Ένας από τους μύθους που κυκλοφορούν για τον Αμερικάνικο Εμφύλιο Πόλεμο (ή πιο σωστά τον "Πόλεμο μεταξύ των Πολιτειών") ήταν πως οι "καλοί και ανοιχτόμυαλοι" Βόρειοι απεχθάνονταν τον ρατσισμό των Νοτίων έναντι των μαύρων και μάλιστα έκαναν και ολόκληρο πόλεμο για να απελευθερώσουν τους μαύρους δούλους από την καταπίεση των Νότιων αφεντικών τους που τους βασάνιζαν και τους δολοφονούσαν. Βέβαια, ως συνήθως, η αλήθεια είναι πολύ πιο σύνθετη.
Σύμφωνα με έρευνες και μαρτυρίες, οι Νότιοι δουλοκτήτες που φερόταν στους μαύρους σκληρά και απάνθρωπα ήταν μια μικρή μειοψηφία. Στην πραγματικότητα, τα περισσότερα αφεντικά νοιάζονταν και φρόντιζαν τους μαύρους δούλους τους. Ναι, δεν τους έβλεπαν σαν ίσους και την στάση τους την χαρακτήριζε ένας αφ' υψηλού πατερναλισμός αφού αντιμετώπιζαν τους μάυρους σαν μικρά παιδιά, αλλά υπήρχε νοιάξιμο και πολύ συχνά και συναισθηματικό δέσιμο και από τις δυο πλευρές αφού οι λευκοί μεγάλωναν στα χέρια μαύρων νταντάδων και υπηρετριών και κινούνταν στους ίδιους χώρους. Αντίθετα, οι "πεφωτισμένοι" Βόρειοι , οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν είχαν δει ποτέ μαύρο στα μέρη τους, εκδήλωναν πολύ πιο συχνά ρατσιστική συμπεριφορά και θεωρούσαν αδιανόητο να έρθουν σε επαφή με έναν μαύρο. Τους μαύρους απλά τους χρησιμοποιούσαν για να ταπεινώνουν τους ηττημένους Νότιους στα δύσκολα χρόνια της "Ανοικοδόμησης" όταν οι Βόρειοι κυβερνούσαν τυραννικά τον Νότο σαν κατακτητές ( πχ όταν στερούσαν το δικαίωμα ψήφου από τους λευκούς που είχαν πολεμήσει εναντίον τους και το έδιναν αφειδώς στους μαύρους πρώην σκλάβους τους).
Υπάρχει μια χαρακτηριστική σκηνή στο "Οσα Παίρνει ο Άνεμος" της Μάργκαρετ Μίτσελ (Εκδόσεις Κάκτος) που απεικονίζει το πώς έβλεπαν τους μαύρους οι Βόρειοι και οι Νότιοι. (παρεμπιπτόντως, το "Όσα Παίρνει ο Άνεμος" καταγράφει την πραγματικότητα στο Νότο πολύ πιο ρεαλιστικά από μελοδραματικά παραμυθάκια τύπου "Η Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά", που, ας μην το ξεχνάμε, γράφτηκε από μια γυναίκα που δεν είχε πάει ποτέ στις νότιες πολιτείες!).
