Λίγο ιστορία...

Πρώτα, έπνιξε στο αίμα την διαδήλωση που γινόταν στην Αθήνα για την τύχη των Καραολή και

Δημητρίου. Χρεώνεται στην κυβερνησή του και στον ίδιο, το ότι δεν μπόρεσε να διαχειριστεί αναίμακτα την λαϊκή οργή για την εκτέλεση των αγωνιστών της ΕΟΚΑ από τους Εγγλέζους.
Ύστερα, χάρισε την ελευθερία στον Μαξ Μέρτεν έναν ανώτατο αξιωματικό των Γερμανών, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την λεηλασία των περιουσιών των Εβραίων Θεσσαλονίκης όσο και για την μεταφορά και εξόντωσή τους στην Γερμανία. Για να τον ελευθερώσει, ψήφισε φωτογραφικό νόμο ώστε να επιτρέπεται στο εξής η αποφυλάκιση εγκληματιών πολέμου.
Ακολούθως, ενώ διαχειρίστηκε όλη την πίτα της αμερικανικής οικονομικής βοήθειας για την αναστήλωση της χώρας, υπέπεσε σε σκάνδαλα και έδωσε δικαιώματα αμφισβήτησης, περί της διαχείρισης των χρηματικών ποσών που εμβάστηκαν στην Ελλάδα.
Του βγήκε από αριστερά η Ένωση Κέντρου στην οποία αδυνατούσε να αντιπαραθέσει πολιτικό λόγο
και γι' αυτό αξιοποίησε τα όργανα του Κράτους και τους παρακρατικούς ώστε να επηρεάσει τις εκλογές που πιθανώς θα έχανε. Το "βία και νοθεία" του '61 έμεινε ως κληρονομιά της πολιτικής του παρουσίας.
Όμως δεν ήταν μόνο το Κέντρο, αλλά μέχρι και οι ηττημένοι συμμορίτες εμφανίστηκαν με νέο πρόσωπο πιο κεντρώο και αστικοδημοκρατικό, οι οποίοι έφτασαν στο υψηλότερο εκλογικό ποσοστό την Αριστερά μέχρι την εποχή ΣΥΡΙΖΑ. Στις εκλογές του '58 η ΕΔΑ είχε 25% ποσοστό. Και βεβαίως, δεν έφτανε μόνο αυτό, αλλά το '63 τους χάρισε κι έναν ήρωα, τον Λαμπράκη.
Όμως ενοχλείτο και από το Στέμμα. Το Στέμμα, στο οποίο όφειλε την πολιτική του ύπαρξη και το οποίο αρκετά αργότερα θα μαχαίρωνε πισώπλατα. Το '62 συνέβησαν δύο γεγονότα εξ αιτίας των οποίων ήρθε σε ρήξη με το Στέμμα. Το ένα, ήταν ο λόγος του Βασιλέως Παύλου, ο οποίος απευθύνθηκε προς το στράτευμα κατά την επέτειο της 25ης Μαρτίου "ως Βασιλεύς και έχων ιδιαίτερη σχέση με αυτό". Κατά τον Καραμανλή κρίθηκε ως συνταγματικώς προβληματική τοποθέτηση, λες και ο Βασιλεύς έπρεπε να ζητήσει την άδεια από τον πρωθυπουργό για να απευθυνθεί στο στράτευμα ως φυσικός ηγέτης του.
Το δεύτερο, ήταν η περιβόητη προικοδότηση της πριγκήπισσας Σοφίας για την οποία δημιουργήθηκε ευρύ διακομματικό πολιτικό θέμα. Ο ίδιος ο Ωνάσης πήγε ένα πρωινό στο γραφείο του Καραμανλή, έγραψε επί τόπου μια επιταγή με 6ψηφιο νούμερο λέγοντας πως "η πριγκήπισσα των Ελλήνων πρέπει να έχει τον γάμο που της αρμόζει" λύνοντας το θέμα, αντιλαμβανόμενος πως δεν ήταν απλώς ένα θέμα οικονομικής φύσεως, αλλά ένα θέμα πρεστίζ και προβολής της χώρας στο εξωτερικό, σε μια εποχή που η Ελλάς μέσω των επιχειρηματιών της, άνοιγε μεγάλα πανιά στο διεθνές στερέωμα.
Οποία έκπληξις! Ο Καραμανλής αρνήθηκε, διότι (άκουσον άκουσον), "ο ελληνικός λαός έπρεπε να πληρώνει μόνος του τις υποχρεώσεις του"...
Το '63 λοιπόν, αφού χάρισε έναν ήρωα στην Αριστερά, και με παρελθόν βεβαρυμένο από τις μεθοδεύσεις στις εκλογές, επιζητούσε να νομοθετήσει υπέρ της περαιτέρω ενισχύσεως της Εκτελεστικής Εξουσίας (αστυνομία, κρατικοί λειτουργοί κλπ), κάτι στο οποίο εναντιώθηκε ο Βασιλεύς Παύλος, ενώ ο Καραμανλής προέβαλε και ισχυρές διαφωνίες για την επίσκεψη του Βασιλικού Ζεύγους στην Αγγλία. Θεωρούσε προφανώς πως το Βασιλικό Ζεύγος έπρεπε να πάρει την άδεια του Πρωθυπουργού για να ταξιδέψει στο εξωτερικό...
Σαν σήμερα λοιπόν, στις 11 Ιουνίου του '63, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και η κυβέρνησή του παραιτούνται, οδηγώντας την κατάσταση στις εκλογές του Νοεμβρίου του '63 και ύστερα στις εκλογές του '64.
Βεβαίως η πολιτική αστάθεια είναι πλέον αυτή που εδρεύει μονίμως στην ελληνική πολιτική σκηνή και η οποία θα γίνει σύντομα παραγωγός εξελίξεων....

 Ε.ΔΑΦΝΟΜΗΛΗΣ