Έχει αποδειχτεί ότι όπως η μουσική επιδρά στην διάθεσή μας, ούτως και η γλώσσα δια της οποίας εκφραζόμεθα επιδρά στην σκέψη μας, στον ψυχισμό μας και στην στάση μας για την ζωή. Κι αυτό, επειδή η κάθε γλώσσα είναι αγωγός των πολιτισμικών και διδακτικών στοιχείων που διαμορφώνουν την αντίληψη για τον κόσμο μας. Επίσης έχει αποδειχτεί ότι όλες οι εκπολιτισμένες γλώσσες στον πλανήτη ανατρέχουν επί το πλείστον στην Ελληνική γλώσσα όποτε θέλουν να προσδώσουν εννοιολογικό κύρος, είτε πρόκειται για έναν θεσμό, είτε για ένα φαινόμενον, είτε για μία εφεύρεση ή αποκάλυψη.
Ως εκ τούτου, εμείς οι Έλληνες χαιρόμεθα αμεσότερης εννοιολογικής πρόσβασης στις λέξεις της Ελληνικής επειδή, ακόμη και στην σημερινή της μορφή, η γλώσσα μας χαίρει ενιαίας και αδιάσπαστης συνέχειας από την κλασική εποχή της αρχαιότητος, όταν γνώρισε την ακμή της. Φανταστείτε λοιπόν το πολιτισμικό, τεχνολογικό και οικονομικό πλεονέκτημα που θα είχαμε εάν από το νηπιαγωγείο εμφυσούσαμε στα παιδιά μας τις εννοιολογικές, ηθικές και καθοδηγητικές αξίες των Ελληνικών λημμάτων, εφόσον μόνο εμείς μπορούμε να τα κατανοήσουμε έχοντας την αποκλειστικότητα στα παράγωγά τους. Αντί τούτου, έχοντας οικονομικώς αγκιστρωθεί στον τουρισμό και στις υπηρεσίες, δίδουμε δυσανάλογη σπουδαιότητα στην μελέτη ξένων γλωσσών εις βάρος της δικής μας γλώσσας.
Της μόνης ζώσας κλασικής λαλιάς στον πλανήτη. Και το οξύμωρο σχήμα που «τρίβει αλάτι στην πληγή» είναι το εξής: Ενώ το Υπουργείο Παιδείας προτίθεται να εισάγει την εκμάθηση της αγγλικής στα νηπιαγωγεία, περαιτέρω στερώντας το γλωσσικό υπόβαθρο και συνεπώς την πολιτισμική υπόσταση ενός ελληνόπουλου, οι Άγγλοι διανοούμενοι όχι μόνο εναποθέτουν όλο το γλωσσικό τους γόητρο στον αριθμό των Ελληνικών λέξεων ενυπάρχουσες στις γλώσσες αυτών, αλλά δηλώνουν και συνεχιστές της Ελληνικής!
Εδώ, λοιπόν, θα αναφερθώ σε αυτό το φαινόμενο γλωσσικού σφετερισμού, το οποίο από μόνο του αναδεικνύει όχι μόνον τον λόγο που πρέπει να εστιάσουμε στην εμβριθή ανάλυση της γλώσσας μας από το νηπιαγωγείο κιόλας, αλλά και στο γιατί δεν πρέπει να σκεπτόμαστε «Αγγλιστί»…
Το 2002, ο Βρετανός γλωσσολόγος David Crystal δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο “English as a Classical Language”, δηλαδή, “Η Αγγλική ως μία Κλασική Γλώσσα”, διατεινόμενος ότι υπάρχουν τόσες Ελληνικές και Λατινικές λέξεις και παράγωγα αυτών στην Αγγλική, ώστε πλέον αυτή πρέπει να θεωρείται ισαξίως "κλασσική"…. Και μάλιστα συνεχίζει, κατατάσσοντας την Ελληνική γλώσσα όχι ως ζωντανή, αλλά «ζωντανή-νεκρή» επειδή έχει επιβιώσει εντός των Ευρωπαϊκών γλωσσών, και δη δια της Αγγλικής! Ο κύριος Μπαμπινιώτης πολύ σωστά αναδημοσίευσε το άρθρο του κυρίου Crystal στην σελίδα του, όπου και έπεσε στην αντίληψή μου. Ωστόσο, απορίας άξιον είναι το πως δεν διαμαρτυρήθηκε έντονα ο ακαδημαϊκός θεσμοφύλαξ της γλώσσας μας όταν ο Crystal ενέταξε την Ελληνική στην ίδια μοίρα με την Λατινική ως νεκρή γλώσσα, την στιγμή που ουδείς σοβαρός γλωσσολόγος αμφισβητεί την αδιάσπαστη φυσική της εξέλιξη με ατόφιο τον κύριο όγκο του λεξιλογίου της ως ζωντανή δια της νεοελληνικής!
Αν και ο ίδιος είμαι καθηγητής της Αγγλικής, δια της οποίας βιοπορεύομαι επί 36 έτη, οφείλω να στεναχωρήσω τον «ευσεβόποθο» Βρετανό συνάδελφο (και πιθανώς πολλούς ταγούς του) ξεκαθαρίζοντας ότι το να λέγεις ότι η Αγγλική είναι κλασσική ως φυσικός συνεχιστής της κατ’ αυτών «νεκρής» Ελληνικής επειδή έχει δανειστεί εκτενέστατα από την αρχαία μας γραμματεία είναι σαν να λέγεις ότι οι Βρετανοί είναι πολιτισμικώς Έλληνες επειδή εκτενώς ανεπιστρεπτί «δανείστηκαν» εκατοντάδες αρχαιότητες από την χώρα μας για τα μουσεία των και διακόσμησαν προσόψεις των κτηρίων τους με Ελληνικές κιονοστοιχίες...
Και αυτό δεν το λέγω με εμπάθεια, καθώς εκτιμώ την Αγγλική όχι μόνον επειδή με αυτήν μεγάλωσα από τα δέκα μου έως τα 28 και έκτοτε την διδάσκω κιόλας, αλλά επίσης επειδή αποτελεί ένα υπερσύγχρονο εργαλείο επικοινωνίας γύρω από την τεχνολογία, την επιχειρηματικότητα και την κατανάλωση του σύγχρονου ανθρώπου. Και ναι, συμφωνώ ότι η Αγγλική γλώσσα βρίθει Ελληνογενών λημμάτων ως κρεολή γλώσσα επειδή εάν τα αφαιρούσαμε από αυτήν, η επικοινωνία εντός της Γηραιάς Αλβιώνος θα επέστρεφε στο επίπεδο μίας ημιβάρβαρης εποχής, όπως, εξ άλλου, θα συνέβαινε και σε όλες τις Ευρωπαϊκές γλώσσες.
Ωστόσο, για όσους απορούν γιατί υπερμάχομαι της Ελληνικής σε κάθε μου ομιλία, ενώ διδάσκω την Αγγλική, θα ειπώ ότι μόνο δια της συγκρίσεως μπορεί κάποιος να αξιολογήσει ποιότητες, ακριβώς όπως ο πόνος δίνει αξία στην ανακούφιση…
Όσον αφορά τον ισχυρισμό Άγγλων ακαδημαϊκών ότι η αγγλική είναι μία «κλασική» γλώσσα που διαιωνίζει το Ελληνικό λεξιλόγιο, ένα έχω να πω: Την στιγμή που ένας αγγλόφωνος υποχρεούται να αναφερθεί σε ετυμολογικό λεξικό για να κατανοήσει τις ρίζες των Ελληνικών λεκτικών δανείων στην αγγλική, όπως το «anthropomorphic», το «lexicon», η ακόμη και το «school», φερ’ ειπείν, τότε αυτές οι Ελληνικές λέξεις λειτουργούν ως ξένα σώματα στην γλώσσα του. Και αυτό, επειδή ενώ μπορεί να πει «anthropology», δεν μπορεί να πει «άνθρωπος» για να περιγράψει έναν άνθρωπο, ενώ μπορεί να πει «lexicography», δεν μπορεί να πει «λέξη» για να περιγράψει μία λέξη και ενώ μπορεί να πει «school», σίγουρα δεν μπορεί να πει «σχόλη» ή «σχόλασα» για να περιγράψει μία περίοδο ανάπαυσης, ώστε να κατανοήσει, ότι η μάθηση διεξάγεται εν ώρα σχόλης, και όχι εν ώρα δουλειάς, εξ ου και σχολείον. Και ούτε μπορεί να πει «α-σχολείται» όταν δεν αναπαύεται καταπιανόμενος με κάτι…
Και ενώ ο αγγλόφωνος μπορεί να πει «economy», δεν μπορεί να εννοήσει κάποιο δίδαγμα από την λέξη πέραν της «νομισματικής» κατάστασης της χώρας του. Εν αντιθέσει, ένας Ελληνόφωνος μπορεί να πει «οίκος», εννοώντας «σπίτι», και μπορεί να πει «νομή» και «νέμω», εννοώντας «μοιράζω», ώστε να κατανοήσει ότι η λέξη «οικονομία» φέρει τον οίκο και την νομή του, κάνοντας λόγο για την σωστή κατανομή των αποθεμάτων της οικίας του, της χώρας του. Κι αν είναι σκεπτόμενος μπορεί να το πάει και ένα βήμα παραπέρα, συνειδητοποιώντας ότι παράγωγο της λέξεως «νομή» είναι και το όνομα της τιμωρού θεάς Νεμέσεως, η οποία απο-νέμει δικαιοσύνη όταν δεν νέμει κάποιος σωστά τα πράγματα... Όσες φορές και εάν δοκίμασα την ικανότητα ενός μελετητή της αρχαίας Ελληνικής αγγλόφωνου να κάνει τον ετυμολογικό συσχετισμό μεταξύ «νομής» και «Νεμέσεως» εισέπραξα ερωτηματικά ύφη…
Ως εκ τούτων, στον κύριο David Crystal και σε όλους τους Ευρωπαίους που επιζητούν γλωσσικό γόητρο εφάμιλλο της κλασικής ελληνικής, η γλωσσολογία ξεκαθαρίζει χωρίς οίκτο ότι η μόνη ζωντανή κλασική γλώσσα εξακολουθεί να είναι η ζώσα Νεοελληνική, η μόνη που προσφέρει απλόχερα την εννοιολογική πρόσβαση των παραγώγων αυτής στους σκεπτόμενους σύγχρονους ομιλητές της. (Και κάνω λόγο για τους «σκεπτόμενους», επειδή μετά θλίψεως ομολογώ ότι ο μέσος ελληνόφωνος μετά δυσκολίας σκέπτεται την γλώσσα που ομιλεί.) Έστω και στην σημερινή της απλοποιημένη μορφή, ο κύριος όγκος του λεξιλογίου της όχι μόνον εξακολουθεί να αναπλάθεται με τα αρχικά της μόρια και παράγωγα, αλλά εξακολουθεί να είναι η μόνη γλώσσα στην Ευρώπη που μπορεί να διαχωρίσει τον Έρωτα από την Αγάπη και τον ανέραστο από τον ερωτικό. Εάν οι επίδοξες «κλασικές» γλώσσες διέθεταν αυτόν τον εννοιολογικό διαχωρισμό ίσως και να μην είχαν κατασπαραχθεί ο πλανήτης για να καλύψουμε τις ανέραστές μας καταναλωτικές ανάγκες.
Και μιας και αρέσκονται οι Δυτικοί στο άκουσμα της λέξεως «κλασικός» επειδή προσδίδει κύρος και διαχρονική αξία, ενημερώνω τους λεξικογράφους που αναφέρονται σε αυτήν ως λατινογενής ότι η ρίζα της είναι αμιγώς Ελληνική, από το ρήμα «καλώ» και το παράγωγό του «κλήσις». Οι άνδρες που «καλούνταν» να υπηρετήσουν ελάμβαναν «κλήση», όπως «πρόσκληση στρατεύσεως». Εξ αυτής της χρήσεως, κατά τα Ρωμαϊκά χρόνια, ονομάστηκε classis (παραφθορά της «κλήσης») η κάθε σειρά στρατεύσιμων κληθέντων που έμπαινε σε «τάξη». Εξ ου και το αγγλικό ρήμα classification (ταξινόμηση). Ο πρώτος χρησιμοποιήσας τον όρο «κλασικός» με την σημερινή έννοια ήτο ο εν Αθήναις σπουδαγμένος Ρωμαίος συγγραφεύς και γραμματικός Aulus Gellius, αναφερόμενος στην πρώτη κλάση (σειρά) των Ελλήνων συγγραφέων και φιλοσόφων, ήτοι, τους “κλασσικούς Έλληνες” της “κλασσικής εποχής” στους οποίους οι Ρωμαίοι συχνώς έκαναν επί-κληση διδασκόμενοι εξ αυτών.
Εάν η αγγλική ήτο μία κλασσική γλώσσα, θα εχαίρετο και άλλων παραγώγων του λήμματος «καλώ», όπως το «κλέος» που σημαίνει «δόξα», καθώς κλέος διαθέτουν όσοι χαίρουν συχνής επίκλησης των ονομάτων αυτών ένεκα των ανδραγαθιών τους. Εξ ου και τα θέματα εις κλε- και οι καταλήξεις εις -κλης, όπως στο Κλεόβουλος, Κλεοπάτρα, Περικλής και Θεμιστοκλής, αντιστοίχως.
Ωστόσο, η Ελληνική διαθέτει και το αρχαίο λήμμα «κλάσις» που σημαίνει σπάσιμο, παράγωγο του «κλω» «διαχωρίζω», εξ ου και το κλάσμα, αρτοκλασία, κλωνάρι, κλώνος… Με την έννοια του «διαχωρίζω» θα μπορούσαμε να πούμε ότι η λέξις «κλασσικόν» ουσιαστικώς αναφέρεται σε αυτό που «ξεχωρίζει» ως προς την διαχρονική του αξία και αντιστέκεται στις αλλοιώσεις των καιρών. Ίσως αυτό να εννοούσε ο Ρωμαίος Aulus Gellius αναφερόμενος στους «κλασικούς», ήτοι, «ριζοσπαστικούς» Έλληνες φιλοσόφους μίας ξεχωριστής εποχής που έμελλε να αποτελέσει «σημείον αναφοράς» εις το διηνεκές.
Προς ενίσχυσιν του ισχυρισμού του ότι η αγγλική είναι μία κλασική γλώσσα, ο κύριος Crystal ισχυρίζεται ότι το σύνολο του λεξιλογίου της Αγγλικής γλώσσης που έχει διαμορφωθεί από Ελληνικές και Λατινικές ρίζες είναι παρασάγγας μεγαλύτερο από το σύνολο του αρχαίου Ελληνικού και Λατινικού λεξιλογίου που γνωρίζουμε. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να του πω ότι η ποσότητα δεν καθορίζει την ποιότητα. Στην προκειμένη περίπτωση, αυτές οι ρίζες «εναρμονίζονται» με την αγγλική όσο και τα κλοπιμαία ελληνικά μάρμαρα εναρμονίζονται με τον γκρίζο ουρανό του Λονδίνου…
Και μιας και μιλάμε για τις Ελληνικές αρχαιότητες που τόσο ηγάπησαν οι «κλασικόποθοι» Άγγλοι, απορίας άξιον είναι το ότι δεν διαθέτουν αντίστοιχη λέξη του Ελληνικού «αγάλματος», και ούτε την λέξη «ανδριάντας» για να ξεχωρίσουν αυτό που είναι κατασκευασμένο να «αγαλλιάζει» την ψυχή από εκείνο που μνημονεύει έναν σπουδαίον άνδρα, κι ας διαθέτουν την λέξη android για να περιγράψουν ένα ρομπότ που ομοιάζει με άνδρα… Το ότι χρησιμοποιούν το απλοϊκό «statue» που κάνει λόγο για την στατικότητα/ακινησία μίας μορφής, από το λατινικό «statua» (κι αυτό εκ της Ελληνικής ρίζας του ρήματος «ίστημι»=στέκομαι) λέγει πάμπολλα για το πολιτισμικό χάσμα.
Οι κλασσικές γλώσσες, κύριε Crystal, έχουν ψυχή και διδάσκουν, ενώ οι κατασκευασμένες εκ δανεισμών ηχούν καινές αοριστολογώντας όπως τα αγγλογαλοαφρικανικά της καραϊβικής. Ένα κλασικό παράδειγμα στο άρθρο του Βρετανού γλωσσολόγου είναι η αναφορά στο Ελληνικό πρόθεμα «κυβέρ-», όπως ευρέως χρησιμοποιείται στις λέξεις cyberspace (κυβερνοχώρος) και cyberstore (κυβερνοκατάστημα) μεταξύ άλλων. Για τον αγγλόφωνο, ένεκα της μασημένης εκφοράς άνευ αναφοράς σε ετυμολογικές πηγές του είναι αδύνατον να κατανοήσει ότι αυτό το πρόθεμα κάνει λόγο για «έλεγχο» και «εξουσία» εντός ενός «κύβου» και ότι έχει σχέση με την λέξη «government», την οποίαν σχημάτισαν οι Λατίνοι παραφθείροντας την Ελληνική λέξη «κυβέρνηση» - πόσο μάλλον να διακρίνει το λήμμα «κύβος» (cube) και το μόριο «ερ-»που κάνουν λόγο για εκείνον που ελέγχει τον «κύβ»ον «ερ»-εθίζοντας την τροπή του δια της νοήσεως, ήτοι, δια της «κυβερνήσεως»…
Με άλλα λόγια, εκείνος που τους κύβους (τα ζάρια) ρίπτει έχει τον έλεγχο και εξουσία πάνω από τους «κυβισμένους»… Εξ ου και η φράσις «να σκέπτεσαι έξω από το κουτί», δηλαδή εκτός του κύβου όπου διαμορφώνονται οι νοοτροπίες ταις συμμορφώσεσιν με τις διατάξεις της εκάστοτε εξουσίας που κατέχει τους κύβους και τους ρίπτει κατά βούλησιν…
Εδώ ευλόγως θα μπορούσε να πει κανείς ότι και ελάχιστοι ελληνόφωνες δύνανται να κάνουν τέτοιους συσχετισμούς. Ωστόσο, οι πληροφορίες είναι προσιτές και διαθέσιμες για όποιον ελληνόφωνα που θα μπει στον κόπο να σκέπτεται δια της ανυπέρβλητης σε λόγον γλώσσαν που ομιλεί.
Ευχής έργον να ήταν η αγγλική μία «κλασσική» γλώσσα με άμεση πρόσβαση στις διδαχές μέσα από την μορφολογία των συγγενών λημμάτων της Ελληνικής. Και τονίζω ευχής έργον επειδή ο όλο και περισσότερο «αγγλόφωνος» πλανήτης θα καταλάβαινε ότι τα «υβρίδια», που ως «hybrids» ηχούν με θετικό πρόσημο για τον αγγλόφωνο, είναι παράγωγο της «ύβρεως» (hubris) και συνιστούν «Ύβρη» κατά της φυσικής ροής των πραγμάτων. Γνωρίζοντας την Ελληνική γραμματεία θα καταλάβαινε ο πλανήτης ότι η ύβρις πάντοτε τιμωρείται και ότι οι υβριδικές διασταυρώσεις σε τροφές και πληθυσμούς επιφέρουν δυσμενέστατες συνέπειες διατροφικώς και κοινωνικώς αντιστοίχως…
Εάν η αγγλική ήταν μία κλασική γλώσσα, οι ομιλητές της θα συνάρμοζαν χέρια σε χορευτικούς κύκλους αντί να χορεύουν με κρεμασμένα χέρια και παλλόμενα μεθυσμένα κεφάλια επειδή θα καταλάβαιναν ότι η Ελληνική λέξη «harmony» κάνει λόγο για «αρμούς» (ενώσεις) και ίσως να μην έδιναν τόσο θετικό πρόσημο στην λέξη «privacy», ήτις μετατρέπει ανθρώπους σε αποστασιοποιηθέντες ιδιώτες, ήτοι, «idiots»…
Και μάλιστα εάν οι γλώσσες της Ευρώπης που έχουν δανειστεί αμάσητα την Ελληνική λέξη «αρμονία» ως harmony γνώριζαν τον μύθο που την διαμόρφωσε, θα καταλάβαιναν ότι η αρμονία προκύπτει εκ της συζεύξεως συμβατών αντιθέτων, και όχι αδιάκριτων προσμίξεων εν τω ονόματι της πολιτικής ορθότητος που οι Αγγλόφωνες σήμερα ονομάζουν Cultural Tolerance – δηλαδή Πολιτισμική Ανοχή για να αιτιολογήσουν την πολυπολιτισμικότητα που έχει μετατρέψει κοινότητες σε Οίκους Ανοχής όπου ευδοκιμεί η εγκληματικότητα και οι διαφυλετικές συγκρούσεις όπως πρόσφατα στις ΗΠΑ.
Ο Αριστοτέλης χρησιμοποιεί την λέξη «σύμπνοια» αντί για αρμονία στα Πολιτικά του, επικρίνοντας τις πολυφυλετικές προσμείξεις:
«στασιωτικὸν δὲ καὶ τὸ μὴ ὁμόφυλον, ἕως ἂν συμπνεύσῃ· ὥσπερ γὰρ οὐδ᾿ ἐκ τοῦ τυχόντος πλήθους πόλις γίγνεται, οὕτως οὐδ᾿ ἐν τῷ τυχόντι χρόνῳ. διὸ ὅσοι ἤδη συνοίκους ἐδέξαντο ἢ ἐποίκους οἱ πλεῖστοι ἐστασίασαν»
Όπως ο καλός οίνος απαιτεί χρόνο για ομοιογενή ζύμωση άνευ αδιάκριτων προσμίξεων κατά την διαδικασίαν, ούτως και μία γλώσσα πρέπει να ζυμωθεί ώστε να ηκμάσει σε επίπεδο κάποιας «κλασικότητος». Η αγγλική, όμως, όπως και οι υπόλοιπες Ευρωπαϊκές λαλιές, δεν πρόλαβε να παιδευτεί αυτουσίως ώστε να συμβαδίσει γλωσσικο-πολιτισμικώς αντιστοίχως του Ελληνικού πολιτισμού που τους εκπολίτισε διά της ημιβάρβαρης Ρωμαϊκής σπάθας. Συνεπώς τα Ελληνικά λήμματα που εξ ανάγκης εισχώρησαν στην Αγγλική γλώσσα (δια της Λατινο-Γαλλικής υπό την κυριαρχία των Νορμανδών) έχουν παραμείνει εννοιολογικώς «αμάσητα» και εξυπηρετούν την στοιχειώδη επικοινωνία γύρω από την τεχνολογία, την διακυβέρνηση και κυρίως την κατανάλωση πάνω στην οποία βασίζεται το όλο και διογκούμενον μόρφωμα της παγκοσμιοποίησης. Το ότι εισχώρησαν αμάσητα τα Ελληνικά λήμματα χωρίς τις προαναφερόμενες διδαχές είναι έκδηλο σε όλες τις εκφάνσεις του αδηφάγου πολιτισμικού κυττάρου που εξαπλώθηκε στον πλανήτη με μέτρο όχι πλέον τον άνθρωπο και την ποιοτική του ανάπτυξη κατά τον χρόνο του στον πλανήτη, αλλά με μόνο μέτρο το κέρδος και την συστηματική εξουσία, όπως απηχούν και οι αγαπημένες αγγλικές ρήσεις «time is money» και «you can’t beat the system», αντιστοίχως…
Φίλοι μου, στις μέρες μας η παγκοσμιοποίηση δείχνει τα σάπια της δόντια θέλοντας τους πάντες «κοινωνικά αποστασιοποιημένους» ως χειραγωγήσιμες ιδιωτείες, επειδή οι οραματιστές της λειτουργούν μακρυά από της κλασικές αξίες της Ελληνικής. Σκεπτόμενοι δια της κρεολικής αγγλικής γλώσσας που τους συνέχει - μία κατασκευασμένη γλώσσα, η οποία το μόνο κοινό που μπορεί να έχει με μία «κλασική» γλώσσα όπως τα Ελληνικά είναι το γράμμα «κάπα» στο «κρεολός» που σημαίνει «γλωσσικός μιγάς».
Και όχι, δεν πρόκειται για δική μου θεωρία, αλλά επίσημη θέση επιφανών Άγγλων γλωσσολόγων όπως τους C. Bailey και K. Maroldt στο βιβλίο The Cambridge History of English.
Ουδείς αμφισβητεί ότι οι ιστορικές συγκυρίες έχουν καταστήσει την αγγλική ως ένα απαραίτητο εργαλείο για παγκόσμια επικοινωνία πλέον. Ωστόσο, πέραν της της αδιαμφησβήτητης πρακτικότητος, ουδεμία ευρωπαϊκή γλώσσα δύναται να μεταφέρει τις ευγενέστερες έννοιες και να εξανθρωπίσει χωρίς εμβάθυνση στο Ελληνικό λεξιλόγιο και μελέτη της Ελληνικής γραμματείας που το πλαισιώνει. Αυτό κατάλαβε και ο Νίτσε και έγραψε το μνημειώδες του εγκώμιο υπέρ του Ελληνικού πολιτισμού με τίτλο η «Γέννηση της τραγωδίας»…
Το θλιβερό είναι ότι η επίδραση αυτής της ισοπεδωτικής γλώσσας, με αρωγούς την θεαματική βία και την αποβλακωτική ρηχότητα σε ταινίες, εκπομπές και ηλεκτρονικά παιχνίδια, γοργώς αλλοιώνει την ίδια πηγή που επικαλείται για γόητρο ο κύριος Crystal, την ζώσα Ελληνική.
Και αυτό επιτυγχάνεται περαιτέρω δια των ξενομανιακών στομάτων «σπουδαγμένων» αμόρφωτων Ελληνίσκων στην δημοσιογραφική, πολιτική και Ακαδημαϊκή ζωή του τόπου. Ευκόλως τους διακρίνει κανείς δια της αλόγιστης χρήσεως λέξεων τύπου «mood» για να εκφράσουν την διάθεσή των, «σασπένς» για την αγωνία των, plus για να προσθέσουν κάτι, «anyway» για να πουν «εν πάση περιπτώσει», «σόρι» όταν σε σκουντήσουν και «γουάο!» εννοώντας «πω πω!» όταν εντυπωσιάζεται η αποχαύνωσή τους….
Και όπως τόνισα στην αρχή, μία γλώσσα φέρει όλα τα πολιτισμικά στοιχεία που την διαμόρφωσαν, και αυτά αποτυπώνονται όχι μόνο στο φέρεσθαι, αλλά και στο παράστημα του ομιλούντος. Η αλόγιστη χρήση αγγλικών όρων και φράσεων στην Ελληνική παράγει όλο και περισσότερα πολιτισμικώς υβριδικά άτομα που θα έχουν την μοίρα κάθε τραγελαφικού υβριδίου, όπως εκείνη του μουλαριού. Την στειρότητα. Στην περίπτωσή μας, την πνευματική στειρότητα και ό, τι συνεπάγεται αυτής. Από την ξενολαγνεία στην μουσική έως και τις ξενόγλωσσες επιγραφές και διαφημίσεις που απευθύνονται σε Ελληνόφωνες, η Ελλάδα πλέον βρίθει πολιτισμικών μιγάδων ανίκανων να παραγάγουν κάτι αξιόλογο πέραν πτωχών απομιμήσεων των τηλεοπτικών προτύπων αυτών…
Γι’ αυτό φίλοι μου, στην πρώιμή τους διαμόρφωση ας διδάξουμε τα παιδιά μας σωστά Ελληνικά, αντλώντας από την διαχρονικότητα της υπέροχής μας γλώσσας, ώστε όταν αργότερα μάθουν τα αγγλικά για πρακτικούς λόγους και μόνο, να έχουν εξανθρωπιστεί σε επίπεδο να διακρίνουν τις ποιοτικές διαφορές σε σημείο που όχι μόνο δεν θα σκέφτονται Αγγλικά, αλλά και να κτίσουν κάτι παρασάγγας μεγαλύτερο από την μετριότητα που μαστίζει έναν πνευματικώς και κοινοτικώς ισοπεδωμένο πλανήτη.
-Παναγιώτης Τερπάνδρου Ζαχαρίου- 19/06/2020
Επισυνάπτω τμήμα του προσώπου του Εφήβου του Μαραθώνος ως αντιπροσωπευτικόν πρότυπον του ύφους του πολιτισμού μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου