Γενναίες αντιστασιακές συντάξεις στους δολοφόνους

 Του Ε.Δαφνομήλη

Αφήνουμε κατά μέρος την σημερινή παγκόσμια ημέρα καταδίκης της συμφωνίας Μολότωφ - Ρίμπεντροπ

της 23ης Αυγούστου του '39, όπου οι δύο σφαγείς της ιστορίας έκαναν πλάτες ο ένας στον άλλο για τα εγκλήματα που επρόκειτο να διαπράξουν μετά από λίγες μέρες κατά του ταλαίπωρου πολωνικού λαού... Με αυτά άλλωστε ασχολούνται οι διεθνείς ιστοριομελετητές που δεν ζουν στην Ελλάδα της Αριστεράς και της νοσταλγίας του κομμουνισμού που δεν ζήσαμε.

Για εμάς εδώ στην Ελλάδα έχουμε και μια νεώτερη χρονολογικά "επέτειο" να μνημονεύουμε αυτή τη μέρα. Αυτή της 23ης Αυγούστου του 1982, όπου ο νεομαρξιστής υιός του Γεωργίου Παπανδρέου, του γέρου που άλλοτε απ' το μπαλκόνι του τωρινού Public Συντάγματος προσπαθούσε να συγκρατήσει τους κομμουνιστές που ήδη ετοιμάζονταν για τα ξεκαθάρισματα των Δεκεμβριανών, ο Ανδρέας Παπανδρέου (αργότερα επονομαζόμενος και "σιδερένιος"), με τον Νόμο 1285 αναγνώριζε την "Εθνική Αντίσταση" στο πρόσωπο των άλλοτε δολοφόνων με τα κονσερβοκούτια. Αφού τους βάπτισε Εθνική Αντίσταση στο ονομα της "εθνικής συμφιλίωσης", τους βόλεψε και με γενναίες αντιστασιακές συντάξεις (όχι σαν τις πενταροδεκάρες που δίνουμε τώρα στους αγωνιστές της Κύπρου) επειδή κάποτε λέει φύλαξαν τσίλιες για να κατουρήσει ο "σύντροφος αγωνιστής" ηρωικά πίσω από την κομμαντατούρ, ενώ ύστερα αναδείχθηκαν σε "σκληρούς μαχητές" που ξεκοίλιαζαν άοπλους συμπατριώτες τους, "συνεργάτες του καταχτητή".

Έτσι, έγινε δεκτό το αίτημα του ΚΚΕ που από καιρό πριν, (αφού το νομιμοποίησε ο φρυδάρχης), απαιτούσε με κάθε τροπο και ευκαιρία την συνταξιοδότηση των μελών του από το Δημόσιο Ταμείο. Αυτό ήταν το κόλπο γκρόσσο, που τα παιδιά αυτών που κυνηγούσαν τους συμμορίτες στα βουνά, κατέληξαν να τους πληρώνουν παχουλές συντάξεις....

Η εποχή της ρεμούλας και του "μαζί τα φάγαμε" μόλις άρχιζε...