Όταν έφτασε η εποχή να βαπτίσω τον υιό μου, είχαμε διαλέξει με την αγαπημένη μου σύζυγο ένα όνομα κληρονομημένο από την αρχαία μας ιστορία. Αν και είμαι συντηρητικός παραδοσιοκράτης, είχα προσπεράσει το ζήτημα απόδοσης του ονόματος από τον παππού στον εγγονό όπως συνηθίζεται από την παράδοση, καθώς, σύμφωνα με την δική μου οπτική, το όνομα που διάλεξα πληρούσε τις προϋποθέσεις της παραδοσιοκρατίας αφού ήλκυε καταγωγή από την στρατιωτική ιστορία της Αρχαίας Αθήνας. Παράκαμψη του "κανόνα" θα πεί κανείς, όχι αντικανονική θα απαντήσω...
Όμως, υπήρξε αιτία μεγάλου προβληματισμού πως το όνομα αυτό δεν εορτάζει κατά το χριστιανικό εορτολόγιο. Ειλικρινά με προβλημάτιζε αυτό, διότι εκτός του ότι επιθυμούσα την ευλογία της μνημόνευσης κάποιου Αγίου, όπως συνηθίζεται με την πλειονότητα των άλλων ονομάτων, επίσης αντιμετώπιζα το θέμα και από την σκοπιά του παιδιού, που δεν θα είχε την κλασσική ονομαστική εορτή που έχουν οι περισσότεροι Ελληνορθόδοξοι.
Όλον αυτόν τον προβληματισμό τον διέκοψε αποφασιστικά και δια παντός, η
τυχαία συζήτησή μου με
έναν ιερέα που γνώρισα κάπου στον Θεσσαλικό
κάμπο, που ήταν χρισμένος με το ίδιο όνομα που επρόκειτο να λάβει ο υιός
μου. Απόρησα όταν άκουσα το ιερατικό όνομά του και μετά την λειτουργία
πήγα, τον βρήκα και τον ρώτησα, πως άραγε γίνεται ιερέας να διακονεί,
άνευ "χριστιανικού" ονόματος.
Η απάντηση που έλαβα από τον γέροντα ήταν απλή:
"Παιδί μου" μου είπε, "δεν γεννηθήκαμε όλοι χριστιανοί... αργότερα γίναμε και παλεύουμε ισοβίως να
γίνουμε, και όλα τα ονόματα δεν ήταν
πάντοτε ευλογημένα από την μνήμη αγίων, αφού σιγά σιγά οι μάρτυρες, οι
όσιοι και οι άγιοι στα πρωτοχριστιανικά χρόνια έδωσαν τη Θεία Χάρη στο
κάθε όνομα με τις πράξεις τους και τον βίο τους. Στο χέρι του καθενός
είναι ν' αγιάσει και να αγιοκαταταχθεί και να μείνει το όνομά του στην
χριστιανική μνήμη. Εγώ σου δίνω την ευχή μου, το παιδάκι σου να λάβει
αυτήν την τιμή να είναι ο πρώτος Άγιος του ονόματός του..."
Έφυγα αφήνοντας πίσω τον προβληματισμό και έχοντας πλέον μαζί μου ελπίδες και προσδοκίες.
Λένε, εκεί που χύνεται το αίμα ενός μάρτυρα φυτρώνουν 10 άλλοι. Κι εκεί που μιλάει ένας Άγιος ανθίζουν 100 χριστιανοί. Διότι οι Άγιοι είναι οι ήρωες της χριστιανοσύνης, Ηρακλειδείς της Πίστεως, πρωταθλητές της θελήσεως και της ψυχικής ρώμης. Κι όπως οι ήρωες του φυσικού κόσμου εμπνέουν έθνη προς το φυσικό καθήκον, έτσι κι οι Άγιοι δείχνουν τον δρόμο προς την Θέωση.
Προχθές, γιόρταζε ένα τεράστιο όνομα για την Ελλάδα και την Χριστιανοσύνη. Διότι ο Αλέξανδρος Κων/πόλεως, τον οποίο μνημονεύουμε, υπήρξε ιεράρχης που επεβίωσε των πιο σκληρών διωγμών προ του Κων/νου του Μεγάλου, διέσωσε εκατοντάδες χριστιανούς απο τις εκκαθαρίσεις του Βαλεριανού, του Γαλερίου και του Μαξιμιανού, αλλά και γρανιτώδης ων στην θέληση και στην αφοσίωση στον Θείο Αποστολικό λόγο, επάταξε τον Αρειανισμό.
Ο Πατριάρχης Αλέξανδρος ήταν ο πρώτος που έδωσε χριστιανική μνημόνευση για το πιο τρανό όνομα του Ελληνισμού, το όνομα του μεγίστου των Ελλήνων, ένα όνομα το οποίο ας μην ξεχνάμε, είχε μνημονεύσει και ο Προφήτης Δανιήλ, 250 χρόνια πριν τη γέννηση του Μακεδόνα βασιλέως, από το 600 π.Χ.
~~~
Γράφει λοιπόν ο Δανιήλ στο 8ο κεφάλαιο...
Κατά το τρίτο έτος της βασιλείας του Βαλτάσσαρ, (του τελευταίου βασιλέως της Βαβυλωνίας πριν αυτή κυριευτεί από το Ιρανικό βασίλειο του Κουρούς (Κύρου) του Μεγάλου), είδα στην Ακρόπολη των Σουσσών σε όραμα, ένα κριάρι ανίκητο που χτυπούσε προς την Δύση και προς τον Βορρά και προς τον Νότο (το κριάρι είναι το Ιράν κατά την δημιουργία της Αυτοκρατορίας του).
Κι εκεί που έβλεπα το κριάρι και σκεφτόμουν τις πράξεις του, ξεπρόβαλε ένας ορμητικός τράγος από τη Δύση, με ένα κέρατο ανάμεσα στα μάτια του, τόσο γρήγορος που δεν άγγιζε το έδαφος, ο οποίος έτρεξε επιθετικά προς το κριάρι. Και τον είδα ότι πλησίασε το κριάρι, και εξαγριώθηκε εναντιον του και το συνέτριψε και δεν είχε δύναμη το κριάρι να σηκωθεί. Το έριξε καταγής, το καταπάτησε, και ο τράγος μεγαλύνθηκε και δυνάμωσε. Όμως όταν δυνάμωσε, συνετρίβη το μεγάλο του κέρας και αντ' αυτού, ανέβηκαν προς τον ουρανό τέσσερα άλλα περίβλεπτα κέρατα, προς τους τέσσερις ανέμους.
Και άκουσα φωνή ανθρώπου που είπε: Γαβριήλ (Αρχάγγελος), εξήγησε στον άνθρωπο τι είδε.
Και ήρθε ο Αρχάγγελος και εξήγησε στον Δανιήλ...
Το κριάρι που είδες με τα δύο του κέρατα είναι οι βασιλείς της Μηδίας και της Περσίας.
Και ο τράγος είναι το Βασίλειο της Ελλάδος (εκ των Αιγών). Και το
μεγαλο κέρατο ανάμεσα στα μάτια του, είναι ο πρώτος βασιλεύς των
Ελλήνων.
Το ότι συνετρίβη και ανέβηκαν τέσσερεις αντ' αυτού, σημαίνει ότι στην στιγμή της παντοδυναμίας του θα πεθάνει και τέσσερα βασίλεια θα σηκωθούν από το έθνος αυτό, αλλά δεν θα έχουν δική του δύναμη (διάδοχοι)....
~~~
Υπάρχει Θεία Οικονομία.
Η πορεία πρέπει να είναι πάντα προς την Βασιλεία, προς την Αριστεία, προς την Θέωση...
Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες, έστω και καθυστερημένα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου