δημοσιεύσεις και σε μηνύματα, παρατήρησα ότι αρκετός κόσμος, αντιδράει αρνητικά χωρίς να έχει καταλάβει το νόημα του κειμένου που ανάρτησα.
Το διαπίστωσα από την συγνώμη που μου ζητήθηκε σε προσωπικό επίπεδο για την παρεξήγηση που δημιούργησαν γιατί δεν είχαν καταλάβει σωστά. Δεν με ενόχλησε το γεγονός ότι δημιουργήθηκαν αντιπαραθέσεις και υψώθηκαν οι τόνοι έστω και στο ελάχιστο… Από τη στιγμή που η όποια συζήτηση τελείωσε με ένα ταπεινό συγνώμη, ήξερα ότι κανένας δεν είχε κάνεναν σκοπό να επιτεθεί, πόσο μάλλον να διαπληκτιστεί.
Είχε όμως ανάγκη να ακουστεί….
Διανύουμε μία περίοδο στην οποία έχουμε αποστασιοποιηθεί από όλους τους οικείους μας! Από εκεί που βλέπαμε φίλους και συγγενείς αρκετά συχνά και ΚΥΡΙΩΣ πιάναμε κουβέντα, κοινωνικοποιούμασταν, ξαφνικά βρεθήκαμε κλεισμένοι σε 4 τοίχους, να προσπαθούμε να βρούμε διέξοδο.
Και φυσικά τι καλύτερο υπάρχει αυτή τη στιγμή από το διαδίκτυο; Μην ανησυχείτε… δεν το λέω κατηγορηματικά. Οι συγκυρίες όμως είναι τέτοιες που ήρθαν τα πράγματα πολύ «βολικά» για την απομάκρυνση μας από την ζωή. Μαθαίνουμε τόσα πολλά και έχουμε την ανάγκη να μιλήσουμε, να τα πούμε σε κάποιον, να συζητήσουμε να δούμε τέλος πάντων ποιος έχει την ίδια άποψη με εμάς; Αν έστω και ένας μοιράζεται τους προβληματισμούς μας, τότε δεν αισθανόμαστε τρελοί… δεν αισθανόμαστε μόνοι… Γιατί αυτό γίνεται.
Αισθανόμαστε μόνοι. Αισθανόμαστε ότι χάνουμε την υπόσταση μας, ότι παύουμε να υπάρχουμε σαν οντότητες… Και για να καλύψουμε αυτό το κενό, καταφεύγουμε στο μόνο μέσο το οποίο μας δίνεται -σχετικά- απλόχερα. Την τεχνολογία που μας δίνει την ψευδαίσθηση της επικοινωνίας. Είναι ωραίες οι βιντεοκλήσεις… αλλά εδώ και καιρό είναι πολύ πιο εύκολο να στείλεις ένα μήνυμα και να «ξεμπερδεύεις»… χάνουμε την όρεξη μας να μιλήσουμε και ταυτόχρονα έχουμε ανάγκη να εισακουστούν οι ανησυχίες μας.
Είναι προφανές ότι οποιαδήποτε γραπτή επικοινωνία ωχριά μπροστά στην διά ζώσης. Είναι τόσο λειψή που είναι λογικό να υπάρξουν παρεξηγήσεις. Αλλά και πάλι είναι τόση η ανάγκη μας να ακουστούμε που η βιασύνη είναι κυριάρχη, οπότε κάνουμε λάθη. Δεν με πειράζουν τα λάθη… γιατί είναι για τους ανθρώπους.
Με πειράζει να νιώθετε μόνοι…
Γιατί επικρατεί πολλή μοναξιά με όλη αυτή την απομόνωση… και καταλαβαίνω ότι θέλετε να δείξετε ότι κάπου εκεί μέσα στην κοινωνία υπάρχετε και εσείς. Σκέφτεστε, αναρωτιέστε, και θέλετε να συμμετάσχετε. Παίρνω το θάρρος να υποθέσω ότι έτσι προσπαθείτε να βάλετε και σεις το δικό σας λιθαράκι στο να ξεκαθαρίσει όλη αυτή η παράνοια που ζούμε και να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Σας συμπονώ και θα βοηθάω όπως μπορώ καλύτερα. Μόνο μια παράκληση… όταν έρχεται η ώρα να διαβάσετε το κείμενο, σπεύδετε βραδέως… και πριν με ρωτήσετε, κάντε έναν κόπο παραπάνω και διαβάστε/δείτε προηγούμενες δημοσιεύσεις που τα περισσότερα που ρωτάτε έχουν απαντηθεί διεξοδικά.
Μετά τιμής και σεβασμού προς το συνάνθρωπο,
Δημήτριος Ποντίκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου