Μπορεί πλέον να μην είναι επίκαιρο αλλά λόγω των σημαντικών πληροφοριών που παραθέτω πιστεύω ότι αξίζει να διαβάστεί παρά τον ετεροχρονισμό του.
Παπαδημητρίου πως "το νερό είναι απαράδεκτα φθηνό στην Ελλάδα" θα ήθελα να υπομνήσω κάποια ιστορικά στοιχεία σχετικά με το εξαιρετικής ποιότητας πόσιμο νερό που απολαμβάνουμε στην Αθήνα και μιλάω για Αθήνα, διότι με πρωτεργάτη τον "πρόγονο" της ΝΔ, την ΕΡΕ και με συνεχιστή την ΝΔ αλλά βεβαίως και το ΠΑΣΟΚ έφτασε δυστυχώς να ισχύει σήμερα το "Αθήνα=Ελλάδα".
Η Αθήνα λοιπόν απέκτησε τον πρώτο ταμιευτήρα πόσιμου ύδατος το 1929 με την ολοκλήρωση του φράγματος Μαραθώνος. Εκεί κατέληγαν οι χείμαρροι Χαράδρου και Βαρνάβα δημιουργώντας την περίφημη πλέον λίμνη Μαραθώνος. Παράλληλα, σημαντικά και ογκώδη έργα ήταν η δημιουργία εκ του μηδενός του αστικού δικτύου ύδρευσης Αθηνων-Πειραιως με αρχικό μήκος περί τα 880 χλμ! όπως και κατασκευή μονάδων επεξεργασίας και καθαρισμού υδάτων (Ουλεν στο Γαλάτσι) και της σήραγγας Μπογιατίου μήκους 13 χλμ για μεταφορά των υδάτων στην Αθήνα από τον Μαραθώνα.
Για όλο αυτό το τεράστιο έργο το Ελληνικό Κράτος προσάρτησε στον ετήσιο προϋπολογισμό ένα υπέρογκο κονδύλι, το οποίο όμως εξαντλήθηκε και αναγκάστηκε να δανειστεί επιπλέον, συνάπτοντας μια κοινοπραξία με την Ουλεν και την Τράπεζα Αθηνών.
Αντιλαμβάνεστε πως τα τέλη σύνδεσης και ύδρευσης ειδικά τα πρώτα έτη ήταν αρκετά μεγάλα, δυσανάλογα σε κόστος με το σήμερα, διότι έπρεπε να εξυπηρετηθούν τα δάνεια και να χρηματοδοτηθεί η επιπλέον διεύρυνση του δικτύου.
Η τεχνητή λίμνη του Μαραθώνα, εξυπηρέτησε επαρκώς το αστικό κέντρο Αθηνών Πειραιώς για περίπου δύο δεκαετίες, όμως μετά τον πόλεμο, με την αύξηση της αστυφιλίας η κατάσταση άρχισε να δυσχεραίνει και πάλι όσον αφορά την επάρκεια νερού. Έτσι, στα τέλη της δεκαετίας του '50, το 1959, η λίμνη Υλική της Βοιωτίας συνδέθηκε με κανάλι 60 χλμ με την λίμνη του Μαραθώνα, ώστε να ανακουφίσει την αυξημένη ζήτηση.
Όμως ούτε αυτό ήταν αρκετό να ικανοποιήσει την αυξημένη ζήτηση νερού για το λεκανοπέδιο, πλέον, της Αττικής. Έτσι, το 1969 η κυβέρνηση Παπαδοπούλου ξεκίνησε ένα μεγαλειώδες έργο μεταφοράς νερού από την Φωκίδα. Κάτ' αρχήν αποφασίστηκε η δημιουργία ενός ταμιευτήρα νερού στην κοιλάδα την οποία διέτρεχε ο ποταμός Μόρνος. Για να πραγματοποιηθεί αυτό, ένα ολόκληρο χωριό το Κάλλιο (αρχαία Καλλίπολις), το οποίο βρισκόταν εντός της επιφάνειας που θα κάλυπτε το νερό, ερημώθηκε αφού απαλλοτριώθηκε η εκτασή του και αποζημιώθηκαν οι κάτοικοί του, και ύστερα θεμελιώθηκε και χτίστηκε το φράγμα του Μόρνου. Το έργο συναποτελείτο από το φράγμα, από ένα κεντρικό κανάλι παροχέτευσης υδάτων προς την Αττική και συγκεκριμένα τον Ασπρόπυργο, μήκους σχεδόν 190 χλμ και μερικά επί μέρους κανάλια τροφοδοσίας της Ουλεν στο Γαλάτσι αλλά και της Υλικής λίμνης.
Με το έργο αυτό, καλύφθηκε και καλύπτεται μέχρι στιγμής η ανάγκη για νερο του μεγαλύτερου αστικού κέντρου της Ελλάδος, με δαπάνες του Ελληνικού Κράτους και των Ελλήνων καταναλωτών. Είναι ένα σύνολο, ένα σύμπλεγμα έργων τεραστίου μεγέθους, το οποίο πλέον υπάγεται, συντηρείται και επεκτείνεται από την ΕΥΔΑΠ.
Στον λογαριασμό νερού που πληρώνουμε και για τον οποίο ο κος Παπαδημητρίου είπε πως πληρώνουμε μικρό τίμημα, περιλαμβάνεται επίσης το πάγιο τέλος ύδρευσης, το πάγιο τέλος αποχέτευσης, το κόστος αποχέτευσης το οποίο είναι ποσοστιαία επί του τιμήματος του νερού (παλαιότερα ήταν 40% επί του τιμήματος, αργότερα έγινε 55% επί του τιμήματος και σήμερα είναι στο 75% του τιμήματος του νερού) και τέλος περιλαμβάνονται και οι φόροι επί όλων των παραπάνω.
Αν λοιπόν κρατήσουμε έξω από τον λογαριασμό, αποκλειστικά και μόνο το κόστος του νερού, θα δούμε ότι για το νεράκι μας πληρώνουμε περίπου το 45% του συνολικού λογαριασμού, κάτι που το καθιστά ακόμα πιο φθηνό κε Παπαδημητρίου.
ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΓΙΑ ΕΜΑΣ.
Είναι όμως φτηνό;
Το νερό έχει πληρωθεί ακριβά κε Βουλευτά. Το δίκτυο, τα δημόσια έργα, οι αναβαθμίσεις, τα μηχανήματα, η αποχέτευση, ο βιολογικός της Ψυττάλειας, οι εκσυγχρονισμοί και ανανεώσεις του αστικού δικτύου, οι επισκευές, όλα αυτά είναι έργα που έχουνε πληρώσει οι παππούδες μας, οι γονείς μας, εμείς αλλά και τα παιδιά κάποιων μεγαλυτέρων από εμάς. Όμως επειδή το νερό δεν είναι παραγόμενο είδος, αλλά παρεχόμενο από την φύση, αυτό που πληρώνουμε είναι η διαχείρισή του. Άπαξ και κατασκευαστεί και πληρωθεί ένα έργο που αφορά την διαχείριση και επεξεργασία του, τότε το κόστος πέφτει δραματικά, διότι απολαμβάνουμε ένα φυσικό αγαθό που μας παρέχεται δωρεάν από την φύση.
Κε Παπαδημητρίου, γνωρίζουμε πως η σκέψη σας βρίσκεται κοντά στους πολίτες αυτής της χώρας και θέλετε να απολαμβάνουμε όλοι καλύτερες υπηρεσίες, όμως για καλή μας τύχη, το νερό που πίνουμε στην πρωτεύουσα της χώρας είναι από τα ποιοτικότερα της Ευρώπης. Και "τυχαίνει" να είναι και από τα φθηνότερα επίσης. Συνεπώς μια συνταγή που δουλεύει, δεν την χαλάς.
Είμαι σίγουρος πως δεν θέλετε να ρίξετε "νερό στο μύλο" του αήθους νεοφιλελευθερισμού και να οδηγηθούμε σε καταστάσεις ιδιωτικοποίησης ενός φυσικού αγαθού όπως το νερό. Έχουμε δεκάδες παραδείγματα καταλήστευσης και εξαθλίωσης καταναλωτών με κορωνίδα την υπόθεση του πορτογαλικού χωριού Paços de Ferreira που έφτασε έως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καθώς το νερό μετά την ιδιωτικοποίησή του, ανέβηκε σε κόστος έως και 400%.
Γενικότερα, θεωρώ πως είναι πολύ δύσκολο κε Βουλευτά να δημιουργηθούν ευνοϊκές συνθήκες για την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ χωρίς γενική κατακραυγή καθώς, παρά τα μεγάλα χρέη που της οφείλουν ιδιώτες και Δημόσιο ως καταναλωτές, είναι μια εταιρεία με σχετικά υγιή οικονομική κατάσταση και λαμπρό μέλλον.
Θα πρότεινα λοιπόν να επικεντρώσετε την ρητορική σας στην συλλογή των 200εκ ευρώ περίπου που υπολογίζονται τα φέσια που της έχουν ρίξει διάφοροι Δήμοι, Υπηρεσίες και ιδιώτες μεγαλοοφειλέτες, να εντοπίσετε περιπτώσεις πιθανής ύπαρξης τερατωδών αμοιβών σε συμβούλους και μεγαλοστελέχη και να αφήσετε το νεράκι στην τιμή που βρίσκεται...."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου