Σπάζοντας σταυρούς και πατρικές εξομολογήσεις

 Του Π.Δούμα 

Με «κυβέρνηση Δούμα»

Δεν υπήρξα ποτέ φανατικός υποστηρικτής της μοναρχίας, ειδικά της «υπαρκτής» μοναρχίας.

Η διακοσμητική μάλλον με γοήτευε και σίγουρα θα την προτιμούσα από την προεδρευομένη δημοκρατία, πεδίο εξαντλήσεως της καμαρίλας και του ιδεολογικού ξεκαρφώματος του καθενός.

Αν είναι όμως κάτι που μισώ είναι η προσβολή της ιστορίας. Δε σας κρύβω, ότι ακόμη κι αν κάποτε κυβερνούσαν τη χώρα κάποιοι με τις ίδιες ακριβώς ιδέες που εγώ έχω - μια «κυβέρνηση Δούμα» να πούμε - θα έβλεπα με προβληματισμό την κατεδάφιση, την καταστροφή ή την απόσυρση μνημείων, ακόμη και του Βελουχιώτη. Κι αυτό, διότι πιστεύω στη εθνική μνήμη. Ναι, κι αυτόν ακόμη τον ακατανόμαστο πρέπει να θυμούμαστε. Πολύ περισσότερο, το ότι υπήρξαμε κάποτε τόσο ηλίθιοι που τον τιμούσαμε κιόλας.

Κι αν ήθελα να κάνω κάτι, αντί ρεβανσιστικά να στείλω τα γκρέιντερ όπου υπάρχει προτομή και άγαλμα του Βελουχιώτη, θα προτιμούσα να γεμίσω την Ελλάδα με προτομές του Μεταξά.

Αντί να μετονομάσω δρόμους και πλατείες από «Άρη Βελουχιώτη» ή «Αγωνιστών του ΕΛΑΣ», θα προτιμούσα να φτιάξω ένα πιο ωραίο μνημείο, μια πιο ωραία πλατεία κι έναν πιο «μουράτο» δρόμο για να τιμήσω το Μεταξά.

Πολυέξοδο ωστόσο το ιδεατόν. Μπορεί τελικά να κατέληγα, ότι η μετονομασία, η απόσυρση ή ένα μεγαλοπρεπές γκρέμισμα είναι πιο πρακτικά και πιο οικονομικά.

Όπως και να ‘χει, με... «κυβέρνηση Δούμα» η προσβολή νεκρών και ειδικά σε ταφικά μνημεία θα ήταν βαρύτατο αδίκημα. Όποιοι και να ήταν αυτοί. Κι αυτό, όχι για να προστατέψω κάποιους σαν τον Παύλο και τη Φρειδερίκη. Κυρίως, επειδή η προσβολή νεκρού είναι μεμπτή στον πολιτισμό που μου κληροδοτήθηκε και θέλω να διατηρήσω.

Αργά ή γρήγορα, θα καταλάβουμε ότι τα όσια και τα ιερά μας είναι η μόνη σωτηρία μας. Ποιοι νομίζετε ότι θα πάρουν ένα αεροπλάνο και θα παίξουν κορώνα γράμματα τη ζωή τους γι’ αυτά τα ιδεώδη, γι’ αυτόν τον πολιτισμό; Ποιοι θα μπουν σ’ ένα αεροπλάνο να πηδήξουν στο κενό, αν χρειαστεί. Ποιοι θα πέσουν στη θάλασσα και ποιοι θα κλειστούν σε ένα υποβρύχιο ή και επιθαλάσσιο φέρετρο;

Σίγουρα όχι αυτοί που διέπραξαν αυτό το ανοσιούργημα. Σίγουρα κανένας απ’ όλους όσους τα τελευταία χρόνια επιμένουν να μας υπενθυμίζουν την ανούσια παρουσία τους, προκαλώντας τελικά... την τιμή μας, τα ήθη μας και την ίδια μας την αξιοπρέπεια και ύπαρξη.

Μια «κυβέρνηση Δούμα» θα τους έβρισκε, θα τους κούρευε και θα τους έχωνε στην μπουζού μέχρι να βγει ο ήλιος απ’ τη Δύση...

 

 

Σπάζοντας σταυρούς

Προσπαθώ ειλικρινά να μπω στο μυαλό αυτών που κατέστρεψαν τους τάφους της Βασιλίσσης Φρειδερίκης και του Βασιλέως Παύλου. Αναρρωτιέμαι, τι θα μπορούσε να είναι αυτό που θα με οδηγούσε σε μια τέτοια πράξη.

Ο αδελφός του παππού μου αποκεφαλίστηκε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες στα Δεκεμβριανά του 1944. Ήταν ένας άνθρωπος που το 1911 μετανάστευσε στο St. Louis των ΗΠΑ και επέστρεψε λίγους μήνες μετά ύστερα από επιστολή του Βενιζελικού πατέρα του, που απαιτούσε να επιστρέψει και να πολεμήσει, γιατί δεν τολμά να κοιτάξει στα μάτια κανέναν στο χωριό του.

Γύρισε, πολέμησε στο Μακεδονικό Αγώνα, στη Μικρασιατική Εκστρατεία, αιχμαλωτίστηκε από τους Τούρκους, διέφυγε, γλίτωσε, γύρισε. Για να τον φάνε εδώ οι κομμουνιστές κατσαπλιάδες. Τον πιο ακομμάτιστο και ιδεολογικά ουδέτερο άτομο της οικογενείας μου.

76 χρόνια μετά, αν βρισκόμουν μπροστά στον τάφο του εκτελεστή του, δε θα ένιωθα την ανάγκη να σπάσω το σταυρό. Μα κι αν το έκανα, θα το έκανα, γιατί δε θα πίστευα ότι δικαιούται το σταυρό ένας άνθρωπος που δεν τον κουβάλησε ποτέ μέσα στην ψυχή του.

Αυτοί οι τύποι, δεν ξέρουν καν ποιοι υπήρξαν ο Παύλος ή η Φρειδερίκη. Έχουν κυρίως μίσος για το σταυρό και περιβάλλουν την ιδεοληψία και το σύμπλεγμά τους με ένα ιδεολογικό άλλοθι.

Γι’ αυτό ακριβώς, ο Σταυρός αυτός είναι ο Σταυρός ο δικός μου, ο δικός σας, ο Σταυρός των παππούδων μας. Και αξίζουν την κατάρα νεκρών και ζωντανών που σ’ αυτό το έθνος αγωνίζονται και επιθυμούν να αγωνίζονται και να αγωνιστούν «για του Χριστού την Πίστη την Αγία».

Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να αναζητήσει τους δράστες και να τους τιμωρήσει παραδειγματικά. Οφείλει. Ούτε πρέπει ούτε θα έπρεπε ούτε «καλό θα ήταν».

 

Πατρικές εξομολογήσεις

Τα τελευταία χρόνια, σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι το ζήτημα της εθνικής συμφιλίωσης.

Επ’ αφορμή του προηγουμένου ποστ μου, για τον αδελφό του παππού μου, τον οποίον αποκεφάλισαν οι κομμουνιστοσυμμορίτες το Δεκέμβριο του ‘44 στην Αθήνα, έχω κάποια ρητορικά ερωτήματα.

Οι νεκροί μιας οικογενείας, όταν έχουν φύγει από τη ζωή βίαια και αδίκως - έστω και υποκειμενικά - πρέπει να τιμώνται;

Το θύμα ενός πολέμου με ιδεολογικά χαρακτηριστικά είναι το ίδιο με το θύμα μίας βεντέτας; Ακόμη όμως και το θύμα μίας βεντέτας, όταν η βεντέτα κρατιέται ζωντανή, έστω και μονόπλευρα, αξίζει να βυθίζεται στη λήθη, με τη λογική «ξεπερασμένων παθών», που έσβησαν με το πέρασμα του χρόνου;

Και αλήθεια, αν αυτό είναι το σωστό, τότε γιατί το κράτος μας, η Ευρωπαϊκή Ένωση, ο ΟΗΕ και το σύμπαν ολόκληρο ασχολούνται καθημερινά με τη δικαίωση ολοκλήρων εθνών και κρατών για εγκλήματα που προηγήθηκαν κι αυτού του Ολοκαυτώματος των Εβραίων.

Κι αλήθεια, κύριε Μητσοτάκη και κύριοι του ισοπεδωτικού καραμανλικού εσμού, γιατί η δικαίωση των θυμάτων των κομμουνιστών στο συμμωριτοπόλεμο να μην χαίρουν μίας θεσμικά κατοχυρωμένης δικαιώσεως;

Ο πατέρας μου, 81 ετών πια, μου εξομολογήθηκε πριν μερικές ημέρες, γιατί είναι τόσο υπερπροστατευτικός. Και γιατί με τη συμπεριφορά του αυτή επηρέασε τη ζωή μου και εξακολουθεί να το κάνει ακόμη και για τον εγγονό του μέχρι και σήμερα και θα συνεχίσει να το κάνει μέχρι τέλους.

«Άκου», μου είπε. «Εμένα με είχαν κλέψει, μαζί με τον αδελφό μου οι κομμουνιστές στα 6 μου.» Το ξέρω, του απάντησα. «Με έστελναν στο παραπέτασμα και το είχα συνειδητοποιήσει. Ήμουν μόνος μου και ήμουν απλά ένα παιδάκι. Δε θα μάθεις ποτέ, τι σημαίνει αυτό.»

Αυτά τα πάθη, δε θα πάψουν να υπάρχουν. Και καλά θα κάνουν, να συμπληρώσω. Οι εποχές μας, φροντίζουν καθημερινά να μας αποδεικνύουν ότι ο πρωτογονισμός απέχει από την τάχα «εξελιγμένη φύση» μας απειροελάχιστα. Ακούμε καθημερινά για διάφορα, που μόλις πριν 10 χρόνια θα ήταν αδιανόητα.

Μαζί μ’ αυτό, ο εκφυλισμός και η διαστροφή καλπάζουν Σήμερα άκουσα για μια κοπέλα στην Ελλάδα που παντρεύτηκε τη σκύλα της. Βγήκε περήφανα στην τηλεόραση και το είπε, λες και η σκύλα της ήταν ο Μπραντ Πιτ.

Νομίζω ότι θα πρέπει όλοι να ξυπνήσουμε. Ελπίζω ότι με τα γραφόμενά μου συμβάλλω σ’ αυτή την κατεύθυνση, αν και είναι πολλά και μπορεί να σας πάρει ο ύπνος διαβάζοντάς τα.