Γούντροου Ουίλσον...

Στις ΗΠΑ, το ορθοπολιτικό κυνήγι μαγισσών συνεχίζεται και στα πλαίσια αυτής της παράνοιας το
πανεπιστήμιο του Πρίνστον ανακοίνωσε πως θα αποσύρει το όνομα του Γούντροου Ουίλσον από τη σχολή του Διεθνών Σπουδών λόγω των "ρατσιστικών πολιτικών και απόψεων" του πρώην προέδρου των ΗΠΑ. Εννοείται πως είμαι εναντίον τέτοιων κινήσεων αλλά και κάποιες αγιογραφίες του Oυίλσον, που πέρασαν τις τελευταίες ώρες από το timeline μου, δεν νομίζω πως έχουν και μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα, ο Ουλίσον ήταν ένας από τους χειρότερους και πιο επικίνδυνους πρόεδρους των ΗΠΑ , αν και όχι για τους λόγους που επικαλούνται τα ορθοπολιτικά φρικιά ("ρατσιστικές" απόψεις είχε εκείνη την εποχή η πλειοψηφία του κόσμου και είναι ανόητο να κρίνεις μια ιστορική προσωπικότητα με τα κριτήρια του 2020). Είχα γράψει πριν κάποια χρόνια για τα έργα και τις ημέρες του 28ου προέδρου των ΗΠΑ :
"... Στα χρόνια του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου, ο πατριάρχης της "ηθικής" εξωτερικής πολιτικής και του "φιλελεύθερου" παρεμβατισμού στις διεθνείς σχέσεις , ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Woodrow Wilson, έντυσε την είσοδο της Αμερικής στον πόλεμο με μια φλογερή ρητορική υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας . Μόνο που οι "ανθρωπιστικές" του κορώνες δεν σήμαναν τίποτε άλλο παρά την επιβολή ενός, ουσιαστικά, δικτατορικού καθεστώτος στο εσωτερικό των ΗΠΑ και οδήγησαν σε ενα ακόμη πιο ασταθές και επικίνδυνο διεθνές περιβάλλον.

Ο "Αρχάγγελος" Woodrow , όπως τον αποκάλεσε ο κορυφαίος δημοσιογράφος της εποχής H.L. Mencken, ήταν ένας τυπικός Πουριτανός. Ο συντηρητικός κοινωνιολόγος Robert Nisbet έγραψε πως αυτός ο πιστός καλβινιστής είχε μια βαθιά αίσθηση της αμαρτίας, πίστευε στην αναγκαιότητα μιας ζωής σύμφωνα με τη χάρη του Θεού και στη διάδοση αυτών των αξιών στα πέρατα του κόσμου. Μόνο που για τον Wilson, ο φορέας της θεϊκής Χάρης, δεν ήταν η Εκκλησία, αλλά το ισχυρό Κράτος. Έτσι, αντί να γίνει ιερέας, αφιέρωσε τη ζωή του στην πολιτική.
Όταν αποφάσισε να αναμορφώσει τις φοιτητικές εστίες σαν πρόεδρος του Πανεπιστημίου του Πρίνστον, συνέκρινε το έργο του με αυτό του Λυτρώτη της ανθρωπότητας. Την ίδια γλώσσα χρησιμοποίησε και σε μια διαμάχη για το πού θα χτιστεί ένα καινούργιο κτίριο του πανεπιστήμιου. Όπως έγραψε ο Nisbet, σχεδόν ότι άγγιζε ο Wilson μετατρέπονταν σε Αρμαγεδδώνα. Την ίδια ιεραποστολική και μεσσιανική διάθεση, αναπόσπαστο μέρος της ψυχοσύνθεσης του, έδειξε και όταν έγινε κυβερνήτης του New Jersey και κατόπι Πρόεδρος των ΗΠΑ . Εκεί που οι άλλοι έβλεπαν απλά προβλήματα, ο Wilson έβλεπε κρίσεις και την αέναη μάχη του καλού με το κακό . Παρότι οι Ιδρυτές Πατέρες είχαν προειδοποιήσει πως οι ΗΠΑ, έπρεπε να μείνουν μακριά από τους ευρωπαϊκούς πολέμους, αν ήθελαν να διατηρήσουν τις ελευθερίες τους , ο Wilson έβαλε τη χώρα στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο το 1917, στο πλευρό της Αντάντ. Ο πόλεμος του έδωσε την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει μια έντονα ηθικοπλαστική γλώσσα, και να μιλήσει για έναν πόλεμο που "θα τελειώσει όλους τους πολέμους" και "θα κάνει τον κόσμο ασφαλή για τη δημοκρατία". Και, το ανησυχητικό, ήταν πως πράγματι πίστευε όσα έλεγε. Ποιά ήταν όμως τα αποτελέσματα της πολιτικής του;
"Ούτε η Βρετανία, ούτε η Γαλλία, ούτε καν η μισητή Γερμανία, δεν είχαν αυτό το είδος δικτατορικής εξουσίας, συγκεντρωμένης στα χέρια ενός μόνο προσώπου, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες μετά την είσοδό τους στο Α' Παγκόσμιο Πόλεμο" , έγραψε ο Robert Nisbet. Στην πραγματικότητα , την περίοδο 1917-1919, οι ΗΠΑ πήραν μια γεύση από αυτό που αργότερα, θα ονομάζαμε ολοκληρωτικό κράτος. Με τη ψήφιση του Espionage Act τον Ιούνιο του 1917 και του Sedition Act τον Μαϊο του 1918, έγινε παράνομη ακόμη και η κριτική στον πόλεμο. Ένας πολίτης καταδικαστηκε σε 30 μήνες φυλάκιση επειδή άσκησε κριτική σε μια καμπάνια του Ερυθρού Σταυρού. Ένας παραγωγός του Χόλυγουντ τιμωρήθηκε με 10 χρόνια φυλάκιση επειδή σε μια ταινία του, παρουσίαζε τα εγκλήματα των , συμμάχων πια, Βρετανών στον Αμερικάνικο Πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Ο υποψήφιος πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος, Eugene Debs, παρέμεινε στη φυλακή 2,5 χρόνια επειδή εξέφρασε την αντίθεση του στον πόλεμο. Απελευθερώθηκε το 1921 όταν ο Ρεπουμπλικάνος Warren Harding έγινε Πρόεδρος και του απένειμε χάρη. Υπολογίζεται πως με τους δυο παραπάνω νόμους ασκήθηκαν 2200 διώξεις και εκδόθηκαν 1050 καταδικαστικές αποφάσεις. Δεκάδες χιλιάδες Αμερικάνοι Γερμανικής καταγωγής, υπέστησαν ταπεινώσεις (ακόμη και λυντσαρίσματα) από μέλη "πατριωτικών" ομάδων, που είχαν την στήριξη του ομοσπονδιακού κράτους. Γερμανικά μουσικά κομμάτια απαγορεύτηκαν, ενώ από τα σχολικά βιβλία αφαιρέθηκαν λογοτεχνικά κείμενα Γερμανών συγγραφέων . Η κυβέρνηση ίδρυσε Γραφείο Λογοκρισίας (δεκάδες ήταν οι εφημερίδες, τα περιοδικά και τα βιβλία που λογοκρίθηκαν), ενώ προχώρησε σε ένα ,άνευ προηγουμένου, πρόγραμμα κρατικής προπαγάνδας. Τέλος, ο Wilson, αψήφησε την αντιμιλιταριστική παράδοση της αμερικάνικης Δημοκρατίας και επέβαλε στους πολίτες των Η.Π.Α. την υποχρεωτική στράτευση.
Όμως και στην οικονομία, η ρήση του συγγραφέα Randolph Bourne πως "ο πόλεμος είναι η υγεία του Κράτους" επιβεβαιώθηκε . Τα χρόνια του πολέμου, οι ομοσπονδιακές δαπάνες αυξήθηκαν κατά 2.500 % (από 713 εκατομμύρια δολλάρια το 1916 σε 18,5 δις το 1919). Ποτέ δεν επέστρεψαν στα προπολεμικά επίπεδα (το 1927 έφταναν στα 2,85 δις.) Ο φόρος εισοδήματος αυξήθηκε σημαντικά για όλα τα εισοδήματα και επεκτάθηκε στα περισσότερα στρώματα του πληθυσμού (μέχρι τότε το 99% των πολιτών δεν πλήρωνε φόρο), ενώ επιβλήθηκαν και μια σειρά νέων φορολογιών. Οι ομοσπονδιακοί υπάλληλοι από 391.133 το 1916 έφτασαν τους 850.000 στο τέλος του πολέμου. Το 1923, ο αριθμός τους ξεπερνούσε τις 530.000 και ποτέ δεν έφτασε ξανά στα χαμηλά προπολεμικά επίπεδα. Νέα υπουργεία και νέοι κρατικοί οργανισμοί ιδρύθηκαν, ενώ ψηφίστηκε νομοθεσία που έφερνε σχεδόν ολόκληρη την οικονομία κάτω από τον έλεγχο της ομοσπονδιακής κυβέρνησης . Οι σιδηρόδρομοι κρατικοποιήθηκαν το Δεκέμβριο του 1917, ενώ και οι βιομηχανίες αναγκάστηκαν να πουλάνε, κατά προτεραιότητα, τα προϊόντα τους στην κυβέρνηση, σε τιμές που όριζε το Υπουργείο Πολέμου,. Όταν, χρόνια μετά, ο μετέπειτα πρόεδρος των ΗΠΑ, Herbert Hoover, ανακαλούσε τα χρόνια του Μεγάλου Πολέμου, θυμόταν : "Γίναμε μια δικτατορία. Η κυβέρνηση όχι μόνο καταπίεσε την ελευθερία του λόγου και του Τύπου, αλλά επέβαλε στους πολίτες τί θα φάνε και τί θα φορέσουν".
Η "ανθρωπιστική" σταυροφορία του Wilson στοίχισε στην Αμερική 100.000 νεκρούς και τον περιορισμό παραδοσιακών ελευθεριών, αλλά , παρά το βαρύ τίμημα, στη διεθνή σκηνή, τα σχέδια του Προέδρου για έναν ειρηνικό και δημοκρατικό πλανήτη, κάθε άλλο παρά ευοδώθηκαν. Ο στενόμυαλος μοραλισμός του Wilson τον εμπόδισε να δει τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, σαν αυτό που πραγματικά ήταν (δηλαδή μια σύγκρουση κρατών για τη κυριαρχία στην Ευρώπη και στις αποικίες) . Για τον Wilson ο πόλεμος δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια μάχη μεταξύ των "Δυνάμεων του Καλού" και των "Δυνάμεων του Σκότους". Σε ένα τέτοιο πόλεμο δεν μπορούσε να υπάρξει συμβιβασμός. Το μόνο αποδεκτό αποτέλεσμα ήταν η ολοκληρωτική νίκη, γεγονός που παρέτεινε τις μάχες, πρόσθεσε και άλλους νεκρούς στο ήδη μακρύ κατάλογο των θυμάτων και έκανε ακόμη πιο βαθύ το μίσος μεταξύ των λαών της Ευρώπης. Στη Συνθήκη των Βερσαλλιών, οι Σύμμαχοι επέβαλαν ταπεινωτικούς όρους στη Γερμανία, η οποία έψαχνε την κατάλληλη στιγμή για να εκδικηθεί. Το ασταθές διεθνες περιβάλλον που δημιούργησε ο Μεγάλος Πόλεμος οδήγησε γρήγορα στην ακόμη μεγαλύτερη σφαγή του 1939-1945.
Μετά τον Wilson η αποκεντρωμένη, σε μεγάλο βαθμό, laissez faire, αμερικάνικη Δημοκρατία των Ιδρυτών Πατέρων, άνηκε πια οριστικά στο παρελθόν. Ο Wilson προσπάθησε , χρησιμοποιώντας τη δύναμη του αμερικάνικου κράτους, να επιβάλλει τη δημοκρατία και την ελευθερία σε ολόκληρο τον πλανήτη και τελικά το μόνο που κατάφερε ήταν να τις καταστρέψει στο εσωτερικό της ίδιας του της χώρας." ( http://www.blemilo.com/2011/03/woodrow-wilson.html )

T.CHORMOVITIS