Και, δυστυχώς, κάπου εδώ τελειώνουν και τα θετικά της πρωθυπουργικής του θητείας. Για όλους εμάς που για χρόνια διαβάζαμε την απολαυστική του αρθρογραφία στον "Spectator" και στον "Daily Telegraph", για όλους εμάς που θαυμάσαμε τον τρόπο που έλυσε το γόρδιο δεσμό του Brexit, η μετέπειτα πορεία του Μπόρις ήταν μια μεγάλη απογοήτευση.
Στην κρίση του κορωνοϊού, αν και στην αρχή ο Τζόνσον έμεινε πιστός στη libertarian φιλοσοφία του και δεν εφάρμοσε την σταλινική πολιτική των λοκντάουν, τελικά έκανε πίσω και επέβαλε μια από τις πιο σκληρές και μακροχρόνιες καραντίνες στο Δυτικό κόσμο (που θα κρατούσε ακόμη περισσότερο, αν δεν υπήρχαν οι αντιδράσεις πολλών Συντηρητικών βουλευτών).
Εξαιτίας των λοκντάουν, προαιώνιες ελευθερίες των Βρετανών - που ουδέποτε είχαν παραβιαστεί σε ειρηνική περίοδο- καταστρατηγήθηκαν ενώ οι δημόσιες δαπάνες, οι φόροι και το δημόσιο χρέος εκτοξεύτηκαν σε επίπεδα που είχε να δει η χώρα από την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Αυτές οι νεοσοσιαλιστικές πολιτικές συνέβαλαν καθοριστικά στη σημερινή οικονομική κρίση και στην θεαματική άνοδο του πληθωρισμού. Και σαν μην έφτανε αυτό, ο Μπόρις ήταν φανατικός θιασώτης της κρατικοδίαιτης και πανάκριβης "πράσινης" ανάπτυξης, που έκανε τις τιμές της ενέργειας απλησίαστες για εκατομμύρια νοικοκυριά. Επιπλέον, πρωτοστάτησε στην παρανοϊκή πολιτική των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, που ακρίβυνε κι άλλο την ζωή στη Βρετανία και έβλαψε την οικονομία της χώρας του.
Και παρότι έφερε εις πέρας το Brexit, δεν εκμεταλλεύτηκε καμιά από τις ευκαιρίες που του έδινε η απελευθέρωση από τα δεσμά της γραφειοκρατίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αντί να καταργήσει περιττές ρυθμίσεις και να κάνει την Βρετανία πιο ανταγωνιστική, μια "Σιγκαπούρη του Τάμεση", τελικά την έκανε να μοιάζει όλο και περισσότερο με τις αρτηριοσκληρωτικές, κρατικίστικες οικονομίες της Ηπειρωτικής Ευρώπης.
Τέλος, πέρα από κάποια ανώδυνα λεκτικά πυροτεχνήματα, ο Μπόρις δεν εμπόδισε στο παραμικρό την επέλαση της πολιτικής ορθότητας και της ακροαριστερής woke ιδεολογίας. Οι λογοκριτικοί νόμοι παραμένουν σε ισχύ, τα πανεπιστήμια φιμώνουν κάθε άποψη που επικρίνει την ορθοπολιτική ορθοδοξία, ο αριστερίστικος όχλος γκρεμίζει αγάλματα μεγάλων μορφών της βρετανικής ιστορίας, κλείνει τους δρόμους και κάνει βανδαλισμούς όποτε του καπνίσει.
Κοιτάζοντας πίσω στην πρωθυπουργική θητεία του Μπόρις, οι φιλελέφτ ελίτ που τόσο τον μίσησαν
όταν τάχθηκε υπέρ του Brexit, σήμερα θα έπρεπε κανονικά να τον λατρεύουν αφού εφάρμοσε με συνέπεια όλες τις εμβληματικές πολιτικές τους. Και τι τραγική ειρωνεία : ένας άνθρωπος, σαν τον Τζόνσον, που σε όλη του την καριέρα είχε δείξει πως είχε μια ξεκάθαρα live and let live ιδιοσυγκρασία και μια, σε γενικές γραμμές, οικονομικά φιλελεύθερη φιλοσοφία, όταν ανέλαβε την εξουσία κατέληξε ο πιο κρατιστής και πατερναλιστής πρωθυπουργός που γνώρισε η Βρετανία εδώ και πολλές δεκαετίες.
όταν τάχθηκε υπέρ του Brexit, σήμερα θα έπρεπε κανονικά να τον λατρεύουν αφού εφάρμοσε με συνέπεια όλες τις εμβληματικές πολιτικές τους. Και τι τραγική ειρωνεία : ένας άνθρωπος, σαν τον Τζόνσον, που σε όλη του την καριέρα είχε δείξει πως είχε μια ξεκάθαρα live and let live ιδιοσυγκρασία και μια, σε γενικές γραμμές, οικονομικά φιλελεύθερη φιλοσοφία, όταν ανέλαβε την εξουσία κατέληξε ο πιο κρατιστής και πατερναλιστής πρωθυπουργός που γνώρισε η Βρετανία εδώ και πολλές δεκαετίες.
Ο νέος αρχηγός που θα εκλέξουν οι Τόρηδες θα πρέπει να επιστρέψει στις παλιές, δοκιμασμένες συντηρητικές αξίες που τόσο απερίσκεπτα περιφρόνησε ο Μπόρις : να μειώσει τους φόρους, να νοικοκυρέψει τα δημόσια οικονομικά, να δεσμευτεί ότι δεν θα επιβάλλει ποτέ ξανά λοκντάουν, να εγκαταλείψει την παρανοϊκή πολιτική της "πράσινης" ανάπτυξης, να σταθεί απέναντι στον πολιτισμικό μαρξισμό του woke όχλου , να εκμεταλλευτεί τις τεράστιες ευκαιρίες που του δίνει το Brexit, να επιδείξει ρεαλισμό στις διεθνείς σχέσεις.
Μόνο έτσι έχει ελπίδες να κερδίσει τις επόμενες εκλογές.
(Τώρα που το σκέφτομαι, υπάρχει ένας ακόμη πρωθυπουργός εδώ πολύ κοντά στη γειτονιά μας που ακολούθησε και ακολουθεί τις ίδιες καταστροφικές φιλελεφτ πολιτικές με τον Μπόρις και μάλιστα με ακόμη μεγαλύτερο φανατισμό. Κυριάκο Μητσοτάκη θαρρώ ότι τον λένε, και του εύχομαι, όσο πιο σύντομα γίνεται, να έχει κι αυτός το ίδιο άδοξο και ντροπιαστικό πολιτικό τέλος.)
T.CHORMOVITIS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου