Του Ε.ΔΑΦΝΟΜΗΛΗ
Ήμουν τυχερός ως παιδάκι, διότι μετά από 2 χρόνια φροντιστηρίου αγγλικών που είχα μάθει μόνο την αλφάβητο και 2 - 3 τραγουδάκια, οι γονείς μου (και τους είμαι ευγνώμων για αυτό) βρήκαν μια δασκάλα αγγλικών που ερχόταν σπίτι κι έκανε μάθημα σε εμένα και τον αδερφό μου.
Η κυρία Μαίρη ήταν ελληνικής καταγωγής με ελληνικό επίθετο, όμως ήταν αγγλίδα σε όλα της, ερχόμενη από ένα άγνωστο κι εξωτικό μέρος που η ίδια αλλά και οι γονείς μου επέμεναν να αποκαλούν "Ροδεσία". Η κυρία Μαίρη αν και ήταν πασιδήλως ανήκουσα στην λευκή φυλή, κατά έναν περίεργο τρόπο είχε καστανά χαρακτηριστικά, ήταν μαυρισμένη ακόμα και τον χειμώνα, ο οποίος της έπεφτε πάντα βαρύς και υπεραγαπούσε το καλοκαίρι. Ήταν πολύ εργατική, φιλότιμη, με μεθοδικότητα και εκπληκτική ενεργητικότητα για το παρουσιαστικό της.
Με την κυρία Μαίρη διδάχτηκα όχι απλώς να μιλώ σωστά αγγλικά, αλλά διδάχτηκα να σκέφτομαι αγγλικά όταν μιλώ, διάβασα κλασσική αγγλική λογοτεχνία και αρχαΐζουσα αγγλική, μπαίνοντας στον υπέροχο αυτό γλωσσικό κόσμο με το πιο κατάλληλο "διαβατήριο", το πρωτότυπο έργο του επίσης Νοτιοαφρικανού Βρετανού, Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν, "Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών" το οποίο έβριθε από άγνωστες και ακαταλαβίστικες για εμένα τότε λέξεις.
Ειδικότερα για την Ροδεσία όμως, ειδικά πριν χρόνια που δεν είχα κατασταλάξει ιδεολογικώς, κλονίστηκε η αντίληψή μου και η πεποίθησή μου για τον Δυτικό κόσμο, για το πως σκανδαλωδώς άφησε να χαθεί ένας επίγειος παράδεισος και να μετατραπεί σε μια (κατά Τράμπ) "shithole country" και άνθρωποι σαν την κυρία Μαίρη να γίνουν οι πρώτοι πρόσφυγες της Αφρικανικής Ηπείρου που ήλθαν στην Ευρώπη ή την Αμερική κουβαλώντας κυριολεκτικά μόνο τα ρούχα τους, χωρίς "προγράμματα ένταξης μεταναστών και προσφύγων", χωρίς δωρεάν στέγαση, σίτιση και περίθαλψη και εν τούτοις, πρόκοψαν.
Η ηγεσία της Ροδεσίας αντελήφθη από νωρίς την διαδικασία αποαποικιοποίησης της Αφρικής και την παράδοση των εδαφών σε ανθρώπους που δεν είχαν την ικανότητα να διατηρήσουν επίπεδα ευημερίας, ασφάλειας και προόδου. Η Μεγ. Βρετανία έβαλε κάθε εμπόδιο στην χειραφέτηση της ντόπιας κυβερνήσεως και της χώρας, ενώ συμμάχησε αισχρώς με τους αφρικανούς, οι οποίοι εκτός των άλλων παραπτωμάτων τους, (σφαγές αμάχων, βάρβαρες κατακρεουργήσεις κλπ), πολεμούσαν και υπέρ του κομμουνισμού.
Μου έκανε τρομερή εντύπωση που ο Δυτικός κόσμος που σχεδόν την ίδια περίοδο πολεμούσε "κατά του κομμουνισμού" στην μακρινή Ινδοκίνα, απέκοψε τους ανθρώπους του από κάθε βοήθεια, και δεν τους βοήθησε καθόλου ούτε καν αντιμετωπίζοντας το θέμα ως άλλη μία περιφερειακή ψυχροπολεμική σύγκρουση καθώς συγκρούονταν τοπικές δυνάμεις του κομμουνισμού με τον δυτικό οικονομικό φιλελευθερισμό. Χαρακτηριστικό στοιχείο της σύγκρουσης είναι πως οι Αφρικανοί αντάρτες ελάμβαναν εκπαίδευση κι εξοπλισμούς από την ίδια την Μαοϊκή Κίνα αλλά είχαν βοήθεια και από την Κούβα και τον υπόλοιπο κομμουνιστικό κόσμο.
Το ίδιο συνέβη σχεδόν σε ολόκληρη την Αφρική ώστε να καταλήξει σιγά σιγά, 10-20 χρόνια μετά, να μετατραπεί σε μία Ήπειρο όπου επικρατεί η βία, η ανομία, ο κομμουνισμός και οι τοπικοί χασάπηδες φύλαρχοι που θησαύριζαν από τα σκλαβοπάζαρα του δουλεμπορίου και από την εκμετάλλευση των πλούσιων τοπικών ορυκτών πόρων.
Πλέον το βλέπω, η Αφρική ΕΠΡΕΠΕ να γίνει έτσι, ώστε ο Δυτικός κόσμος να έχει κάτι να λυπάται και να νιώθει ένοχος, ώστε μετά απο 30-40 χρόνια λύπησης, τύψεων και πλύση εγκεφάλου, να αποδεχθεί την σημερινή δημογραφική του αλλοίωση. Με την ύπαρξη 3-4 κρατών εντός της Αφρικής όπου θα ευημερούσε ο παραδοσιακός Δυτικός πολιτισμός και θα έρρωσθο η οικονομία, θα ήταν δύσκολο να πείσεις πως η Αφρική είναι αδικημένη από τον "κακό λευκό"....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου