εκλογής του, γίνεται κοινοβούλιο του νικητή και όχι του λαού. Εκπροσωπεί το κόμμα και όχι τον λαό, και η εκτελεστική εξουσία του κοινοβουλίου γίνεται του νικηφόρου κόμματος και όχι του λαού. Το ίδιο ισχύει και για το κοινοβούλιο της αναλογικής εκπροσώπησης στο οποίο το κόμμα κατέχει αρκετές έδρες ανάλογες με την επιτυχία του στις εκλογές. Τα μέλη του κοινοβουλίου εκπροσωπούν τα δικά τους κόμματα και όχι τον λαό, και η εγκαθιδρυθείσα εξουσία από έναν τέτοιο συνασπισμό είναι πλέον εξουσία των συνδυασμένων κομμάτων και όχι εξουσία του λαού. Κάτω από τέτοια συστήματα, οι άνθρωποι είναι τα θύματα των οποίων οι ψήφοι γίνονται αντικείμενο ανταγωνισμού από πολιτικές φατρίες που εξαπατούν τους ανθρώπους να συμμετάσχουν σε πολιτικά τσίρκα που είναι θορυβώδη και ξέφρενα εξωτερικά, αλλά εσωτερικά οι ίδιοι είναι αδύναμοι και αντικαταστάσιμοι. Εν τέλει, οι άνθρωποι δελεάζονται να στέκονται σε μεγάλες, απρόσωπες, σιωπηλές ουρές για να καταθέσουν την ψήφο τους με τον ίδιο τρόπο που πετάνε τα χάρτινα απορρίμματα στον σκουπιδοντενεκέ..."

 

Συνταγματάρχης Μουαμάρ Αλ Γκαντάφι,

"Η Πράσινη Βίβλος".

 

Το παρόν απόσπασμα είναι μεταφρασμένο από εμένα, όμως το βιβλίο βγαίνει προσεχώς σε ελληνική έκδοση από Τὸ Ἔνζυμο

 

Ε.ΔΑΦΝΟΜΗΛΗΣ