Ένας περαστικός

 Ε.ΔΑΦΝΟΜΗΛΗΣ

Ένα κεφάλαιο μακρύ, σχεδόν όσο η ιστορία του νέου ελληνικού κράτους κλείνει σιγά σιγά, με την σημαία των Ελλήνων να σκεπάζει το φέρετρο του Φιλίππου.

 

Δεν έχω κανένα ίχνος συμπάθειας προς το Βρετανικό στέμμα και τον πρίγκηπά του, όμως δεν μπορώ να ταυτιστώ με τον όχλο ανιστόρητων ηλιθίων που γαλουχήθηκαν μέσα από την δημόσια εκπαιδευτική ΚΟΒΑ για να μισούν το στέμμα απλώς και μόνο γιατί έτσι τους είπε το αριστερό υπο-οργανίδιο που πήρε πτυχίο καθηγητή με 4 χρόνια σκονάκι και "σος".

 

Από τη γέννησή του αυτό το κράτος συνέδεσε την ύπαρξή του με τις δυνάμεις της θάλασσας, οι οποίες
βεβαίως συναποτελούσαν ταυτόχρονα (δυστυχώς), την έδρα της διεθνούς τοκογλυφίας. Δεθήκαμε σε αυτό το άρμα, με τα πρώτα δάνεια, τα οποία όμως απετέλεσαν και εχέγγυο ασφάλειας, διότι είμασταν πλέον μια μακροπρόθεσμη επένδυση.

 

Κι όμως αυτοί οι πρώτοι άνθρωποι, αγωνιστές, που με τα καλά και τα κακά τους, μάτωσαν για να απελευθερωθούν και να δημιουργήσουν ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους, αντιλαμβάνονταν απολύτως πως κάθε λάθος απόφαση μπορούσε να μεταφραστεί σε ποταμούς αίματος και πιθανή επιστροφή στην σκλαβιά.

 

Έτσι, αφού μεταξύ τους δεν μπόρεσαν να βγάλουν έναν άξιο εκπρόσωπο των Ελλήνων, απευθύνθηκαν σε ξένους.

 

Και ήμασταν εν μέρει τυχεροί. Οι περισσότεροι που πέρασαν, γοητεύθηκαν από αυτό το Έθνος, και στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Ο Όθων έφυγε πακέτο κλωτσηδόν, έχοντας χαρίσει την περιουσία του στην Ελλάδα κι όμως πέθανε με φουστανέλα και τσαρούχια.

 

Και ενώ τον διώξαμε, δεν ζητήσαμε να αναδείξουμε έναν Έλληνα κυβερνήτη ξανά, αλλά αποζητήσαμε την προστασία του Βρετανικού Βασιλικού στέμματος με ανοικτό δημοψήφισμα.

95% υπέρ του Αλφρέδου, διαδόχου του Βρετανικού θρόνου έβγαλε ο ελληνικός λαός το 1862, όμως έπρεπε να διατηρηθεί μια δήθεν ισορροπία δυνάμεων και τελικά μας προέκυψε ο Γεώργιος. Κι αυτός τυχερός μας βγήκε. Μακροβιοτατος, φρόνιμος πολιτειακά, μας οδήγησε για πάνω από μισό αιώνα στην εποχή του Διαδόχου του Κωνσταντίνου ΙΒ' και στην δεκαετή εποχή της πολεμικής εποποιίας 1912-1922. 

 

Δυστυχώς η Βασιλεία του Κωνσταντίνου συνέπεσε με την εποχή που οι διεθνείς τοκογλύφοι εγκατέλειπαν την γηραιά ήπειρο κι έστελναν την Βασιλεία στο Μουσείο. Εδώ στην Ελλάδα, βρήκαν όργανο για την δουλειά τους, και το στέμμα κατέπεσε, όπως (δυστυχώς) και η ζωτικότητα του Έθνους.

Ναι, μπορώ να πω πως ο Φίλιππος δεν μου είναι τίποτα, είναι ένας περαστικός, κατά τύχη καταγόμενος εκ του ελληνικού στέμματος, όμως η ελληνική σημαία ως μέρος της εραλδικής σημαίας που σκεπάζει το φέρετρό του, είναι δείκτης πέρατος μιας εποχής έστω και εύθραυστης Ελευθερίας αλλά αληθινής Αριστείας.