Νικόλαος Σταθούλης: Είναι αδύνατον ένας νομαδικός λαός με μόλις λίγες εκατοντάδες χρόνια εγκατάστασης σε έναν τόπο - εισβολή των Σελτζούκων στην Ανατολή - να έχει την δυνατότητα επινόησης τόσο πλούσιας κουζίνας.
Ο καθηγητής Φαίδων Κουκουλές στο εξάτομο έργο του : «Βυζαντινών Βίος και Πολιτισμός» εξηγεί διεξοδικά τα πάντα.
Όλα τα φαγητά και γλυκά που θεωρούμε τούρκικα προέρχονται από την βυζαντινή κουλτούρα και παράδοση.
Από τις στέπες της Μογγολίας που ήρθαν αλληλοτρώγονταν μεταξύ τους. Δεν είχαν δική τους κουζίνα. Τις σάρκες τους έτρωγαν.
Μπαχάρια, χρώματα, αρώματα, ανήκουν στους Βυζαντινούς. Όχι στους Οθωμανούς.
Οι Τούρκοι πήραν τα βυζαντινά φαγητά (πολλά από τα οποία προήλθαν από
ελληνική, ρωμαϊκή, αρμένικη κουζίνα) τους άλλαξαν όνομα και τωρα τα
αποκαλούν δικά τους.
Η τουρκική ιστορία σε κάθε τομέα έχει να κάνει με βια, κλοπές και ψέμα.
Σωστά τα λέει ο άνθρωπος, όσο για το βιβλίο που αναφέρει, είναι θησαυρός γνώσης.
Για να δείτε όμως σε ποιους έχουμε εγκαταλείψει την υπεράσπιση του μεσαιωνικού μας πολιτισμού (είτε αυτός λέγεται μουσική, είτε μαγειρική), θα σας πω το εξής:
Προ δυο ετών βρέθηκα καλεσμένος απο μια φίλη, που με διαβάζει τώρα αλλά για λόγους διακριτικότητας δεν θα την ταγκάρω, σε μια ημερίδα αφιερωμένη στον πολιτισμό, και ειδικά στην μαγειρική. Επίτιμος και βασικός ομιλητής ήταν ο Ηλίας Μαμαλάκης. Αφού ελέχθησαν διάφορα σχετικά με την πολίτικη κουζίνα, οταν φτάσαμε στο στάδιο ερωτήσεων / παρατηρήσεων, κατέθεσα τα παραπάνω, επιρρωνύοντας μάλιστα πως ένας λαός νομαδικός, μεγαλωμένος πάνω σε ασέλωτα άλογα, δεν είναι δυνατόν να διαθέτει συνταγή για άνοιγμα φύλλου για "μπακλαβά".
Προς έκπληξη και απογοήτευσή μου, ο κος Μαμαλάκης ήταν ιδιαιτέρως αρνητικός στο να πάρει θέση
υπέρ της ελληνικότητας της κουζίνας ή έστω για την μη τουρκική πατρότητα αυτής. Το είπε ξεκάθαρα πως δεν επιθυμεί να μπει σε τέτοια συζήτηση και πως "η κουζίνα ενώνει λαούς και δεν τους χωρίζει".Είναι κατανοητό πως ισχύει το business first και όταν κάνεις ταξιδάκια Τουρκία φιλοξενούμενος για εκπομπές, μετά δεν θες να πεις κάτι αρνητικό... πόσο μάλλον όταν χτίζεις αλυσίδα εστιατορίων.
Χαρακτηριστικό δε ήταν και το κοινό, που άρχισε να με γιουχάρει διότι προσπαθούσα να εκφράσω ακραίες θέσεις...
Ήταν Έλληνες (κατ' όνομα όλοι τους).
Να είστε σίγουροι πως το ίδιο ισχύει και για την Βυζαντινή μουσική που την έχουμε παραχωρήσει αμαχητί και αυτούσια, ως "ανατολίζουσα", "κλαψοτράγουδα", "παπαδοκλαυθμούς" κλπ και γυρίσαμε την πλάτη στην πλέον πνευματική (δώστε αξία στην ετυμολογία αυτής της λέξης ~πνέω) μουσική για να αφιερωθούμε στην δυτική μουσική.
Προδομένος πολιτισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου