Περισσότεροι αφροαμερικανοί εκτελέστηκαν από μπάτσους επί Ομπάμα, αλλά δεν έγιναν τέτοια
Τί συμβαίνει τώρα;
πράγματα.
Ο Τραμπ έχει μπροστά του μία πολύ δύσκολη πρόκληση, να κερδίσει μία δεύτερη τετραετία τον Νοέμβριο, και είναι φυσικό όλες οι ενέργειες και οι αποφάσεις του να γίνονται με γνώμονα αυτόν τον στόχο. Η εξασφάλιση μιας δεύτερης προεδρικής θητείας δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση για τον Τραμπ, αν αναλογιστεί κανείς ότι το 2016 κέρδισε χάρη στις λεπτομέρειες του πλειοψηφικού εκλογικού συστήματος στις ΗΠΑ ενώ έλαβε 3 εκατομμύρια λιγότερες ψήφους αθροιστικά από την τότε αντίπαλό του, Χίλαρι Κλίντον. Λογικό είναι, έπειτα από 4 χρόνια διακυβέρνησης, να έχει υποστεί μία φυσιολογική φθορά στα ποσοστά του. Έχει όμως υπέρ του τη συνήθεια των Αμερικανών να δίνουν μία δεύτερη τετραετία στους προέδρους τους, καθώς και την εντυπωσιακά σταθερή δημοφιλία του η οποία δεν έχει πέσει ποτέ κάτω από το 40%.
Τα ισχυρά ατού του Τραμπ ήταν μέχρι πριν λίγες εβδομάδες η θεαματική ανάπτυξη της αμερικανικής οικονομίας, η σταδιακή απόσυρση των ΗΠΑ από πολέμους στο εξωτερικό που δεν έθιγαν ζωτικά αμερικανικά συμφέροντα, και η εξομάλυνση των σχέσεων ακόμη και με δύσκολες χώρες όπως η Βόρεια Κορέα. Αυτός ο στόχος του Τραμπ, να πάψει να πληρώνει η Αμερική με χρήμα και αίμα τα συμφέροντα ξένων κρατών, είναι εκείνο που προκαλεί τη λυσσαλέα αντίδραση εναντίον του - την οποία ενορχηστρώνουν οι ίδιοι κύκλοι που ελέγχουν απολύτως και τα ΜΜΕ στις ΗΠΑ. Από τη
στιγμή που η δίκη του Τραμπ στις αρχές του 2020 κατέληξε στην αθώωσή του και όχι στην καθαίρεσή του όπως ήλπιζαν οι πολλοί αντίπαλοί του, η επόμενη ευκαιρία για να πληγεί η εικόνα του δόθηκε με την επιδημία του κορωνοϊού η οποία προξένησε πάνω από 100.000 νεκρούς στις ΗΠΑ. Όταν ούτε αυτό το επιχείρημα φάνηκε να κάμπτει αποφασιστικά τη δημοφιλία του Τραμπ, οι αντίπαλοί του αξιοποίησαν τον όντως βάρβαρο φόνο του Αφροαμερικανού Τζωρτζ Φλόιντ από μία ομάδα ηλίθιων αστυνομικών για να κατεβάσουν μαζικά διαδηλωτές στον δρόμο.
Σαν να δόθηκε ένα σύνθημα βγήκαν όλοι οι πιθανοί και απίθανοι τύποι (συνήθως ηθοποιοί και αθλητές που ανήκουν στο σύστημα των Δημοκρατικών) και βρίζουν τον Τραμπ καθημερινά λες και ευθύνεται αυτός για τη συμπεριφορά του κάθε αστυνομικού στις ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα όμως η αστυνομία της Μινεάπολης, ή της Νέας Υόρκης, ή του Μαϊάμι, ή οποιασδήποτε άλλης αμερικανικής πόλης, δεν ανήκει στο ομοσπονδιακό κράτος αλλά στον δήμο. Στην ουσία πρόκειται για «δημοτικές» αστυνομίες. Για την αστυνομία της Μινεάπολης υπεύθυνος είναι ο δήμαρχος της πόλης ο οποίος διορίζει και τον αρχηγό της - αλλά βέβαια κανένα ελληνικό κανάλι δεν έδειξε τι είδους γλοιώδη καραγκιόζη (προερχόμενο από τους Δημοκρατικούς) έχει για δήμαρχο η Μινεάπολη, ο οποίος δεν δίστασε να παίξει φθηνό θέατρο ακόμη και στην κηδεία του Φλόιντ για να κερδίσει μερικές ψήφους. Στην πραγματικότητα, ο Τραμπ δεν εμπλέκεται πουθενά και δεν έχει καμία σχέση με «ρατσιστικές αστυνομικές συμπεριφορές». Άλλωστε και οι αστυνομικοί που ενεπλάκησαν στον φόνο του Φλόιντ μόνο ως ρατσιστές δεν μπορούν να χαρακτηριστούν αφού ο ένας απ' αυτούς είχε παντρευτεί μετανάστρια από το Λάος και άλλος ένας συνάδελφός του ήταν επίσης λαοτινής καταγωγής! Και βέβαια περιστατικά ακραίας αστυνομικής βίας σε βάρος μαύρων στην Αμερική υπήρξαν πάρα πολλά και την εποχή που κυβερνούσε ο Ομπάμα, αλλά δεν έγιναν αφορμή για ταραχές και πλιάτσικο.
Τα δυσάρεστα που βλέπουμε να γίνονται αυτές τις μέρες στις ΗΠΑ έχουν έναν μόνο στόχο: να καταστεί υπεύθυνος ο Τραμπ για τις υποκινούμενες ταραχές, να του «φορτωθεί» γενικώς και αορίστως η συμπεριφορά κάποιων ανεγκέφαλων αστυνομικών και να χάσει τις προεδρικές εκλογές. Και αυτό το σχέδιο όμως γυρίζει μπούμερανγκ στους εμπνευστές του, διότι οι δήθεν αυθόρμητες διαδηλώσεις διανθίστηκαν από εμπρησμούς, φόνους και λεηλασίες, αποδεικνύοντας ότι πολλοί από εκείνους που βγήκαν στους δρόμους κατά του Τραμπ ήταν στην πραγματικότητα περιθωριακά στοιχεία και εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου που απλώς βρήκαν την ευκαιρία να δράσουν υπό την κάλυψη της ανωνυμίας του πλήθους. Είναι άλλο πράγμα να διαμαρτύρεται κανείς με αίτημα να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι αστυνομικοί που αφαίρεσαν αναίτια τη ζωή ενός ανθρώπου, και τελείως άλλο πράγμα να επιχειρείται να βυθιστεί μία χώρα στο χάος και την αναρχία. Βεβαίως ο Τραμπ με την πολύ κακή πολιτική διαχείριση που κάνει συχνά, βάζει αυτογκόλ εκεί που θα μπορούσε να υπερισχύσει άνετα, και δίνει επιχειρήματα στους αντιπάλους του.
Το μεγάλο πρόβλημα των εχθρών του Τραμπ μέσα στην Αμερική είναι πως δεν έχουν να κατεβάσουν αξιόλογο αντίπαλό του στις ερχόμενες προεδρικές εκλογές. Ουσιαστικά οι Αμερικανοί ψηφοφόροι είναι διχασμένοι ανάμεσα στους υποστηρικτές του Τραμπ και στους αντιπάλους του Τραμπ. Ο ηλικιωμένος, άχρωμος και άγευστος υποψήφιος των Δημοκρατικών, Τζο Μπάιντεν, ο οποίος ταλανίζεται από αμέτρητες καταγγελίες για σεξουαλικές επιθέσεις κατά το παρελθόν, απλώς είναι ανύπαρκτος. Τις εκλογές του 2020 μπορεί να τις κερδίσει ή να τις χάσει ο Τραμπ, αλλά δεν μπορεί να τις κερδίσει ο Μπάιντεν. Το τελικό στάδιο της αμερικανικής εκλογικής κούρσας μέχρι τον Νοέμβριο αναμένεται να είναι πολύ ενδιαφέρον
Krasodad - Η σελίδα
Τί συμβαίνει τώρα;
Ο Τραμπ έχει μπροστά του μία πολύ δύσκολη πρόκληση, να κερδίσει μία δεύτερη τετραετία τον Νοέμβριο, και είναι φυσικό όλες οι ενέργειες και οι αποφάσεις του να γίνονται με γνώμονα αυτόν τον στόχο. Η εξασφάλιση μιας δεύτερης προεδρικής θητείας δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση για τον Τραμπ, αν αναλογιστεί κανείς ότι το 2016 κέρδισε χάρη στις λεπτομέρειες του πλειοψηφικού εκλογικού συστήματος στις ΗΠΑ ενώ έλαβε 3 εκατομμύρια λιγότερες ψήφους αθροιστικά από την τότε αντίπαλό του, Χίλαρι Κλίντον. Λογικό είναι, έπειτα από 4 χρόνια διακυβέρνησης, να έχει υποστεί μία φυσιολογική φθορά στα ποσοστά του. Έχει όμως υπέρ του τη συνήθεια των Αμερικανών να δίνουν μία δεύτερη τετραετία στους προέδρους τους, καθώς και την εντυπωσιακά σταθερή δημοφιλία του η οποία δεν έχει πέσει ποτέ κάτω από το 40%.
Τα ισχυρά ατού του Τραμπ ήταν μέχρι πριν λίγες εβδομάδες η θεαματική ανάπτυξη της αμερικανικής οικονομίας, η σταδιακή απόσυρση των ΗΠΑ από πολέμους στο εξωτερικό που δεν έθιγαν ζωτικά αμερικανικά συμφέροντα, και η εξομάλυνση των σχέσεων ακόμη και με δύσκολες χώρες όπως η Βόρεια Κορέα. Αυτός ο στόχος του Τραμπ, να πάψει να πληρώνει η Αμερική με χρήμα και αίμα τα συμφέροντα ξένων κρατών, είναι εκείνο που προκαλεί τη λυσσαλέα αντίδραση εναντίον του - την οποία ενορχηστρώνουν οι ίδιοι κύκλοι που ελέγχουν απολύτως και τα ΜΜΕ στις ΗΠΑ. Από τη
στιγμή που η δίκη του Τραμπ στις αρχές του 2020 κατέληξε στην αθώωσή του και όχι στην καθαίρεσή του όπως ήλπιζαν οι πολλοί αντίπαλοί του, η επόμενη ευκαιρία για να πληγεί η εικόνα του δόθηκε με την επιδημία του κορωνοϊού η οποία προξένησε πάνω από 100.000 νεκρούς στις ΗΠΑ. Όταν ούτε αυτό το επιχείρημα φάνηκε να κάμπτει αποφασιστικά τη δημοφιλία του Τραμπ, οι αντίπαλοί του αξιοποίησαν τον όντως βάρβαρο φόνο του Αφροαμερικανού Τζωρτζ Φλόιντ από μία ομάδα ηλίθιων αστυνομικών για να κατεβάσουν μαζικά διαδηλωτές στον δρόμο.
Σαν να δόθηκε ένα σύνθημα βγήκαν όλοι οι πιθανοί και απίθανοι τύποι (συνήθως ηθοποιοί και αθλητές που ανήκουν στο σύστημα των Δημοκρατικών) και βρίζουν τον Τραμπ καθημερινά λες και ευθύνεται αυτός για τη συμπεριφορά του κάθε αστυνομικού στις ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα όμως η αστυνομία της Μινεάπολης, ή της Νέας Υόρκης, ή του Μαϊάμι, ή οποιασδήποτε άλλης αμερικανικής πόλης, δεν ανήκει στο ομοσπονδιακό κράτος αλλά στον δήμο. Στην ουσία πρόκειται για «δημοτικές» αστυνομίες. Για την αστυνομία της Μινεάπολης υπεύθυνος είναι ο δήμαρχος της πόλης ο οποίος διορίζει και τον αρχηγό της - αλλά βέβαια κανένα ελληνικό κανάλι δεν έδειξε τι είδους γλοιώδη καραγκιόζη (προερχόμενο από τους Δημοκρατικούς) έχει για δήμαρχο η Μινεάπολη, ο οποίος δεν δίστασε να παίξει φθηνό θέατρο ακόμη και στην κηδεία του Φλόιντ για να κερδίσει μερικές ψήφους. Στην πραγματικότητα, ο Τραμπ δεν εμπλέκεται πουθενά και δεν έχει καμία σχέση με «ρατσιστικές αστυνομικές συμπεριφορές». Άλλωστε και οι αστυνομικοί που ενεπλάκησαν στον φόνο του Φλόιντ μόνο ως ρατσιστές δεν μπορούν να χαρακτηριστούν αφού ο ένας απ' αυτούς είχε παντρευτεί μετανάστρια από το Λάος και άλλος ένας συνάδελφός του ήταν επίσης λαοτινής καταγωγής! Και βέβαια περιστατικά ακραίας αστυνομικής βίας σε βάρος μαύρων στην Αμερική υπήρξαν πάρα πολλά και την εποχή που κυβερνούσε ο Ομπάμα, αλλά δεν έγιναν αφορμή για ταραχές και πλιάτσικο.
Τα δυσάρεστα που βλέπουμε να γίνονται αυτές τις μέρες στις ΗΠΑ έχουν έναν μόνο στόχο: να καταστεί υπεύθυνος ο Τραμπ για τις υποκινούμενες ταραχές, να του «φορτωθεί» γενικώς και αορίστως η συμπεριφορά κάποιων ανεγκέφαλων αστυνομικών και να χάσει τις προεδρικές εκλογές. Και αυτό το σχέδιο όμως γυρίζει μπούμερανγκ στους εμπνευστές του, διότι οι δήθεν αυθόρμητες διαδηλώσεις διανθίστηκαν από εμπρησμούς, φόνους και λεηλασίες, αποδεικνύοντας ότι πολλοί από εκείνους που βγήκαν στους δρόμους κατά του Τραμπ ήταν στην πραγματικότητα περιθωριακά στοιχεία και εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου που απλώς βρήκαν την ευκαιρία να δράσουν υπό την κάλυψη της ανωνυμίας του πλήθους. Είναι άλλο πράγμα να διαμαρτύρεται κανείς με αίτημα να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι αστυνομικοί που αφαίρεσαν αναίτια τη ζωή ενός ανθρώπου, και τελείως άλλο πράγμα να επιχειρείται να βυθιστεί μία χώρα στο χάος και την αναρχία. Βεβαίως ο Τραμπ με την πολύ κακή πολιτική διαχείριση που κάνει συχνά, βάζει αυτογκόλ εκεί που θα μπορούσε να υπερισχύσει άνετα, και δίνει επιχειρήματα στους αντιπάλους του.
Το μεγάλο πρόβλημα των εχθρών του Τραμπ μέσα στην Αμερική είναι πως δεν έχουν να κατεβάσουν αξιόλογο αντίπαλό του στις ερχόμενες προεδρικές εκλογές. Ουσιαστικά οι Αμερικανοί ψηφοφόροι είναι διχασμένοι ανάμεσα στους υποστηρικτές του Τραμπ και στους αντιπάλους του Τραμπ. Ο ηλικιωμένος, άχρωμος και άγευστος υποψήφιος των Δημοκρατικών, Τζο Μπάιντεν, ο οποίος ταλανίζεται από αμέτρητες καταγγελίες για σεξουαλικές επιθέσεις κατά το παρελθόν, απλώς είναι ανύπαρκτος. Τις εκλογές του 2020 μπορεί να τις κερδίσει ή να τις χάσει ο Τραμπ, αλλά δεν μπορεί να τις κερδίσει ο Μπάιντεν. Το τελικό στάδιο της αμερικανικής εκλογικής κούρσας μέχρι τον Νοέμβριο αναμένεται να είναι πολύ ενδιαφέρον
Krasodad - Η σελίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου